Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Το διαλεξα το τιμημα μου και το πληρωνω καθε μερα.


Ερχεται η στιγμη στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους, οπου ασυνειδητα επιλεγω αν θα
τους κρατησω με δικο τους ή δικο μου τιμημα. Στην πρωτη περιπτωση, (ασυνειδητα παντα)
εγω δεν κανω κατι συγκεκριμενο απλως αφηνω τα πραγματα και τις καταστασεις μονες τους να δωσουν αξια σε μενα, χωρις να εχω, εννοω δε λεω πως γαμαω και δερνω απλως οτι τυχαινει οι συγκυριες να με ευνοουν. Στη δευτερη περιπτωση ολα ειναι πολυ πιο δυσκολα. Σκεφτομαι και κατευθυνω τα παντα με συνειδητες προσπαθειες και συγκεκριμενα
σχεδιαγραμματα, πιστευα πως δεν υπηρχε η δευτερη περιπτωση μεχρι πρότινος.

Διαλεξα να το υποστω εγω, το διαλεξα το τιμημα μου και το πληρωνω καθε μερα...
Σε διαλεξα να σε αγαπω ετσι και πιο πολυ και να σε πιστευω σαν το χωμα...
Σε διαλεξα και δε θα πω πως μετανοιωσα... Ξερεις κατι; Ελα. Σε διαλεξα. Διαλεξα...
Τελικα το "στασου λιγο" το εννουσα τοτε.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Δε μαθαμε ποτε...

Ωραία εντάξει, δε θέλω να γράψω αυτά που σκέφτομαι θέλω απλώς να γράψω...

Φαντάσου πως περπατάς σ ένα κρύο σκοτάδι χωρίς ρούχα, προσπαθείς επίσης να αποφύγεις την κάθε επαφή με το κρύο έδαφος, αλλά τα πέλματα σου είναι αναγκαίο να ψηλαφίζουν το δάπεδο στον κίνδυνο εμποδίων ή γκρεμού. Δε μπορείς να δεις τίποτα. Τα χέρια είναι μαζεμένα γύρω σου προσπαθώντας να διατηρήσεις όση θερμότητα γίνεται. Ωστόσο πιθανότατα θα υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα να συγκρουστούν με την πορεία σου στο χώρο. Κατά συνέπεια θα χρειαστεί να απομακρύνεις τα χέρια σου και όλο σου το κορμί να αλλάξει στάση. Θα προστατέψεις το κεφάλι και οι παλάμες σου θα γνωρίζονται με το κενό, μέχρι να φτάσεις. Και ακούς μερικούς θορύβους γύρω σου να καθορίζουν τις επιλογές σου λάθος, κι έχεις ένα βάρος που μάλλον φόβο το λένε γιατί φωλιάζει στο στομάχι σου και ακουμπά πάνω σου σαν ένα ψύχος ακόμη. Κάπου θες να πας. Θυμάσαι;

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Πρόσεχε,

η εύθραυστή σου έσπασε. Πρόσεχε μην πατήσεις τα γυαλιά και κοπείς.

Δεν μπορώ να καταλάβω που τελειώνει το ψέμα και που αρχίζει η αλήθεια.
Γιατί μόνο ψέμα μπορεί να είναι.
Και ξέρω πως σε πονάει που μ'αγαπάς.Αλλιώς θα ήταν όλα πιο εύκολα.
Φύγε. Εξαφανίσου. Σώσε εσένα κι εμένα.
Γιατί εγώ να φύγω δεν μπορώ. Όχι πως είμαι εδώ. Είμαι και δεν είμαι.Είμαι σχεδόν εδώ, οριακά.

Ποιός είσαι; Ποιός ξέρει τι είσαι; Εγώ δεν ξέρω καν τι δεν είσαι. Και με πληγώνει που νόμιζα πώς ήξερα. Τώρα δεν ξέρω τι ξέρω.

Κι αν όλοι είναι ικανοί να σε δαγκώσουν, επιλέγεις να είσαι με αυτούς που δεν θέλουν να σε δαγκώσουν.
Συγνώμη που σε δάγκωσα. Σταμάτα τώρα κι εσύ να με δαγκώνεις. Το κομμάτι έχει ήδη κοπεί.

Φοβάμαι τους ανθρώπους σου είχα πει...

Ναταλία Κ.

φυγε

Εγώ πάλι εδώ θα είμαι. Τα αυτοκίνητα θα περνούν, θα ξημερώνει και θα νυχτώνει και θα ψιχαλίζει που και που. Και θα τραγουδώ μόνη και θα ερωτεύομαι μόνη και θα ξεχνώ και θα θυμάμαι. Και θα σ'αγαπώ και θα σε μισώ και δε θα το ψάχνω παραπέρα. Κανείς δε θα μιλάει γι' αυτό. Και οι φίλοι μας θα κάνουν πως δε συμβαίνει τίποτα, πως όλα καλά είναι, αφού σε αυτούς δε συνέβη τίποτα. Και θα ζω μόνη στη δική μου την απάτη. Και τίποτα άλλο δε θα με νοιάζει. Αφού μπορείς εσύ έγω γιατί να μην μπορώ;

Ναταλία Κ.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

23.11.2011

Ο χειρότερος έρωτας απ' όλους, ο πιο οδυνηρός, είναι αυτός με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι ο μόνος που μοναχά  πάντοτε θα σε πληγώνει.
Κι ο μόνος που πάντοτε θα σε στοιχειώνει.


Ναταλία Κ.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

M' ακούς;

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

~.~

...που ζούνε μόνοι στη δική τους την άπατη
και τους ανθρώπους δε μπορούν να τους κρατήσουν...

~.~

Αναμονή...


Ναταλία Κ.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Ἀπροσάρμοστοι

Ἀπροσάρμοστοι

Τέτοια ζωὴ μᾶς μέλλονταν, νὰ γράφουμεν ἐπιστολὲς
ποὺ νὰ μὴ στέλνουμε ἀπὸ μίαν ἀξήγητη δειλία
μονάχα νὰ τὶς δένουμε σὲ κορδελίτσες παρδαλὲς
καὶ νὰ τὸ βρίσκουμε καὶ τοῦτο ἀσήμαντη ἀσχολία.


Νὰ πάλλεται βαθιὰ ἡ καρδιά, ποὺ ἄξια εἴτανε γιὰ τὰ καλά,
κι ὅμως νὰ ζοῦμε πάντοτε στὴ σκοτισμένη ἀφάνεια·
οἱ ταπεινοὶ πατώντας μας νὰ δείχνουν μέτωπο ψηλὰ
καὶ τὰ δικά μας ἄπρεπα νὰ φέρουνε στεφάνια.


Τὸ πρόσωπό μας νὰ φορεῖ φρίκης γκριμάτσα τραγική,
φιλάρεσκα ν᾿ ἀφήνουμε νὰ λὲν πὼς μᾶς πηγαίνει
νὰ βλέπουμε νὰ φεύγει ἡ ζωὴ μακριά μας ξένη, βιαστικὴ
καὶ νὰ περνᾶμε, ἀθόρυβα μισώντας, μισημένοι.


Τὸ κάθε τί, καὶ πιὸ πολὺ τ᾿ ὄνειρο, νὰ μᾶς τυραγνᾷ
τὰ βλέμματα τῶν διαβατῶν στὰ μάτια μας λεκέδες.
Περήφανοι νὰ δείχνουμε κι ὅμως τὰ χέρια μας τ᾿ ἁγνὰ
νὰ κράτησαν καὶ νὰ κρατοῦν ἀκόμα μενεξέδες.


Νὰ λαχταροῦμε σὰν παιδάκια εὐαίσθητα κι ἀσθενικὰ
-δικαίωση καὶ παρηγοριὰ τῆς ζωῆς μας- τὴν ἀγάπη
κι ἂν κάποτε τὴ βρήκαμε νὰ μᾶς προσμένει μυστικὰ
ὅμως τὸ χέρι ν᾿ ἁπλωθεῖ ζητώντας την ἐντράπη.


Τὰ μέτρια ν᾿ ἀποφεύγουμε μ᾿ ἀδιάλλαχτην ἀποστροφή,
(ἀμετανόητοι κυνηγοὶ τοῦ Ὡραίου καὶ τοῦ Ἀπολύτου)
νἆναι μας ἔπαθλο ἡ πληγή, τί μάταιο γνώση μας σοφὴ
- ἡ χρυσὴ σμίλη δημιουργοῦ, κασμᾶς τοῦ καταλύτου.


Νὰ ξεκινᾶμε τὶς αὐγὲς καὶ πάνω μας μαῦροι οἰωνοὶ
οἱ ἀμφιβολίες νὰ μᾶς κρατοῦν στὴν ἴδια πάλι θέση
κ᾿ ἐμεῖς μ᾿ ἀηδία νὰ φτύνουμε τὸν ἑαυτό μας ποὺ θρηνεῖ
καὶ νὰ φορᾶμε κόκκινο τῆς ἀνταρσίας τὸ φέσι.


Τότε νὰ ὀνειρευόμαστε μίαν ἀλλαγὴ κ᾿ εὐθὺς ξανὰ
νὰ σκύβουμε, σκλάβοι χλωμοί, σὲ ἱερὴ λατρεία τοῦ πόνου,
τὶς ἧττες ν᾿ ἀνεμίζουμε φλάμπουρα νίκης φωτεινὰ
κι ἀξιοπρεπῶς νὰ παίρνουμε τὸ λάχτισμα καὶ τοῦ ὄνου.


Καχύποπτοι καὶ μίζεροι μέσα στὰ φρούρια τῆς σιωπῆς
νὰ κλειδωνόμαστε ἄβουλοι, νὰ κάνουμ᾿ ἔτσι χάζι
τὸν κόσμον ἐξετάζοντας πίσω ἀπ᾿ τὸν κύκλο μιᾶς ὀπῆς
καί, θαρραλέοι, σκιὰ μικροῦ πουλιοῦ νὰ μᾶς τρομάζει.


Δειλοὶ καὶ στὴν ἀγάπη μας μὰ καὶ στὸ μῖσος πιὸ δειλοὶ
κι ἀνίσχυροι κι ἀσάλευτοι νὰ ζοῦμε ἀνάμεσά τους,
νὰ μᾶς πληγώνουν καὶ τὰ δυὸ καὶ νὰ μετρᾶμε σιωπηλοὶ
στὰ παγωμένα δάχτυλα τοὺς ἴδιους μας θανάτους.


