Κυριακή 22 Απριλίου 2012

22/04/2012

Στην πραγματικότητα δε σε ενδιαφέρει και πολύ πώς νιώθουν οι άλλοι, αν εσύ αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου.
Κι όταν νιώθεις αρκετά καλά και για πολύ καιρό, τότε νιώθεις άσχημα για την συμπεριφορά των άλλων προς το φίλο σου.Το γεγονός πως τον χρησιμοποίησες για τη δική σου ικανοποίηση (όσο κι αν τον συμπαθείς και τον αγαπάς) σου διαφεύγει. Ακόμη κι αν σου το πει κι ο ίδιος (Ξέρεις με βασανίζεις, σταμάτα το.) εσύ θεωρείς πως ειναι λάθος κι άδικο να σου συμπεριφέρεται έτσι. Άδικο, ακόμη, θεωρείς που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο άτομα."Γιατί να διαλέξεις; δεν μπορεί ο ένας απλώς να γίνει σαν τον άλλο;" Μα δε σκέφτεσαι όμως πόσο άδικο είναι και για τους δυό τους που πρέπει εσύ να διαλέξεις.  Πόσο άδικο είναι να σε ζητούν, να σε θέλουν, να σε αγαπούν ολόκληρο, όπως ακριβώς είσαι, με εσένα να μη σου φτάνει κάνει κανένας από τους δύο, όπως ακριβώς είναι.

Και καταλήγεις πως η ζωή είναι άδικη.

Ναταλία Κ.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012