Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ήταν στο μπαλκόνι και στηριζόταν με τους αγκώνες του στο κάγκελο, κρατούσε ενα αλουμινένιο κουτάκι μπίρας κάπνιζε το τσιγάρο του και κοίταζε ή κάτω στο δρόμο ή στο κενό, δε μπορώ να ξέρω. Όλοι ήταν μέσα και τραγουδούσαν, εκείνος όχι.
Τα μαλλιά του έπεσαν στο πρόσωπο του και τα έσπρωξε νευρικά με το χέρι του φυσώντας τον καπνό όταν κατάλαβε την παρουσία μου. Τον πλησίασα, δεν του μίλησα, μονάχα έστριψα το τσιγάρο μου προς το μέρος του να μου δώσει φωτιά, πίεσε τον αναπτήρα μέχρι που τα κατάφερε. Εισέπνευσα στο στόμα, τράβηξα σα να παίρνω αναπνοή, όπως μου είχαν πει πως πρέπει κατέβασα τον καπνό, και με ένα ελαφρύ βήξιμο έκανα εκπνοή.
Εκείνος δεν ήθελε να είναι εδώ απόψε, ή μάλλον...εντάξει, απλά όχι έτσι όχι υπό αυτές τις συνθήκες, το μυαλό του ήταν αλλού, αν και δε μπορώ να ξέρω. Μου μιλούσε γρήγορα, ασύντακτα, κι ενώ ήθελε να πει αδυνατούσε να εκφράσει, αν κι εγώ καταλάβαινα, και μπορώ να πω χαιρόμουν γι αυτό.
Τον παρατήρησα εκείνες τις λίγες στιγμές που αυτός κι εγώ ήμασταν οι εαυτοί μας, εγώ τον καταλάβαινα κι εκείνος αν μπορούσε να το νιώσει θα είχε εκπληρώσει μια από τις ευχές του, τουλάχιστον.
Ήταν βράδυ κι έκανε λίγη ψύχρα, φύσιξε ξανά τον καπνό από το στόμα, ήπιε την τελευταία γουλιά και πήγε μέσα...


Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Μμμ.. να σκεφτώ...Φοβάμαι γενικά, εννοώ, δηλαδή ναι... Γενικά φοβάμαι...
Φοβάμαι όταν δε μπορώ να αλλάξω τα πράγματα κι όταν βρίσκομαι σε καταστάσεις ξαφνικά παράλογες, που ενώ γνώριζα εκ τω προτέρων δεν έδωσα σημασία όπως πάντα...
Φοβάμαι όταν οι άνθρωποι φεύγουν και δεν ξέρω αν θα γυρίσουν πάλι ή αν φταίω εγώ γι αυτό...
Φοβάμαι γενικά...



Ζωγράφισες στον τοίχο κι εγώ προσπέρασα
και δεν το είδα
και μια νύχτα μετά χάθηκε
τόσο κρατάει η ελπίδα
και πέρασα το άλλο πρωί και δεν ήταν παρα μόνο
λίγα βήματα στο πάτωμα
και χαρτιά με πρόχειρα σχέδια
και λίγα όνειρα απανω απάνω
και μολύβια και γόμες
κι ένας σπασμένος χάρακας
να ορίζεις τη γραμμή για να υπάρχει ο κύκλος σου
κι έσβησε ο τοίχος
και δεν γύρισε πίσω ο χρόνος κι ούτε η νύχτα χάραξε νύχτα
μα ο ήλιος βγήκε κανονικά...
και σε συνάντησα ξανά, ίσως όχι τυχαία
και πέρασες κι εσύ δίπλα μου
δε μίλησες
μάζεψες τα πράγματα σου από το πάτωμα
πέρασες απέναντι από μένα και συνέχισες
αφήνοντας βήματα μάταια
...φοβάμαι τη φυλακή μακριά σου
να ξέρω τα βήματα σου αλλά και πόσο ανώφελο είναι να σ ακολουθήσω
φοβάμαι όταν εσύ δε φοβάσαι, φοβάμαι πάντα μετά το τέλος, όταν είναι πια πολύ αργά...