Ἐχθροὺς νὰ ὑποψιαζόμαστε παντοῦ κ᾿ οἱ ὁλόφωτοι οὐρανοὶ
νὰ ἰσκιώνονται ἀπ᾿ τὸν ἴσκιο μας καί, φεύγοντας κινδύνους,
νὰ ζοῦμε μόνοι πλέκοντας γιὰ τοὺς ἐχθροὺς δημίου σκοινὶ
καὶ νὰ κρεμᾶμε ἐμεῖς ἐμᾶς ἀθῴους ἀντὶ γιὰ κείνους.


Γιάννης Ρίτσος
(Από τη συλλογή Τρακτέρ, Ποιήματα 1930-1960, Ἀθήνα, ἐκδ. Κέδρος, 1972)


Ναταλία Κ.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μετα...

    Βρισκομαστε πισω στα καμαρινια, που μεχρι πριν λιγα χρονια κοροιδευαμε... Μα τωρα εξω δεν ηταν μονο οι φιλοι μας, ηταν κοσμος που δε γνωριζαμε, ή κι εκεινοι που φοβομασταν περισσοτερο, οι του παρελθοντος.
    Καθοσουν στο σκαμπο πινοντας τον ζεστο καφε σου. Φορουσες την αγαπημενη σου μπλουζα με την ανοιχτη πλατη κι ενα φαρδυ σκουρο τζιν. Κοιτουσες στο κενο, και εκλεινες τα ματια σε καθε γουλια.
    Ηταν νωρις ακομα μα ηδη ειχε μαζευτει κοσμος. Πλησιασα το τραπεζι διπλα σου οπου βρισκοταν ο θοδωρης μου(μας), χαιδεψα τις χορδες και σα να σε ακουσα να τραγουδας τις νοτες απο το τελος προς την αρχη ετσι οπως ακουστηκαν, μπορει να ταν κι η ιδεα μου. Σηκωθηκες κι εσυ, αφου επιζητουσε αμηχανια η σκηνη ξερεις τωρα.
    Κοιταχτηκαμε για δυο στιγμες και μαλλον σκεφτηκαμε το ιδιο γεγονος. Μετα με κοιταξες παλι και ησουν εδω, κι έγειρες λιγο το κεφαλι προς τα πισω οπως κανεις μονο εσυ και μετα μου επιασες το χερι. Σε τραβηξα κοντα και σε αγκαλιασα, ε ναι προφανως και ειχα αγχος, η μαλλον οχι αγχος, αγωνια. Μα οσο εισαι εσυ εδω εγω ηρεμω.

-Το προγραμμα ειναι ετοιμο; ρωτησα, σαν να μην ξερω.
-Ναι, αμε.
-Εφτιαξαν το μικροφωνο στο σωστο υψος;
-Ναι το εκανε ο γιωργος πριν λιγο.
-Ανοιξαν το πισω φως στα σκαλια;
-Ναι.
 Ζητουσες να ηρεμισω, βουβα αν και θα μου εκανες τη χαρη σιγουρα για λιγο ή και πολυ ακομα.

-Σ αγαπω...
-Κι εγω. Μονο μαζι σου τραγουδαω ετσι...
-Το ξερω...Οταν εισαι ετοιμη παμε, ανυπομονω να σ ακουσω.
    Και σπρωχνεις την κουρτινα και βγαινουμε στο σκοταδι λιγο πριν τη σκηνη. Το κιτρινο φως στις σκαλες, ανεβαινεις σχεδον πετωντας ενω εγω πιο αργα, αφου εχω και τον Θοδωρη μαζι μου.

    Περναω την κιθαρα στο βισμα και φτιαχνω το μικροφωνο μου. Σπρωχνω τα γυαλια μου στη θεση τους και σου δινω τονο για το πρωτο μας τραγουδι... Εκεινοι αρχιζουν να χειροκροτουν... Καλη μας τυχη...
 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μου εμαθες να μετραω αρα το σωστο ειναι να σου πω ποσα αστερια εχει ο ουρανος...26.10.11

   Μπηκα μεσ'το σπιτι, αμεσως εβγαλα τα ρουχα μου αφου πραγματικα δεν αντεχα αυτη τη μυρωδια. Φοβαμαι για σενα, και στην πραγματικοτητα μου ειναι δυσκολο να μην ανησυχω με το λαθος τροπο, να μην κανω αυτο που δεν πρεπει. Δεν εχει καν σημασια αν τα πηγαινω καλα στην προσπαθεια.
    Ειναι σα να χουν γινει τοσα μεσα σε λιγες μερες, και περνανε οι στιγμες και περιμενω να περασουμε και μεις με του χρονου τις διαστασεις και ανυπομωνω για την αποσυμπιεση και τα ομορφα ονειρα και τιποτα. Μια μεγαλη νυχτα που δεν κοιμασαι, γυρω απο μια φωτια, χωρις αυτον που αγαπας διπλα, τιποτα θετικο μοναχα φοβος για τη συνεχεια.

    Ανησυχώ και για κεινην, η ευαίσθητη μου, η ομορφη μου. Ειναι τοσο ξεχωριστη που φοβαμαι μηπως σπασει, μηπως τη σπασουν, αφου λιγοι ή και κανενας μπορει δεν ξερει να βαζει τα χερια του γυρω απο το λαιμο της οπως πρεπει, κανενας δεν ξερει η ανασα της ποσο κρατα. Ετσι λοιπον φοβαμαι και για κεινη, κι ας ξερω τη δυναμη της και την παυση της. Κι ας ξερω δε μπορω να διαχειριστω ουτε αυτη την κατασταση.
    Δεν ειμαι εγω που μετραω λεξεις μα οι στιγμες που δε ρωτουν κι ερχονται, και θυμαμαι τη ζωη την αληθινη και η δικη μου οτι κι αν κανει δε μπορει να με ηρεμισει.
    Πριν δυο μερες μου ειπε πως ειμαι παραξενη, και θυμηθηκα σαν καπου να το χω ξανακουσει. Γι αυτο σου γραφω και δε μιλω, εκτος απο την ντροπη για τον ψευτικο εαυτο που παρουσιαζω τριγυρω. Γι αυτο σου τραγουδω και δε σου λεω, γιατι θα τρομαξεις, με τους συλλογισμους τρομαζουν οι ανθρωποι το παραλογο ειτε το αποριπτουν ειτε το ξεχνουν.

    Κρατα με και μη μ αφησεις ποτε, πραγματικα ειναι κριμα που δεν ξερεις ποσες απο τις λεξεις μου πανε σε σενα.
   
     Θελω να παω στου γιαννη να βαλω δυνατα την κιθαρα μου και να τραγουδησω, να αγαπησω τον εαυτο μου οπως αγαπω εκεινη οταν τραγουδα. Η Σ λεει πως πρεπει να μη χασω τον εαυτο μου, και ετσι πρεπει. Πρεπει, πρεπει, πρεπει. Και μπροστα στα τοσα πρεπει εγω δεν θελω να φυγω και μπροστα τους δε θελω ουτε να σε χασω, δε με νοιαζει η μοναξια μα αγαπω την παρουσια (σου).

Εσυ με κανεις να ξεχνω, θυμαμαι κι αναλογιζομαι τα οσα μονο μακρια σου. Δεν ειναι κακο να φοβασαι, μου αρκει να μην αλλαζεις, μου αρκει να μη φυγεις οταν εγω θα σε χρειαζομαι, να σε εχω να δινω τον καλο μου εαυτο που εχω κλεισει στο δωματιο με τις λεξεις για τους ανθρωπους μου.


Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Μιχαλης Γκανας

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

ΣΕ ΜΠΛΕ ΙΟΥΛΙΤΑΣ

Κα'ι σε θραύσμα Βρισηίδας βρίσκεται και σε κοχύλι Ευρίπου
Εκείνο πού εννοώ. Θέλει να 'χε άγριες πείνες άπνοιας



ό Αύγουστος



Για να ζητάει μελτέμι· ώστε στο φρύδι ν'αφήνει λίγο αλάτι και

Στόν ουρανό ένα μπλε πού τ'δνομά του μέσα στα πολλά τ'άκοϋς



ευώνυμο



Στό βάθος όμως είναι μπλε Ίουλίτας

Λες κι έχει ανάσας βρέφους πέρασμα προπορευτεί

Πού βλέπεις τόσο καθαρό να πλησιάζουν άπ'αντίκρυ τα δρη

Καΐ μια φωνή παλαιού περιστεριού να σχίζει κύμα και να χάνεται







"Αν είναι άγιον το του αγαθού πάλι άπ'το ν αέρα



Του επιστρέφεται. Τόσο άπ'τα ίδια της παιδιά ή Εύ-



Μορφία πληθαίνει και μεγαλώνει ό άνθρωπος πριν δυο και τρεις



φορές



Τον παραστήσει ό ύπνος

Στόν καθρέφτη του. Δρέποντας μανταρίνια ή φιλοσόφων ρύακες



αν δχι και



Κινούμενη πολίχνη μελισσών πάνω στην ήβη."Ας είναι

Μαύρον ήλιο κάνουν τα σταφύλια και λευκό πιο το δέρμα

Ποιος πλην του θανάτου μας διεκδικεί; Ποιος έπ' αμοιβή πράττει



το άδικο;

Μια συγχορδία ή ζωή



οπού ένας τρίτος ήχος παρεμβάλλεται

Και είναι αυτός πού λέει στ'αλήθεια τι πετά ό φτωχός

Και τί μαζεύει ό πλούσιος: χαδούλια γάτας ευπλεκτα της λυγαριάς

Άψιθιές με κάππαρη λέξεις εξελικτικές με βραχύ το ένα φωνήεν

Ασπασμούς άπ'τα Κύθηρα. "Ετσι με κάτι τέτοια πιάνεται

Ό κισσός και μεγαλώνει το φεγγάρι να βλέπουν οί ερωτευμένοι

Σέ τί μπλε Ίυυλίτας γίνεται το αραχνοΰφαντο του πεπρωμένου



να διαβάζεις



"Αχ! Δύσεις έχω δει πολλές κι αρχαίων διαβεί θεάτρων τα

Διαζώματα."Ομως δεν ποτέ ομορφιά μου έδανείσθηκεν ό χρόνος

Και κατά του μελανού νίκη να επιτύχει και αγάπης έκταση να



επιμηκύνει ώστε



Πιο ευφυής πιο εΰφωνος να κελαηδάει ό μέσα μας κορυδαλλός

Άπ' τον δικό του άμβωνα



Σύννεφο συνοφρυωμένο πού τ'ανεβάζει πούπουλο ένα σκέτο «μη»

Κι υστέρα πάλι πέφτει και χορταίνεις χορταίνεις χορταίνεις βροχή

Όμήλικος γίνεσαι του ανέγγιχτου χωρίς να το γνωρίζεις και

Συνεχίζεις στοΰ κήπου τ'απατά να γαργαλιέσαι με τις εξαδέλφες σου

Αύριο θα μας ραντίσει νυχτολούλουδα περαστικός οργανοπαίχτης

Και θα μείνουμε παρ' δλα αυτά λιγάκι μη ευτυχείς



όπως συνήθως στην αγάπη

"Ομως άπ'τή μαστίχα του πηλοΰ της γης μια γεύση αιρετική



ανεβαίνει

Μισή από μίσος κι όνειρο μισή από νοσταλγία







Εάν εξακολουθούμε να 'μαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι πού

Διαβιούμε κάτω από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτωνες



τότε



Ή ώρα θα 'ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρία

Και ή τελειότης ή άκρα



συντελεσμένη σ'έ'ναν κήπο με υάκινθους

Όπου τους άφαιρέθηκεν ό μαρασμός για πάντα. Κάτι φαιό

Πού μια σταξιά μονάχα λεμονιού αίθριάζει οπόταν

Βλέπεις κείνο πού άπ'τή ν αρχή εννοούσα με στοιχεία καθαρά

Να χαράζεται



πάνω σε μπλε Ίουλίτας.



