Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

(καθε παιχνιδι εχει μια νικη και μια ηττα) Παιζουμε;

Την ευγνωμοσυνη δεν την ξεχνας. Δεν ξεχνας, δεν ξεχνας.

Και σημερα μετα απο σκεψεις κατεληξα θυμωμενη. Αυριο εχουμε live.
    (οτι ομορφο πιασω να το δεις περιμενει)
Με βγαζεις εκτος. Κρυβω τον εαυτο μου γιατι η σχεση μας ειναι ετσι, εσυ να φαινεσαι κι εγω να σ αγαπω. Να δινουμε μαζι βεβαιως αλλα να ερωτευομαστε κι οι δυο εσενα.
    (Για σενα ημουν και γινομουν το καλο και το κακο μου)
Δε θελω να πιστεψω πως ετσι ειναι, πως ετσι παει. Ειναι αδικο.

Απλα θα ηθελα, να εχω, ανθρωπους οπως εσυ. Να με υποστηριζουν οπως εγω υποστηριζω εσενα. Αλλα ενταξει ισως εγω να μην ειμαι τοσο καλη οσο εσυ. Αλλα ακομα κι ετσι θα ηθελα ανθρωπους να μη με αφηνουν να φυγω και να μην φευγουν οι ιδιοι οταν εγω τους ζητω. Θα ηθελα να πιστευουν σε μενα ακομα κι οταν εγω δεν το κανω.

Μια μερα μου εστειλε μηνυμα και μου ειπε:
"Σ ευχαριστω και σ αγαπω, γιατι με βλεπεις ομορφη οταν εγω δε νιωθω."

     (Του το κραταω αυτου του κοσμου)

Επισης μου τη σπαει αυτο που κανει. Χεστηκα για την υστερια που εχει να νομιζει οτι κινδυνευει απο ολους. Θελουμε κι οι υπολοιποι χωρο, ευγενεια και ευκαιριες. Πρεπει να μαθει πως δεν ειμαστε μονοι μας...




Αφου ο ερωτας ειναι τυφλος τοτε η αγαπη θα ειναι κωφαλαλη γι αυτο δε μπορει να εξηγησει, να ζητησει...

Α!ρε, σκεψου λιγο, τι ακριβως ειπαμε θελεις απο μενα;


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Σκεψου το

*Ρε χαμογελα! Η ζωη ειναι ωραια!
*Ναι. Αλλα τα χει μ'αλλον...
*Φιλε αμα τα χε μ'αλλον δε θα 'μασταν εδω τωρα.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Τάσεις φυγής.

Όταν ήμουν έντεκα πήραμε το σκύλο μας. Όταν ήρθε ο σκύλος σπίτι ήταν μέσα σ' ένα μαύρο κλουβί σπιτάκι- τον έφερε η μάνα μου. Ανοίξαμε την πόρτα και περιμέναμε να τον δούμε, να τον γνωρίσουμε. Αλλά δεν έβγαινε. Έτσι η αδερφή μου ,που ήτανε μικρή, προσπαθούσε να τον κάνει να βγει έξω. Όταν λοιπόν την είδε η μάνα μου της είπε να σταματήσει και να κάτσει πιο πέρα γιατί "το ζώο θέλει το χρόνο του και το χώρο του με τους ανθρώπους". Κι έτσι κάτσαμε όλοι πιο πέρα και περιμέναμε.
Μετά από κάνα τέταρτο βγήκε δειλά δειλά ο σκύλος έξω και όταν μας είδε άρχισε να μας γαβγίζει και δεν προχώρησε πιο πέρα. Κι εμείς καθόμασταν και περιμέναμε. Και πάλι μετά από λίγο ο σκύλος ξαναβγήκε και έκανε μια βόλτα στο σαλόνι και ξαναμπήκε στο σπιτάκι. Και πάλι εμείς περιμέναμε.
Την επόμενη μέρα ξανάκανε βόλτα και ήρθε κι έκατσε κοντά μας. Κι εμείς χαρήκαμε και παίξαμε μαζί του. Και ξανάρθε τη μεθεπόμενη και μετά καθόταν κάθε μέρα δίπλα μας και κάθε μέρα παίζαμε.

Ακόμα και τώρα όμως, επτά χρόνια μέτα, είναι φορές που τον φωνάζουμε και δεν έρχεται.

Τα ζώα χρειάζονται το χρόνο και το χώρο τους με τους με τους ανθρώπους.
Και οι άνθρωποι ζώα είναι.


Ναταλία Κ.