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Χωρις Λογο

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν τελικά οι άνθρωποι αγαπάνε την ουσία μας ή
εκείνα τα κενά καθωσπρεπισμού που παρουσιάζουμε.
Αν μας αγαπούν για την ειλικρινία μας,
για το χαρακτήρα μας, για το εύρος του πνεύματος μας ή για λόγους αδιάφορους κι αίτιες απρόκλητες...
Μα είναι ωραία τα διαλείμματα μας, ξεχωριστά, και δεν εννοώ την παύση της προσπάθειας μας να γοητεύσουμε,
εννοώ την αλήθεια μας που επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια... Το γρήγορο περπάτημα σου που αναγνωρίζω από μακριά, το βιμπράτο της φωνής σου που θαυμάζω αλλά προσπαθώ να μη στο λέω, η χαρακτηριστική σου κίνηση να βάζεις τα μαλλιά πίσω από το αυτί, και άλλα πολλά να παρατηρήσεις...
Δε μαθαίνεις να αγαπάς έτσι, απλά σου συμβαίνει, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας...
Κι εχει πλακα! Ε, παιδια! Σας αγαπαω (: καπως ετσι νομιζω...!

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Θυμίζεις κάμαρες κλειστές                      
στεριά μυρίζεις

     
  Μπορώ ποτέ
   να σου χαλάσω το χατήρι;

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει...
     Με τη βροχή            
             με τον καιρό που μας ορίζει    

Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα   
θυμάμαι...                   



Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Μονάχα έτσι...


 Δεν καταλαβαίνω... Δεν καταλαβαίνω αν όντως εννοείς αυτά που λες, αν τα λες για τα ακούσω εγώ ή για να τα ακούσεις εσύ. Κι αν το προβλημα είναι ένα βάρος που διχάζει εσένα, κι εγώ απλώς το επιβάρυνα; Κι αν είναι οι τύψεις μιας αδικίας που δεν υφίσταται παρα μόνο στο μυαλό μας; Κι αν εγώ βγαίνω απ'έξω γι' αυτόν ακριβώς το λόγο (- για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια νεφέλη);
 Δεν καταλαβαίνεις πως η σχέση μας μόνο έτσι υφίσταται; Δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν πάντα, γιατί έτσι έχει μάθει να υπάρχει, βλέπεις. Η σχέση μας μπορεί να υπάρξει μόνο αυτή καθ'αυτήν, αλλίως νεκρώνεται, το έχουμε ζήσει ήδη μια φορά. Δεν έχει περίπου. Είναι άσπρο ή μαύρο. Όλα ή τίποτα.
Εγώ ψηφίζω όλα-εσύ;





                                                         ΣΦΙΧΤΟΔΕΜΕΝΟΣ
                                            Εάν δυσκολεύομαι να σε ακολουθήσω
                                                         Βάζω φωτιά στα χείλη
                                                           Καίω την σιωπή

                                                            (Πολ Ελυάρ)
Ναταλία Κ.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

"Μα αυτό το παιδί είναι πολύ όμορφο!"
"Μα Ναι! Και είναι δικό μου!"

Μοιάζουν τα γράμματα σας...
Ε, κι ο "τρόπος" σας...
Νομίζω και η συμπεριφορά μου σε κάθε περίσταση...
Δεν έχει πλάκα, αλλά δε με νοιάζει
έτσι τραγουδάω και δε με νοιάζει

άλλο όταν γράφω
τότε εκβιάζω τη μουσική να πει περισσότερα
και τους στίχους να κρύψουν τη στιγμή
αλλά πάλι όχι αρκετά

Ξεχνάω, σιγά σιγά
και πιάνω τον εαυτό μου ν απελπίζεται
και να αναλογίζεται αλήθειες 
και να μουρμουρίζει ψέματα
μα να μην τον νοιάζει ξανά...
Έμαθα
Και τώρα ξέρω
Μα...