Ναταλία Κ.
(Δυτικά της Λύπης- Οδυσσέας Ελύτης)

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Επιτελους!

Θέλω να γράψω!
    Φορές, περπατάω στο δρόμο, ή ακούω συζητήσεις, ή παρευρίσκομαι σε ξένες στιγμές, που πιθανά πρέπει να συμμετέχω, μα αναλογίζομαι το τι θα μπορούσα να γράψω και τι να σκεφτώ, και με ποιον τρόπο ίσως καταφέρω να εκφράσω αυτό που θέλω.

    Κάθομαι στο ξύλινο γραφείο μου με την πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο και κοιτώ την κιθάρα μου. Όμορφη είναι. Βγαίνω από το θέμα είναι μέχρι να χαλαρώσω, τότε θα επανέλθω.

    Δε μ αρέσει να διαβάζω βιβλία, είναι κακή συνήθεια που απέκτησα παιδί όταν με είχαν αναγκάσει να διαβάσω τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που ήταν και πολύ Must φαίνεται γιατί το είχαν διαβάσει οι περισσότεροι. Ωστόσο αγαπώ τις σκέψεις των άλλων, όχι απαραίτητα όταν έχουν υπάρξει και δικές μου αρκεί να λένε κάτι, να δηλώνουν παρουσία να μιλούν, να έχουν αγαπήσει και περισσότερο να έχουν λατρέψει.

     Ξέρω καλά να είμαι υπερβολική, απόλυτη και εγωπαθής.
     Πριν δυο μέρες σ έψαξα, κι όταν σε ψάχνω ξέρω πως θα σε βρω, ξέρω που είσαι βλέπεις. Εσύ μπορεί να άλλαξες μα εγώ έφυγα, πάντα εγώ φεύγω. Δεν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από την τελευταία φορά, έχεις μείνει στα ίδια. Στεγνές λεξεις και καμια δευτερη σκεψη, φτηνα λογια και ξένες από μας συμπεριφορες.
     Δεν ξέρω αν εγω εγινα πολυ καλυτερη ή αν εσυ χειροτερευσες. Δεν ξέρω... Μα δεν είσαι η προτίμηση μου πια. Άλλος εχει τη θεση σου. Τι κι αν σφιγγομαι ολοκληρη όταν λες οτιδηποτε αρχίζει από "Σ" δεν είναι το ίδιο πια, είναι ο μυθος του παρόντος, το μέλλον που έμεινε πισω. Ένα αν και μια ψευτικη εκδοχη. Και καποια μερα θα παψω να γραφω για σενα...

Στις 28 εχουμε Live επιτελους θα τις ακουσω παλι να τραγουδουν.


Δε μπορώ να σου ζητήσω να με ψάξεις,
δε μπορώ να απαιτήσω να με σκέφτεσαι πρώτη όταν νιώθεις καλά,
δε μπορώ να απαιτήσω να "είμαι".
Κι ο,τι κι αν λες για τις λέξεις δε με νοιάζει,
κι ακόμα που δεν ξέρεις να αγαπάς ούτε αυτό με νοιάζει,
απλά δε μπορώ να μη θυμώνω,
κύριως μαζί μου δηλαδή που δε μπορώ να με κάνω καλά...

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

6.30 μμ
Έχουμε δώσει ραντεβού στο γνωστό μας σημείο στις 7.00 αλλά πάλι έφτασα μισή ώρα νωρίτερα. Δε θα συνηθίσω ποτέ τους ρυθμούς αυτής της πόλης. Η μέρα έχει μεγαλώσει κι έχει ακόμα πολύ φως. Φοράω το ένα από τα δύο ακουστικά και βάζω Sleepin Pillow. Winter dreams. Πάλι αυτή η νοσταλγία. Τρέξιμο για τη σχολή και το συγκρότημα, όμορφα πέρασε κι αυτός ο χειμώνας.
  Ακούω το γνώριμο ήχο της μηχανής σου. Σταματάς μπροστά μου.
- Άργησα;
- Όχι, εγώ ήρθα νωρίτερα.
- Ανέβα να πάμε βόλτα.
Ανεβαίνω, βάζω κράνος και σε κρατάω αγγαλιά. Λίγο πιο σφιχτα απ' όσο χρειάζεται μάλλον γιατί μου χαϊδεύεις αντανακλαστικά το χέρι. Οδηγείς πολλή ώρα. Δεν ξέρω που πάμε αλλά σιγά σιγά βγαίνουμε απ' την πόλη, πάμε προς τη θάλασσα. Σταματάς σε μια μικρή μαρίνα που φτιάξανε πρόσφατα. Καθόμαστε πάνω στο κρύο τσιμέντο αγγαλιά. Κοιτάμε θάλασσα.
- Πώς σου φαίνεαι;
- Πολύ όμορφα, πως και δεν έχουμε ξανάρθει;
- Τώρα το ανακάλυψα το μέρος. Έχει λίγο κρύο, ε;
- 'Ντάξει καλά είμαστ' ακόμα.
- Πώς είσαι;
- Μμμμ, καλά μωρέ... Κούραση, τα γνωστά. Τραγουδάω αύριο στο μαγαζί με τα παιδιά και πιέζομαι.
- Α ωραία, θα πάρω τον Πέτρο να σε ακούσει κι αυτός. Να σου πω τώρα. Σκεφτόμουνα πως τώρα που θα ξεμπερδέψω με τα μεταπτυχιακά, αν δε βρω εδώ δουλειά, θα πρέπει να γυρίσω να δουλέψω με τον πατέρα μου.
- Ναι, λογικό...
- Ούτως ή άλλως εσύ του χρόνου τελειώνεις. Έλεγα, άμα θες να έρθεις να το ψάξουμε μαζί.
- Του χρόνου;
- Του χρόνου...
- Και το σκέφτεσαι από τώρα;
- Ε ναι ρε Ναταλία. Σύντομα θα φύγω.
- Αν δε βρεις δουλειά.
- Λες να βρω;
- Δεν ξέρω.
- Δε νομίζω.
  Κι εξάλλου κάτω τα έχω όλα σχεδόν έτοιμα.
- Ωραία λογική.
- Εννοώ... Πφφ, κοίτα, κάτω έχω περισσότερες επιλογές. Και προοπτικές. Γι' αυτό σου λέω, έλα να το ψάξουμε μαζί όταν τελειώσεις. Αφού μαζί κάνουμε καλή δουλειά...
- Δεν ξέρω. μαζί το 'χουμε αλλά... Και τα δικάμου μεταπτυχιακά; Γι' αυτά δουλεύω τόσον καιρό και σχεδόν με έχουν δεχτεί στη γαλλία. Δεν μπορώ να μην πάω.
- Μπορείς...
- Δεν θέλω.
- Τι να σου πω...
- Ρε  συ δεν είναι ότι δε μ'αρέσει σαν ιδέα. Μαζί δουλεύουμε καλά...
- Αλλά;
- Αλλά αν δεν τα καταφέρουμε; Εγώ τι θα κάνω χωρίς μεταπτυχιακό;
- Μπορείς να τα κάνεις ένα χρόνο μετά.
- Δεν ξέρω ρε Ν...Θέλω να πάω στη γαλλία. Θέλω να κάνω βιοκλιματικά. Και μετά έρχομαι κάτω,μετά βλέπουμε.
- Αν πας στη γαλλία δε θα επιστρέψεις.
- Ποιός το λέει; Κι εξάλλου αν έρθω κάτω είναι που δε μπορώ εύκολα να ξαναφύγω. Εσύ δηλαδή δε θες;
- Τι;
- Να φύγεις έξω. Να κάνεις πράγματα.
- Όχι χωρίς εσένα.
- Ε τότε πάμε μαζί. Του χρόνου. Έλα εσύ μαζί μου..
- Δεν ξέρω...

Σιωπή. Περνάς τα χέρια σου από τα κασανά μαλλιά σου. Πιάνεις τον καπνό, στρίβεις ένα τσιγάρο. Παρατηρώ τα χέρια σου...μακριά δάχτυλα, δυνατοί πήχεις, επιδέξια κίνηση. Πφφ... Αργά ή γρήγορα θα την κάναμε αυτή τη συζήτηση. Και πάλι καταλήξαμε στο μηδέν. Και ο ήλιος ακόμα να δύσει...

Ναταλία Κ.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

τουλαχιστον

Είναι κάτι μάτια που τα κοιτάς μια φορά και μετά δε μπορείς να πάψεις.
Όμορφα χέρια και πρόσωπο, δικό σου περπάτημα, δική σου φωνή.




Ο ενθουσιασμός κι η οικειότητα δεν πάνε μαζί, όπως ο έρωτας και η φιλία.

Βαρέθηκα.

Παγίδες-άνθρωποι δεν υπάρχουν ή μάλλον είναι κάτι το σπάνιο.
Κι έτσι απορείς αν όλες οι παγίδες, τα κενά, τα εμπόδια, κι οι αλήθειες είναι στο μυαλό σου.
Τότε τι;
κι οταν γνωριστεις με τον πονο;
τοτε;


Φοβάμαι πως ακόμα κι η μουσική μου είναι ψεύτικη,
μα χαίρομαι που υπάρχει.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011



Έξω έχει κρύο. Βρέχει αλλά λίγο οπότε άνοιξα το παράθυρο να μπει η μυρωδιά της βροχής και ο φρέσκος αέρας. Το πάπλωμα είναι ζεστό αλλά περισσεύουν οι πατούσες μου και κρυώνω. Και ο καφές μυρίζει υπέροχα. Δεν κουνιέμαι όμως για να μη σε ξυπνήσω - κοιμάσαι τόσο ήρεμα. Τα καστανά σου μαλλιά είναι μπερδεμένα. Ονειρεύεσαι και όλο αλλάζεις γκριμάτσα. Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Ο ουρανός έχει πάρει το αγαπημένο μου  σκούρο γκρι και οι θόρυβοι μιας πόλης που έχει ξυπνήσει προ πολλού με ηρεμούν απίστευτα. Δίπλα μου εσύ ανασαίνεις ρυθμικά. Θέλω να σε πάρω φωτογραφία αλλά μένω στη θέση μου. Τόσο όμορφος... Ξυπνάς - σα να σε ξύπνησε το βλέμμα μου, είσαι τόσο ήρεμος.
-Μμμ, καλημέρα.
-Καλημέρα...
-Είσαι ώρα ξύπνια;
-Αρκετή.
Τεντώνεσαι, ξεσκεπάζεσαι.
-Κάνει λίγο κρύο;
-Άνοιξα το παράθυρο να μυρίσει βροχή.
-Μμ... Καλά έκανες.


Ναταλία Κ.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

26.09.2011

Όλοι πονάμε.
Απλώς κάποιοι από εμάς ξέρουμε να επιβιώνουμε.
Για να στηρίζουμε εκείνους που δεν ξέρουν.

Ναταλία Κ.

Σε είδα #4



Σε είδα.
Με είδες κι εσύ.

   Σε λένε Φίλιππο.Τα μαλλιά σου καστανά και σχετικά κοντά. Τα μάτια σου μάλλον πράσινα. Τα χέρια σου δείχνουν δυνατά και τα δάχτυλά σου μακριά. Δεν είσαι ιδιαίτερα όμορφος αλλά έχεις μια παράξενη γοητεία, μεθυστική. Είσαι ψηλός, αρκετά αδύνατος. Πότε ευθυτενής, πότε όχι. Κρατάς μαζί σου πάντα ένα μικρό τετράδιο, για ασφάλεια. Είσαι φοιτητής στο μαθηματικό αλλά μάλλον κατά λάθος. Σου αρέσουν τα μαθηματικά -πολύ- μα εσύ είσαι μουσικός. Το σπίτι σου είναι μικρό. Μια δίχωρη γκαρσονιέρα. Έχει στο σαλόνι ένα μικρό κουζινάκι, ένα ψυγείο, έναν καναπέ μ'ένα μακρύ τραπέζι. Στον κεντρικό τοίχο έχει ένα μεγάλο παράθυρο και δίπλα ένα πιάνο φορτωμένο με βιβλία και φωτοτυπίες. αφήνεις πάντα το παράθυρο ανοιχτό για να μπαίνει ο ήλιος και ο αέρας και η μυρωδιά της βροχής. Σου αρέσει να μαγειρεύεις αλλά βαριέσαι το καθάρισμα, οπότε το σπίτι σου είναι λίγο μπάχαλο. Είσαι από τη Θεσσαλονίκη. Έχεις ένα μικρότερο κι ένα μεγαλύτερο αδερφό και λατρεύεις τη μαμά σου. Λατρεύεις και τα μακαρόνια. Και το κρασί. Και τη λεμονάδα. Και τα θαλασσινά. Παίζεις κλασσική μουσική αλλά το πάθος σου είναι η τζαζ. Ζωγραφίζεις μ'ένα δικό σου τρόπο. Απεχθάνεσαι τις ταινίες περιπέτειας. Παίζεις σκάκι αλλά τα πας χάλια. Σου αρέσουν οι ρυθμοί της πόλης. Αγαπάς και την εξοχή αλλά για λίγο. Μιλάς υπέροχα γαλλικά- η μαμά σου είναι μισή γαλλίδα. Τον πατέρα σου τον βλέπεις σπάνια -δουλεύει στο εξωτερικό. Είσαι κοινωνικός μα και σπιτόγατος. Κι έχεις ένα παράξενο τατού στον καρπό που ακόμα δεν το έχω καταλάβει.


Μόλις πέρασες από δίπλα μου. Ή μπορεί και όχι. Σαν αερικό πέρασες, με άγγιξες περίπου.Κι ήσουν τόσο όμορφος. Αλλά πέρασες και πας και ποιός ξέρει πότε θα σε ξαναδώ...

Ναταλία Κ.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

αἰθήρ

Ἐκ Χάεος δ᾽ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο· Νυκτὸς δ᾽ αὖτ᾽ Αἰθήρ τε καὶ Ἡμέρη ἐξεγένοντο.

Ησιόδου, Θεογονία




 
  Πάλι στέκομαι μόνη και σε συλλογίζομαι. Τα μάτια μου στραμμένα στο κενό- θυμάμαι θύμησες ανύπαρκτες. Στιγμές που σχεδόν συνέβησαν... Γι' αυτό σ' αγαπώ. Γιατί σκεπτόμενη εσένα, μπορώ κι αναπωλώ τα μελλούμενα.
             Κρυφά από 'σένα.
             Κρυφά απ' όλους.
             Κρυφά κι από μένα ακόμα.
Η συνείδηση της σκέψης σου σε διώχνει μακριά. Τινάζω το κεφάλι για ν' αποτινάξω και το τελευταίο Όνειρο... "Σε μια ταράτσα οι δυό μας. Τα μάτια του τεράστια στο φως του φεγγαριού."
   Οι πορείες μας πάντοτε παράλληλες κι αν χωρίζαμε, ήταν μόνο για λίγο. Πάντα δικός μου θα μπορούσες να 'σαι. Κι όμως, δε θα γίνεις ποτέ. Μη μου φύγεις.
 
 
 
Κι όταν τα ξανθά μαλλιά μου ασπρίσουνε, τότε ίσως έρθω να σε βρω και να σου πω. Τότε ίσως γίνεις δικός μου, επιτέλους.
 
 
 
 
 
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Είναι όρθια πάνω στα ματόκλαδά μου

και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου

έχει το σχήμα των χεριών μου

έχει το χρώμα των ματιών μου

καταποντίζεται μες στον ίσκιο μου

όπως μια πέτρα στον ουρανό



Αυτή έχει πάντοτε τα μάτια ανοιχτά

και δεν μ αφήνει να κοιμηθώ

Τα όνειρά της πλημμυρισμένα φως

κάνουν να εξατμίζονται οι ήλιοι

με κάνει και γελάω , κλαίω και γελάω

μιλάω χωρίς να έχω τίποτα να πω





ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ (αποσπασματα)



Ι

Στην ψηλή φωνή

Ευκίνητα ο έρωτας άναβε

με τοσες ακτινοβολίες λαμπερές

που μες στη λειτουργία του εγκεφάλου

αρνιόταν όλες τις ομολογίες



Στην ψηλή φωνή

όλοι οι κόρακες του αίματος θα σκεπάσουν

την μνήμη άλλων γεννήσεων

έπειτα θα ξαναχύσουν μες στο φως

το μέλλον συνθλιμένο από φιλιά



Απίστευτη αδικία μου μόνη ύπαρξη είναι ο κόσμος

ο έρωτας διαλέγει τον έρωτα χωρίς να αλλάζει πρόσωπο



ΙΙ

Τα μάτια της είναι πύργοι φωτισμένοι

κάτω απ΄το γυμνό της μέτωπο



Στο διάφανο λουλούδι

οι γυρισμοί της σκέψης

ακυρωνουν τις λέξεις που είναι κούφιες



Αυτή διαλύει όλες τις εικόνες

θαμπώνει τον έρωτα και τους δύστροπους ίσκιους του

αυτή αγαπάει - αγαπάει να ξεχαστεί



ΙV



Σου λεγα για τα σύννεφα

σου λεγα για το δέντρο το θαλασσινό

για κάθε κύμα για τα πουλιά στη φυλλωσιά

για τα χαλίκια το θόρυβο

για τα οικογενειακα χέρια

για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο

και ο ύπνος του γυρίζει το χρώμα τ ουρανού

για όλη τη νοτισμένη νύχτα

για τη σκισμή του δρόμου

για το ανοιχτό παράθυρο για ένα ξέσκεπο μέτωπο

σου λεγα για τις σκέψεις για τις λέξεις σου

παραχαιδεμένη όλη η εμπιστοσύνη ξαναζεί



V



Περισσότερα ήταν ένα φιλί

λιγότερο τα χέρια πάνω στα μάτια

το φωτοστεφανο του φωτός

τα χείλη του ορίζοντα

και οι ανεμοστρόβιλοι του αίματος

που παραδινόταν η σιωπή



VIII



Αγάπη μου για να φουντώσουν οι πόθοι μου

βάλε τα χείλη σου στον ουρανό τις λέξεις σου σαν αστρο

τα φιλιά σου μες στη νύχτα φλογερά

και σφίξε τα μπράτσα σου γύρω μου

όπως μια φλόγα στο σημείο που λμπαδιάζει

τα όνειρά μου είναι στον κόσμο

καθαρά και διαιωνισμένα



Κι όταν δεν έισαι δίπλα μου


ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι , ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι



XIV



Ο ύπνος έχει πάρει τ αποτύπωμά σου

και το χρώμα από τα μάτια σου



XV



Ακουμπάει πάνω μου

η καρδιά αγνοεί

που κοιτάζει πόσο την αγαπώ

αυτή έχει εμπιστοσύνη αυτή ξέχασε

τα σύννεφα κάτω από τα ματόκλαδά της

το κεφάλι της αποκοιμισμένο στα χέρια μου

που είμαστε εμείς

μαζί αχώριστοι

ζωντανοί , ζωντανοί

ζωντανός ζωντανή

και το κεφάλι μου κυλάει στα όνειρά της



ΧΧ



Την αυγή σ αγαπώ σε έιχα όλη νύχτα μες στις φλέβες

όλη τη νύχτα σε κοιτούσα

σε έιχα όλη ψηλαφίσει είμαι σίγουρος των σκοταδιών

αυτά μου δίνουν τη δύναμη

που σ αγκαλιάζω

που σε κουναω ποθώντας τη ζωη

στο στήθος μου τ ακίνητο

τη δύναμη που σε σηκώνω

που ελευθερώνεσαι που χάνεσαι

φλόγα αθέατη μες στην ημέρα



Αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω στη μέρα

αν εσύ φυγεις η πόρτα ανοίγει πάνω σε μένα



ΧΧΙ



Τα μάτια της ξαναχύνουν το φως

και το φως τη σιωπή

για να μην ξαναγνωριστούν

να ξαναζήσουν στην αφάνεια

(Πωλ Ελιάρ)


Ναταλία Κ. 

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Tell me you love me and no one else

Θα ηθελα να γραψω μια διαστροφη.
Να βαζω τις λεξεις με τετοια σειρα
που να σε κανω να αναρωτηθεις τι δεν παει καλα μαζι μου,
αργα ή γρηγορα ετσι θα καταλαβεις τι δεν παει καλα μαζι μας.
Να ερχονται σκεψεις
με βαθυ μαυρο χρωμα σε εναν ουρανο
που καθε παρα-λογικη μπορει να εχει.
Να ανατριχιαζεις,
να φοβασαι,
να θυμωνεις οργη,
να κρυωνεις,
να να να κτλ...

Θελω να περιγραψω αυτο που νιωθω. Μα εκεινη το εχει ηδη κανει! Ωστοσο δεν ξερω αν μου αρκει απλα να την διαβαζω!

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Κοκκινο Μαυρο καφε γαλαζιο, μμμ καφε ισως οχι σιγουρα κοκκινο...

Κενό και χώμα. Απογοήτευση και χτεσινές εφημερίδες. Παλιά τα νέα. Παρελθόν. Σαν έγκλημα.
Τι σκέφτεσαι τόση ώρα;
Εντάξει συνέβη...

Βγήκα από την εξώπορτα και προχώρησα λίγο στο πάρκο.
Αλλιώς θα ήταν αν συναντούσα εσένα αντι εκείνη σήμερα.
Ποια σύγκριση! Καμία σύγκριση...
Περίεργο αυτό με τους ανθρώπους. Σαν ένστικτο είναι και με πιάνει.
Εντάξει δε μπορώ να πω έχασα κάθε αντικειμενικότητα που μπορεί να είχα μα
δεν είχε σημασία, θέλω να πω σιγά!

Εσύ έχεις πάντα τον καλύτερο μου εαυτό να τον κάνεις ότι θες.
Κι εγώ έχω καιρό να δώσω κάπου τον καλύτερο μου εαυτό. Μουδιάζω στη σκέψη.

Τα έφτιαξες όλα κι έκανες τα χέρια μου να τρέμουν,
ακόμα και στη σκέψη να πιστεύω
πως υπάρχουν στιγμές και συγκυρίες.
Τώρα τίποτα.

Πόσο λίγοι είναι οι άνθρωποι συγκριτικά... Πόσοι και πόσο άδειοι...


Στο μυαλό μου είσαι το χρώμα     σου
κι όλα τα χρώματα μαζί.
Γι αυτό είναι μόνο για σένα η κάθε σου ανάρτηση,
ο,τι λείπει, απλώς έφυγε και πρέπει να λείπει.
Δεν είναι πως το ξέχασα, πως δεν το έχω μάθει ακόμα....

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

4ωρες προβα!

    Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που θέλω να πω, όπως προσπαθώ να προσεγγίσω το συναίσθημα μου σε ποσότητα και ποιότητα για σένα. Δεν τα καταφέρνω, χάνω τις λέξεις συχνά μαζί σου, δεν ξέρω γιατί μα σα να ναι πιο δύσκολο να βγαλω τον καλο μου εαύτο (έτσι βρίσκω λογικό το να μην μπορείς να με καταλάβεις - κι ίσως σε αδικώ για τον τρόπο που πιστεύω πως με έχεις στο μυαλό σου).
    Απλά ήθελα να σου πω πως κάποια πράγματα είναι άδικα ή δεν είναι δίκαια. Κι ακόμη πως βαφτίζουμε το συναίσθημα με όνομα από άγνοια, όπως οι άνθρωποι λένε τη φύση για Θεό. Πως τον χώρο που ζητάς και τον χρόνο που σου δίνεται δεν τα είχες πότε γιατί όλα είναι στο μυαλό σου, γιατί δε μπορείς να τα έχεις επειδή το υποσυνείδητο (που ξερει τι κανει) υπαγορεύει απογοήτευση. Ξέρεις όλα είναι από λάθος, από "αριθμητικό λάθος".
    Άφησε με να ολοκληρώσω με το πόσο σ αγαπάω, κι αν είναι αμήχανη η προσπάθεια είναι επειδή δεν έχει γίνει πολλές φορές σίγουρα όχι αρκετές και βλέπεις δεν ξέρω πως γίνεται και τι πρέπει να κάνω. Βγάζω τα τραγούδια με το αυτί ωστόσο έχω πάντα το περιθώριο απλά να τα μετρήσω και παλι να βγουν!
    Που λες, στο θέμα μας, μην απογοητεύεσαι κι όταν χρειάζεται να δακρύζεις, και μιλα μου αν το θελεις. Μα ομως γράψε κάπου και μην ξεχάσεις πως είναι οι κανονικοί και οι μιγαδικοι, δε μπορεις να ζητας στο 2 να χει γ.τ ιδιο με αυτον του z...

Σκέψου το... Καληνύχτα

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Σαρτρ.


Για μια ακόμα φορά έχω να δηλώσω ότι Kόλαση είναι οι άλλοι(Σαρτρ).














Ναταλία Κ.

Σε είδα #3

Σε είδα.
Με είδες κι εσύ.
- Καλημέρα. Τι να σου φέρω;
- Καλημέρα! (χαμόγελο) Έναν ελληνικό διπλό μέτριο, παρακαλώ.
- Πώς πάει το διάβασμα;
- Εμμ καλά. Αλλά πολύ διάβασμα... Εσύ;
- Εγώ εξεταστική. Και πολλή δουλειά.
- Μμμ.
Γύρισες στη μπάρα σου. Καθώς μου έφτιαχνες τον καφέ σου έριχνα κρυφές ματιές.
Μου έριχνες κι εσύ, νομίζω.

Ναταλία Κ.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Μάθε...







Προσπάθησε να μάθεις τους ανθρώπους.
 Όχι πώς θα το καταφέρεις ποτέ, μα θα μάθεις άλλα πράγματα στην πορεία.
 Όπως το ότι όσο και να προσπαθήσεις, δε θα μπορέσεις να αλλάξεις τον άλλο.
Γιατί έτσι έμαθε να λειτουργεί, κι εσύ δεν μπορείς να τον ξανασυναρμολογήσεις.
Γιατί μπορεί να μη θέλει να ξανασυναρμολογηθεί.
Γιατί μπορεί να μη θέλεις ούτε κι εσύ να τον αλλάξεις, κατά βάθος.
Και δεν έχεις το δικαίωμα εξάλλου.
Κι ακόμα κι αν μπορούσες, μετά δε θα είχε πλάκα.
Η επιρροή σου πάνω στον άλλο είναι περιορισμένη.
Αυτή είναι η μαγεία των σχέσεων.
Αυτό είναι και το δύσκολο.
Μάθε τον εαυτό σου.
Μάθε τα όριά σου.
Αυτό φτάνει.

Ναταλία Κ.

Σε είδα #2


Σε είδα. Με είδες κι εσύ. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε ούτε νεύμα, ούτε χαμόγελο, ούτε δεύτερη ματιά. Μετά τη συναυλία ήρθες και με βρήκες.

-Σ' ευχαριστώ για την αφιέρωση.
-Τίποτα. Καλά είσαι;
-Ναι. Εμ...Ήθελα να σου πω ότι φεύγω σε τρεις μέρες. Θα σε δω μέχρι τότε ή θα περιμένω πάλι τα Χριστούγεννα;
-Μμμ...υποθέτω πως θα με δεις.
-Ωραία.

Ανάβεις ένα τσιγάρο και σκύβοντας λίγο για να προστατέψεις τη φωτιά από τον αέρα στα χέρια σου με κοιτάς. Τα μάτια σου ασυνήθιστα μεγάλα από αυτή τη γωνία. Και η μύτη σου κλασσικά μεγάλη και κυρτή.

-Δεν περίμενα να έρθεις.
-Αφού σου το είπα πως θα ερχόμουνα.
-Ναι, αλλά-
-Κι εξάλλου δε σε είχα ακούσει ποτέ να τραγουδάς. Η φωνή σου έχει κάτι...
Αμηχανία.
-Την Κυριακή το βραδάκι, είναι καλά;
Χαμογελάς.
-Μια χαρά.
-Ραντεβού κάτω από τα Νεώρια στις 8.
-Εντάξει.

Κι έτσι απλά έφυγες.

Ξέχασα να σου πω πόσο σου πήγαινε αυτό το πουκάμισο. Δεν πειράζει όμως. Μεθαύριο...

Ναταλία Κ.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ισως γιατι θα εχει αλλο νοημα τοτε...

Παραβαινεις καθε λογικη.  Ερχεσαι και φευγεις οποτε εσυ το θελεις.

Περιμενω να ρθει η μερα που θα σου το πω σα να ναι πρωτη φορα...

Στο δρομο. Φωναζεις "γυρισε!" σχεδον προσταζεις. Εκεινος. Το σχεδιο, τι λεει το σχεδιο;! Δε γυριζει το κεφαλι, ετσι πρεπει, ετσι λεει το σχεδιο. Δεν κανεις παρα μονο μερικα βηματα πισω του. Μετα σταματας.               Κερδισε, γιατι ακομη κι αν δεν ακολουθησες (θεμα χαρακτηρα) σκεφτεσαι, κι ισως σκεφτεσαι για εκεινον κι ισως προσπαθεις να (τον) καταλαβεις. Δες τωρα, μ αυτο τον τροπο μπηκες στη διαδικασια να το δουλεψεις απλα και μονο επειδη σε ενδιαφερει, ας πουμε... αρα μαθαινεις απο 'κεινον, ενω αυτος κανει ολη τη διαδικασια συνειδητα με τον συγκεκριμενο σκοπο...

Και διαβασα σ ενα μπλογκ πως :

Αν σου τύχουν τέτοιοι άνθρωποι δεν ρωτάς
τι έκανες για να το αξίζεις.. Απλώς ελπίζεις 
να μην το ψυλλιαστούν ποτέ και αλλάξουν γνώμη..

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Ambiguous #2


Μα πώς το θέλαν τ' άστρα
Πώς το κανονίσανε
Κι ό,τι ξεκίνησε μαζί σου μια πανσέληνο
Ποτέ δε θα τελειώσει.
Πάντοτε θα κοιτώ ψηλά και θα σε νιώθω,
τα βράδια.

Δικός σου είναι ο ουρανός μου
κι ίσως και τώρα εδώ που σου μιλώ
να διαπράττω ύβρη.
Γλυκιά αμαρτία η πλάνη.

Κι η ύπαρξή σου μυστήρια,
ποτέ σου δε θ' ανήκεις στο παρών.
Πάντα περαστικός θα είσαι,
Αυτή θα είναι η Τύχη σου. ΄

Αιθέρας θα 'σαι.
Κάτι άπιαστο, μια νεφέλη.
Γι' αυτο και πάντα θα σε καρτερώ.
Γι' αυτό και θα σε νιώθω
μονάχα σαν κοιτώ τον ουρανό.

Αυτή θα είναι η δική μου Τύχη.

Ναταλία Κ.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Σε είδα...

Σε είδα.
Με είδες κι εσύ.
Αρχικά τυχαία βλέμματα που διασταυρώνονται.
Σε κοίταξα. Με κοίταξες. Σου χαμογέλασα. Μα εσύ μοιάζεις να χαμογελάς πάντα. Έτσι νομίζω.
Μου πιάνεις τη συζήτηση. Με ρωτάς πράγματα μικρά, ασήμαντα. Δε σε ενδιαφέρουν οι πληροφορίες αλλά να συνεχίσουμε να μιλάμε- κι ας μη λέμε τίποτα σπουδαίο.
Με κοιτάς συνέχεια. Εγώ απαντώ. Αρχίζει να μου αρέσει όλο αυτό. και το χαμόγελο δε φεύγει απ' τα χείλη σου...
-Ναταλία καλά είσαι;
Η φωνή της Μ. με βγάζει από το Όνειρο.  Σιγά σγά διακρίνω τη μουσική της Ρεμπούτσικα, το χώρο γύρω μου.
-Ναι...ναι, μια χαρά. Ονειροπώλω...

Είναι μια όμορφη βραδιά πάνω στα τείχη. Κι η μουσική με ταξιδεύει. Παράξενο συναίσθημα.
Κι ήμουν σχεδόν σίγουρη: σε είδα.


Ναταλία Κ.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Μεγαλωσα

Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη.

Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό

Πάμε γι` άλλα. Βάλτο στα πόδια-πονάει πολύ
Σε φτύνω σε φιλώ-δεν σε πάω μα σ` αγαπώ...Παράνοια
Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το Άλφα
Και κάτω απ` το μηδέν το υποσυνείδητό μου
Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει
Δεν ξέρει γιατί φταίει. Δεν έχει πού να πάει
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Αποσυρμένο χρόνια στης φάτνης του τα βάθη
''Kαλά να πάθει- Καλά να πάθει- Καλά να πάθει''


Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί
Να ζεις την απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ` αρρωσταίνει

Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΧΡγρφ...

Φαντάσου ένα λουλούδι που το περνάς χέρι με χέρι ώσπου να φτάσει σε κεινον που μπορεί πραγματικά να το μυρίσει...
22/9/10

Ευχαριστώ το χρόνο. Σε απόκτησα χωρίς προσπάθεια μα σ αγαπώ όσο λίγους...Δική μου από ιδιότητα κι όχι επιλογή, διαλεγμένη τυχαία κι όχι από παρεμφερή του έρωτα ένστικτα. Προκύπτεις...
                                              [...]
Στο λευκό και το μαύρο μαθαίνεις να ζεις, συνηθίζεις! Στο γκρι;
                                              [...]

Ουσία το έγκλημα να γίνει και να μην το δει κάνεις.Παρανομώ να μετριάσω την παρόρμηση.
Ποιος στ αλήθεια είμαι γω και που πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ.
24/9/10

Αυτό που σου κρύβω είναι η ανασφάλεια μου , κι αυτό γιατί δε θέλω να την ορίσω πάλι, βλέπεις το μυαλό θυμάται τα πρώτα τις όρια ακόμα και τώρα που στην καρδιά τα πράγματα έχουν αλλάξει...
25/9/10

Δε λες να μου περάσεις και περιμένω με σταυρωμένα χέρια...
26/9/10

Δεν ξέρω τι διαβάζουν πάνω μας οι άλλοι. Τα όσα γράφει ο καθένας για τον εαυτό του ή τις περασμένες ιστορίες με αίμα... ;;
6/10/10

Τέλειωσαν οι στιγμές και φτιάχνω τις δικές μου κι αναπαράγω και διαιρώ την παράνοια...
ό,τι όμορφο πιάσω να το δεις περιμένει...
12/10/10

Όνειρο άπταιστο... (ένας χρόνος από)
19/10/10

Πρώτη φορά τρομαζω ετσι...
24/10/10

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Cm....

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ένα άδειο δωμάτιο και ένα μεγάλο πιάνο με ουρά... Οι τοίχοι είναι μαύροι και το πάτωμα ξύλινο. Υπάρχει μονάχα ένα παράθυρο κάπως ψηλά που βάζει φως. Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω προς τα κει. Τόση ησυχία που νιώθεις λες και ο αέρας είναι συμπαγής. Ή κενό ή στασιμότητα... Νιώθω άδεια, ευχάριστα άδεια, κοιτάω κάθε σκοτεινή γωνία του χώρου χωρίς Φοβο, περίεργο συναίσθημα, να μην ακούω παρουσία μα να νιώθω εντάξει... Ούτε δίψα ούτε ζέστη ούτε καν δροσιά, απλά κενό και θέληση... Παρατηρώ το ταβάνι τώρα, έχει χρώμα άσπρο αλλά φαίνεται παλιό, όπως κι ο χώρος... Μα θα έφτανα στο πιάνο άλλωστε...

Χτες έγραψα κάτι για το κομμάτι της Μελίνας και δε μπορούσα να το παίξω, δεν πήγαιναν τα δάχτυλα μου... Σήμερα μπορούν, μόνα τους! Δεν ξέρω, ιδέα δεν έχω γιατί...

Μια μείζονα μέσα σε τόσες ελάσσονες κι ελαττωμένες κάνει τη διαφορά!
Κι αν με ξέρεις καλά, θα το ακούς τώρα στ' αυτιά σου διαβάζοντας το...

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Νοτ...

Κλεισε και καμια υποθεση πριν το τελος, κακο δεν κανει!
Ρωτησε με με ποιον ειμαι ερωτευμενη και θα σου πω μαζι σου!

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Μην Ξεχνάς

Θα σε πενθήσω. Μη με φοβάσαι.
Θα σε θρηνήσω.
Θα σε θυμάμαι. Μην ανησυχείς.
Θα σ'αγαπώ.
Πώς όχι; Πάντα σ' αγαπούσα.
Ήσουν δικός μου κι ήμουν δική σου.  Για πάντα κάποτε. Και τέτοιοι θα είμαστε πάντα.
Ξέρω, ο κόσμος είναι τρομακτικός, κι εγώ φοβάμαι.
Θα είμαι κοντά σου.
Μεγάλωσα. Μεγάλωσες.
Σου στάθηκα όσο χρειαζόσουν, κι εσύ το ίδιο. Τώρα θα φύγω.
Για λίγο μόνο.
Κάθε τέλος κι αρχή. Κι εσύ είσαι τόσο κοντά στη δική σου αρχή. Να είσαι δυνατός.
Καλή τύχη. Σ' αγαπώ.
Και μην ξεχνάς, εδώ θα είμαι.

Κι όπως είπε ο Σ., "Κάποια πράγματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Απλώς συμβαίνουν."

Ναταλία Κ.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Γινε...

Θα θελα να μπορώ να σου περιγράψω. Θα θελα να ένιωθες το ίδιο. Μη φύγεις.

Πανελλαδικές. Με μια λέξη. Θα μπορούσα να προσθέσω φαι διάβασμα κτλ κτλ....
Ξέρεις τι; Είναι  η πρώτη προσπάθεια. Με την άποψη κοινώς αποδεχτή ως σοβαρή προσπάθεια ή άξιος στόχος να κυνηγήσεις. Ναι το ξέρω είμαι υπερβολική και το χω χέσει. Μα θέλω να είμαι η πρώτη ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου. Και το σκέφτομαι όλη την ώρα, και μιλάω για μαθήματα και στον ελεύθερο μου χρόνο αντι για γυμναστήριο ή βόλτα διαβάζω διοίκηση. Αλλά θέλω να νιώθω εντάξει, τις ισορροπίες τις έχασα, πρώτη φορά είναι θα μου πεις(;)... Με τον καιρό θα τις ξαναβρώ...

Γίνε το σπίτι μου. Γίνε το θέλω μου.
Γίνε ο άνθρωπος που θα με ξεκουράζει και θα με χαλαρώνει
τις φορές που θα το χω ανάγκη.
Επιβεβαίωσε με. Μη φύγεις.
Τραγούδησε μου...
Γίνε  

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Προσανατολισμοί.


Μόνη. Αδύναμη. Άπληστη.
Μόνη ανάμεσα σε φίλους. Δείχνεις τόσο δυνατή, τόσο ισχυρή... Σαν να ξέρεις ποιά είσαι, τι ψάχνεις. Σαν να ξέρεις τα όρια τα δικά σου και τα όρια των άλλων.Μα ψεύδεσαι διαρκώς. Ζεις τη ζωή στο γυάλινο κάστρο σου, αναδιαμορφωμένη έτσι που να σου ταιριάζει και να νιώθεις πριγκίπισσα. Όπως ακριβώς σου πρέπει. Έτσι νομίζεις.
Οι φίλες σου όλες σε φθονούν, όσο τις φθονείς κι εσύ. Κι όποιος άλλος τολμά να σας φθονεί αντιμετωπίζει την οργή σας. Καμία για όλες και όλες για όλες...
... Μα όσο νομίζεις πως γνωρίζεις τις αρχές λειτουργίας του κόσμου, κάθε φορά την πατάς. Πέφτεις έξω. Πληγώνεσαι και πληγώνεις. Κι όμως κάθε φορά αφήνεσαι σαν να 'ναι η πρώτη φορά. Θυσιάζεσαι. Μένεις απροστάτευτη, έρμαιο της κάθε περιστασιακής αγάπης. Πρόθυμη να χάσεις τον εαυτό σου και να τον ξαναβρείς για μια αγάπη του συρμού. Τρέφεσαι με τη θλίψη.  Λατρεύεις την υπερβολή. Αποζητάς την απόρριψη.Σαν ε΄να διάλειμμα στην υπέρμετρη αυταρέσκειά σου. Μα πάντα επιστρέφεις.
Πριγκίπισσα της ματαιοδοξίας σου.-

Ναταλία Κ.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Με προλαβες στην πορτα..! Θα σε χτυπησω στο προσωπο μια μερα


Θα ερθουν μερες.      Καμενη γη.       Ο πολεμος χωριστηκε στα δυο.

Μη δινεις σημασια!
Παψε!
Θα σε χτυπησω στο προσωπο μια μερα....

"...γιατι θελω να σ εχω μια ζωη"
και ξερω πως θα με εχεις, συγκριτικα.
 Γενιεσαι και πεθαινεις καθε μερα. Με προλαβες στην πορτα παμε να δουμε τον ηλιο να βουταει στη θαλασσα; Μα σε προλαβα στην πορτα! Μα σε σενα ερχομουν...

Πεφτει το φως, κι ουρανος σκοτεινιασε. Ζωη! σ ενα χρονο απο τωρα. Η φυλακη ειναι που μπαινει αμεσως οχι η κουραση ο πονος. Θα ειμαι ελευθερη! θα παω θα ερθω. Και θα σε μισω ελευθερα, τοσο καιρο δε στο χω πει, μα οταν σε συναντησα πριν καιρο παιζει να το καταλαβες.

Σου χρωσταω κατι το ξερω θα σε γυρισω ολη την παραλιακη της θεσσαλονικης πρωτα και μετα. Θα σου μαθω και αρμονια αν θες. Και τωρα λειπεις και θελω να παμε να δουμε τον ηλιο να βουλιαζει...!! Μα ελα γυρνα επιτεεελους!

(")Σ'ΑΓΑΠΩ..γιατι κι ας σε γνωριζω τοσο λιγο, θελω να σε εχω μια ζωη(: (")

Με γνωριζεις πολυ ή μαλλον αρκετα. Θα επεξεργαστω την αναρτηση μεχρι να γυρισεις που να ειναι μια χαρα...

100 λόγοι για να αγαπήσετε ένα Δίδυμο

1. Η περιέργεια του δεν τελειώνει ποτέ.

2. Σαχλαμαρίζει με έξυπνο τρόπο.

3. Δεν χρειάζεται πολλή ώρα στο μπάνιο.

4. Έχει δύο πρόσωπα, και τα δύο ωραία.

5. Δύσκολα μπορεί να τον ενοχλήσει κάτι.

6. Δεν χρειάζεται σκηνή για να παίξει θέατρο.

7. Εξοργίζεται μόνο όταν υπάρχει λόγος.

8. Πραγματικά λατρεύει να βρίσκεται μαζί με άλλους.

9. Αγαπά τους σκαντζόχοιρους.

10. Ποτέ δεν θα ταξίδευε μόνος του.

11. Μπορεί μέσα σε μία βραδιά να διαβάσει ένα μυθιστόρημα 500 σελίδων.

12. Έχει ωραία τραπεζομάντιλα.

13. Ασχολείται με τα ζώδια.

14. Χρησιμοποιεί τα αποθεματικά πιο γρήγορα από τους άλλους.

15. Κουτσομπολεύει, αλλά δεν είναι «κατίνα».

16. Οι σκέψεις του τρέχουν με τρελή ταχύτητα.

17. Διαθέτει «φωτεινό» πνεύμα.

18.Δεν διστάζει να πάρει αποφάσεις, έστω κι αν μετά το μετανιώνει.

19. Δεν περιορίζει το σύντροφο του.

20. Κοντά στο κρεβάτι του υπάρχει πάντα μια θερμοφόρα.

21. Κατά βάθος είναι πολύ μυστικοπαθής.

22. Δεν σοβαρεύεται ποτέ.

23. Δεν φορά «παρωπίδες».

24. Θυμίζει μια παιχνιδιάρικη και τρυφερή γάτα.

25. Τα λόγια του δεν έχουν πάντα ουσία.

26. Μπορεί να βγάζει μακράς διάρκειας λόγους χωρίς σημειώσεις.

27. Ακόμη και στις 2.00 τα ξημερώματα μπορεί να τους κρατά όλους «στην τσίτα».

28. Είναι «αντάρτης».

29. Λατρεύει τις εκπλήξεις.

30. Είναι ετοιμόλογος.

31. Το βλέμμα του είναι σαγηνευτικό.

32. Ξέρει πώς να κινείται σε «γκρίζες ζώνες».

33. Δεν έχει ανάγκη κάποια ουσία για να βρίσκεται σε ευφορία.

34. Οι ερωτήσεις του μπορεί να σε ζαλίσουν.

35. Είναι ντελικάτος αλλά όχι υπερευαίσθητος.

36. Ακόμη και στις βόρειες χώρες κάνει τον ήλιο να λάμπει.

37. Σκαρφαλώνει ευχαρίστως σε βουνό, αλλά αρνείται να κατέβει.

38. Δεν υπόσχεται βοήθεια, την πραγματοποιεί.

39. Δεν επιτρέπει να τον παραβλέπουν.

40. Στηρίζει πάντα τους άλλους.

41. Είναι πάντα έτοιμος για όλα.

42. Δεν διστάζει να πει τις απόψεις του.

43. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη του εποχή.

44. Δεν βαριέται τις αγγαρείες.

45. Πάντα έχει κάτι στο μυαλό του.

46. Αγοράζει πάντα το πρώτο μπουκέτο με τουλίπες της χρονιάς.

47. Αγαπά τα ζώα.

48. Του αρέσουν οι αλλαγές και οι ανατροπές.

49. Συχνά είναι μετέωρος ανάμεσα σε διλήμματα, αλλά αποφεύγει τα λάθη.

50. Αν και είναι ένας, διαθέτει δύο ψυχές.

51. Τα καταφέρνει πολύ καλά με τις συμπάθειες.

52. Του αρέσει το κρασί.

53. Στο μπαρ προτιμά να κάθεται στο σκαμπό και όχι σε τραπέζι.

54. Έχει πολύ όμορφα χέρια.

55. Η δύναμη του είναι μεγάλη.

56. Δεν του χρειάζεται πολύς ύπνος.

57. Τα φυτά του δεν χρειάζονται πότισμα όταν πάει διακοπές.

58. Όταν φλερτάρεις μαζί του, είναι γαργαλιστικό.

59. Δεν είναι στενόμυαλος.

6Ο. Είναι ενδιαφέρων σύντροφος.

61 Τραγουδά ωραία.

62. Ξέρει ποια πράγματα είναι σημαντικό να τα γνωρίζει.

63. Το μυαλό του είναι κοφτερό.

64. Το γέλιο του σου ανοίγει την καρδιά.

65. Οι ιδέες του είναι ευφυέστατες.

66. Διαθέτει αλάνθαστο ένστικτο.

67. Τα συγχωρεί όλα εκτός από τη βαρεμάρα.

68. Ανακαλύπτει «χρυσάφι», όταν ψάχνει στα «βαθιά».

69. Σκέφτεται πιο γρήγορα απ’ ό,τι μιλάει.

70. Η μεγαλύτερη διασκέδαση γι’ αυτόν είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

71. Η επίγεια ευτυχία του χρειάζεται κόπο.

72. Όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους, επιλέγει τον τρίτο.

73. Μέσα στο απόλυτο χάος παραμένει οργανωμένος.

74. Πολύ συχνά το πνεύμα είναι γι’ αυτόν πιο σημαντικό από το σώμα.

75. Η διάθεση του μοιάζει με το δελτίο καιρού στην τηλεόραση το καλοκαίρι: καυτός και
ενίοτε συννεφιασμένος.

76. Βλέπει τα λάθη.

77. Λύνει εύκολα τους γρίφους.

78. Δεν χάνει χρόνο.

79. Μια βόλτα μαζί του ίσως καταλήξει σε υπερατλαντικό ταξίδι.

80. Κοντεύει να σκάσει από την πολλή ενέργεια.

81. Το κακάο του δεν το πίνει ποτέ χλιαρό.

82. Μυρίζει πολύ όμορφα.

83. Δεν είναι αυστηρός.

84. Δίνει πάντα τον καλύτερο εαυτό του.

85. Θέλει να έχει πάντα ενεργό ρόλο στις εξελίξεις.

86. Οι επιστολές του είναι τόσο καλές σαν μυθιστορήματα.

87. Δεν προσέχει πάντα αυτά που του λέει κάποιος.

88. Δεν είναι σκληρόκαρδος ούτε για μια στιγμή.

89. Η ζωή του έχει πολλά σκαμπανεβάσματα.

90. Μένει σταθερός στις αδυναμίες του.

91. Μαγεύεται από τη δύση του ήλιου.

92. Κόβει τις πιο χοντρές φέτες λουκάνικου.

93. Για πρωινό του αρκεί μια μπανάνα.

94. Έχει την έβδομη αίσθηση.

95. Δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις, ακόμη κι αν οδηγεί ντεσεβό.

96. Είναι πολύ ευέλικτος.

97. Διαθέτει «γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».

98. Υποκύπτει εύκολα στους πειρασμούς.

99. Δεν κουράζεται ποτέ.

100. Λατρεύει τη μουσική.

Οι λόγοι είναι επιεικώς κλεμμένοι από ένα άλλο μπλογκ . Αλλά μου άρεσαν κι ετσι :Ρ ...

Αν ήμουν εσύ θα με είχα μπερδέψει. Θα έκανα όμως το σωστό.

Βρίσκεσαι λίγος θεατής για τέτοια σκηνοθεσία.

Θα κάνω αυτό που αποδίδει. Χέστηκα.
Στο κάτω κάτω δε με νοιάζει τίποτα...
(θα λέω μέχρι να πιστέψω)


Δεσμά, μου, έγινες καρδιά μου. Θα σε περίμενα ούτως η άλλως.
Ξέρω πως θα φύγεις κι ελπίζω μόνο να μη με έδεσες σφιχτά...
Καληνύχτα

 

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Α.Α

Η καρδία είναι ο μετρονόμος της αναπνοής.
Όταν παίζεις, λένε, μουσική οι χτύποι της κι αναπνοές ακολουθούν το ρυθμό.
Εγώ δες μερικές φορές ξεχνιέμαι, χάνω το μέτρημα, τους χτύπους, και παίρνω προκαρδιες αναπνοές. Έτσι με πιάνει μια ζάλη.
Όπως αυτή μετά από ένα μεγάλο φιλί.
Δεν αναπνέω σωστά.
Κλείνω τα μάτια και χάνω το μέτρημα πάλι.
Το νιώθω να μαζεύεται ανάμεσα στα μάτια.
Για να καταλάβεις, είναι αυτό που νιώθεις αφού έχεις εστιάσει καμπόση ώρα σ ένα σταθερό σημείο.
Συμβαίνει όταν τραγουδάω με όλη μου την καρδιά.
Όταν έχεις το ένα σου χέρι στη μέση και το άλλο στο λαιμό μου.
Και πιο παλιά, πιο έντονα, ήταν μετά την προπόνηση. Όταν ξάπλωνα στο γήπεδο.

Είναι πιο όμορφο απ ότι μπορώ να περιγράψω.

Λυπάμαι αν φαίνεται λίγο. Αλήθεια για μένα είναι σπουδαίο. 

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

μια φορα κι εναν καιρο...

...είχαμε παει λέει στο χωριό. Εγώ η μητέρα μου ο αδερφός μου κι ο Μπαμπάς. Μολις φτάσαμε χαιρετίσαμε τη γιαγιά, και πήγαμε στη θάλασσα όπως είχαν υποσχεθεί στο Στάθη για να έρθει μαζί μας. Φορούσα το αγαπημένο μου καπέλο. Γενικά δε μου αρέσει να μου παίρνουν τα πράγματα μου και τότε περνούσα κρίση με τον αδερφό μου και δεν τον "ήθελα" καθόλου, ούτε πολλά πολλά ούτε παρεακι. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο κι εκείνος μου το πήρε κι άρχισε να με κοροϊδεύει που δε μπορούσα να το φτάσω καθώς το είχε σηκώσει ψηλά με το δεξι του χέρι. Όταν κατάφερα να το πάρω πίσω μετά από λίγη ώρα, το έδωσα στη μαμά για να το "προστατέψει". Ο αδερφός μου ποτέ δε φορούσε καπέλο και αν δεν τον κυνηγούσε ο μπαμπάς κι η μαμά με τα αντηλιακά και τα καπέλα θα είχε καεί 100 φορές!... Έτσι εκείνη σκέφτηκε ίσως πως είναι ευκαιρία να μάθει να φοράει καπέλο. Του το έδωσε λοιπόν. Εννοείται πως περίμενε από εμένα να καταλάβω, κι ας ήμουν 8 χρονών περίπου τότε...


Αυτό φοβάμαι περισσότερο από τότε:
να σου δώσω τους στίχους μου
να τους τραγουδάς,
κι αντι να μ αγαπήσεις να τους πάρεις μονάχα,
κι ύστερα να τους δώσεις στον επόμενο
για καινούργια μουσική, δεν ξερω.
Να υπάρχω ως γαμάτη στα μάτια σου κι όχι ως δική σου.
Να σου δώσω ζωή,
κι εσύ να την ξοδέψεις αλλού...
Να σου μαθω να ζεις κι εσυ να μαθεις σε αλλους,
με τις δικες μου
ως πιο σωστες για γνωση
λεξεις...  


Υ.Γ.Το σόου το κάνει ο τραγουδιστής πάντα...

 Νατα μου ευχαριστω για το μειλ με τις(την) φωτογραφιες...!

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

"12 παρα 10! οτι και καλα στις 12 τελειωνουν ολα"

* Έχεις περάσει ξανά από δω;
* Όχι...

* Είδες; Εγώ είχα έρθει όταν εκείνος με έφερε. Μετά τον μισούσα για καιρό, όχι για το δρόμο που έγραφε τα ονόματα μας, αλλά, γενικά. Μέτα μου πέρασε ας πούμε.
* Λες να μισήσω κι εγώ εσένα;
* Θα μ αγαπάς πάντα περισσότερο...
* Κι αν όμως
* Δεν! είμαι εδώ. Κοίταξε με.
* Εντάξει...
* Τι ώρα είναι;
* 12 παρα 10...

* Σε 10 λεπτά θα σ αγαπώ μια μέρα περισσότερο. Πάμε όμως από δώ...

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

10/05/2011

Για σένα που δεν πρόλαβες να μάθεις.
Πως απ' όλους τους άνδρες εσένα θαύμαζα περισσότερο. Πως εσύ είσαι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος γι' αυτό που είμαι εγώ σήμερα. Πως με δίδαξες πολύ περισσότερα απ' όσα απαιτούσε ένα σχολείο.
 Ξέρεις, ήθελα να έρθω να σου μιλήσω. Να σου πω ότι εσύ μου ενέπνευσες αυτή την αριστερή πλευρά μου, το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο.
Φυσιογνωμία ήρεμη, γαλήνια. Δέσποζες ανάμεσα στους άλλους: αγέρωχος στα παιδικά μου μάτια, ειλικρινής, δίκαιος μα και απτός...Λιτός λόγος, λιτή εμφάνιση. Καθόρισες τη ζωή μου σε πολλά σημεία. Μου έδινες έμπνευση και κίνητρα, το λόγο για να μάχομαι και να σκέφτομαι δυο φορές πριν μιλήσω. Ευχάριστος μα και λιγάκι μυστήριος. Ψαγμένος. Και με τη χαρακτηριστική μεγάλη μύτη...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είσαι πάντοτε ο δάσκαλός μου. Εσύ που δεν πρόλαβες να μάθεις.
Σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως. Στο καλό κύριε Δημήτρη...

Ναταλία Κ.

La Première jour! Mais moi...

-Απλά νιώθω μικρή...
-Κι εγώ έτσι ένιωθα. Καν' το επειδή το θέλεις εσύ...



Να δες εμένα με έχουν τιμωρήσει ήδη και δε με νοιάζει, λιγό πάνω λίγο κάτω.
Και χτες διάβασα ένα "μου" μέσα σε μια παρένθεση ξανά.
Και *Σ* τώρα που το σκέφτομαι έχουμε την ίδια δικαιολογία!
θα αναλύσω το συνειδητό και το υποσυνείδητο της υπόθεσης και θα σου πω.

λειπω δεν ειμαι εδω...
Δωσε μου τεσσερα να μπω.
Παμε! (επιτελους)

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

21/06/2011, 01.17

-Καλά είσαι;
-Ναι, γιατί;
-Να, σε βλέπω σε μια περίεργη φάση.
-Τι εννοείς;
-Σαν να ψάχνεις κάτι...
  Σαν να μην ξέρεις πού να ψάξεις, φοβάσαι, απογοητεύεσαι.
-Πού το κατάλαβες;
-Δεν ξέρω...
(...)
-Βολεύεσαι πρόσκαιρα, μα δε σου φτάνει.
-Ίσως...
~.~
Βολεύεσαι πρόσκαιρα. Βρίσκεις, δίνεις και παίρνεις χάδια, από δω κι από κει. Μα δε σου φτάνει. τα χάδια δεν τ'αρνείσαι, πώς να τ' αρνηθείς άλλωστε; Παίρνεις αγάπη απ' όπου σου δοθεί: από μένα, από αλλού... Κι όμως. Δεν είναι ποτέ η μορφή που ψάχνεις. Love comes in many guises...
 Η αγάπη έρχεται με πολλές μορφές. Εσύ ακόμα αναζητάς τη δική σου. Όλα είναι λίγα, τίποτα δε σου είναι αρκετό. Και συνεχίζεις να αναζητάς, αβέβαιος. Σαν κι εμένα. Δραπέτης ενός κοινού ονείρου.
Μα δε χρειάζεται να ψάξεις πολύ.
Άνοιξε το παράθυρο, ξάπλωσε στο πάτωμα.
Άκου τη νύχτα, το δρόμο.
Άκου τον υπόκωφο θόρυβο, τον ήχο της ζωής.
Άκου το σώμα σου. Άκου εσένα.

Ακούς;

αφιερωμένο...
Ναταλία Κ.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

17 και μια μερα!

Λάμπεις.
Και είσαι όμορφος
ή έτσι σε βλέπω.
Μα σ αγαπώ.
Πολύ.




Θέλω να πάμε διακοπεεεες...


Να ορίστε ούτε τέλος ούτε αρχή ούτε ιστορία, απλά λέξεις για σένα, βλάκα μου. :)

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

this time tomorrow

Κάθε φορά αυτό λέω, κι είναι κάπως ανακουφιστικό και καλά ρε παιδί μου το αύριο δεν είναι και τόσο μακριά, αρα το όλο ζόρι τελειώνει. Πω! μου η σπάω όταν κλαψουρίζω! μου τι σπάω χειρότερα όταν κλαιγομαι αλλά εντάξει σήμερα μόνο και λίγο αύριο το πρωί και τέλος!
____________________________________________________________________________
-Μα τώρα είναι κακό που κάνω σχέδια;
-Δεν είναι αρκεί να μπορώ να τ ακολουθήσω...
____________________________________________________________________________

Τον φοβάμαι όταν κάνει έτσι. Φοβάμαι. Δεν έχει όρια είναι τρελός.Αυτός μπορεί να πει πως θα πεσει από το μπαλκόνι και να το κάνει. Όπως γουστάρω όταν λέει πως θα φτιάξει μόνος τα πράγματα. Όταν το λέει το κάνει. Δεν τον θέλω. Φτάνει. Σιχάθηκα την παράνοια τον εκβιασμό και την υπερβολή. Κουράστηκα.
____________________________________________________________________________
 Μια μέρα θα καταλάβεις τι νιώθεις! Θα ενθουσιαστεις πιστεύω. Θα έρθεις και θα μου πεις και θα σ ακούσω σα να το βλέπω στα μάτια σου για πρώτη φορά.
___________________________________________________________________________
Σκέψου ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Είμαι σίγουρη πως το φανταστηκες και ήσυχο. Λάθος. Εγώ δε φοβάμαι ούτε το σκοτάδι ούτε την ησυχία, φοβάμαι το θάνατο και το παρελθόν. Το συνδυασμό της απουσίας με το θόρυβο. Αφού αυτά τα δυο δεν κολλάνε πως να το κάνουμε.
___________________________________________________________________________
Αύριο τέτοια ώρα θα κρατήσω το χέρι σου και θα σου πω πως σ αγαπώ.
___________________________________________________________________________
Έχω καιρό να γράψω αλήθειες στο τετράδιο μου. Γράφει κανείς ό,τι μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του.
___________________________________________________________________________
Έλυσα ένα τέλειο θέμα στις εξετάσεις και το κάνω βόλτα σε όλο το σπίτι :)...


Όλα θα πάνε καλά! Θετική σκέψη....Τέτοια ώρα αύριο!