Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Γράμμα Ε

Δεν ξέρω γιατί δε μπορώ να τα γράψω...
Καλά να μην μπορώ να τα πω αλλά να μην τα καταφέρνω κι έτσι παραπάει...
Κάτι συμβαίνει, φούσκωσα
βλέπεις μερικές φορές νιώθω τόσο αλλού
και τόσο μακριά για να είμαι κομμάτι σου, μα είμαι, ή τουλάχιστον έτσι νιώθω...
Όμως ξέρεις τι, νιώθω το τελευταίο, νιώθω εκείνο που αν πονάει αντέχει και δεν πειράζει, νιώθω εκείνο που, καθώς, είναι και δεν είναι δεν το μετράμε ποτέ,εξάλλου μια είναι και μια δεν είναι...

Κοίτα, εύκολο δεν είναι να μαγκώσεις κάπου, με κάποιον(;)
τότε που όταν λες το ''παντα" το εννοείς, τότε που το "ποτέ" υπάρχει...
Εγώ ξέρω πόσο δίπλα είμαι σ αυτό,
και πόσο μακριά είμαι από εκείνη την πληρότητα...

Ξέρεις για να γεμίσεις από κάποιον,
τότε που το ποτέ και το πάντα σημαίνουν,
πρέπει να βγάλεις τον ένα σου εαυτό από τη μέση,
πρέπει να αδειάσεις γιατί χρειάζεται ο χώρος...
κι ενώ μια καρδιά μπορεί να στηρίξει τα πάντα την ανασφάλεια δεν την αντέχει,
κι εγώ μερικές φορές νιώθω πως τη μοιράζομαι τη δική σου
όμως χειρότερα νιώθω πως πατάει πάνω μου,
πως με σπρώχνει προς τα κάτω, πως αδειάζει ότι έχω, για σένα ούτως ή άλλως,
και μετά έχεις να κάνεις με κάτι κούφιο που μιλάει και γελάει
και δεν ξέρει να διαβάζει ούτε γράμματα αλλά ούτε συναισθήματα κι αυτό είναι απαίσιο,
κι ακόμα κι αν δε συμβαίνει
εγώ το νιώθω αρα δεν παύει να είναι απαίσιο....
Θυμάσαι
κάποτε σου είπα πως δεν εναλλάσσονται οι ρόλοι, νομίζω αυτό εννοούσα...

Ξέρω πως σ ενοχλεί το πήγαιν' έλα...
δεν το κάνω επίτηδες και πάλι δεν δικαιολογούμαι
όμως κοίτα είναι φορές που γίνεται για να πάρω αέρα..

Έχεις τα πάντα, κοίτα τον εαυτό σου!
Τον αγαπάω, έτσι όπως είναι...
Μα δες όμως πως μπορεί να υπάρξει...


Μια φορά τραγουδούσαμε
και με κοίταζες και περίμενες να σου γνέψω
και χαμογελούσες ζεστά όπως μ αρέσει...
Ήθελα να μην τελειώσει το τραγούδι, γιατί δε χαιρόμουν μονάχα για σένα, ως συνήθως,
αλλά και για τις δυο μας...
Ό τι έχεις το νιώθω και δικό μου, έτσι θέλω να κάνεις και συ,

όμως εκείνη τη φορά δεν το σκέφτηκα καν
γιατί ότι είχες ήταν στο ηχείο της κιθάρας μου και στα δάχτυλα μου,
και η καρδία σου χτυπούσε στο ρυθμό μαζί με τη δική μου,
μπορώ να πω στις αναπνοές δεν τα κατάφερα το ίδιο καλά,
όμως ήμασταν ομάδα-τι πεζό που ακούγεται(!) μα δεν είναι, φοβαμαι έχω ξεχάσει τι σημαίνει(.)
αλλά θα σκεφτόταν κανείς αν τα χέρια του είναι δικά του;;;
Να κάπως έτσι...
Αυτό θέλω εγώ να είσαι εσύ στο εμείς και να υπάρχει οξυγόνο για όλους...
το Εγώ και το Εσύ
έχουν την ίδια αρχή
με το Εμείς...

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Βλεπω(!) ... Απλα δε μπορω να δω

Δε με νοιάζει γενικά, 
μόνο που σήμερα 
ήσουν λίγο μακριά 
κι έτσι έχασα το βλέμμα σου, 
κι απλά σε είδα να φεύγεις.




Δε μπορείς να τραγουδάς
αν δεν ακούς καλά
(όσο ταλέντο κι αν έχεις)
...

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Άκουσα τη φωνή σου μετά από τόσο καιρό... Παράξενο συναίσθημα. Άργησα να σε αναγνωρίσω. Μα μετά είχα πάθει σοκ. Το καλύτερο δώρο γεννεθλίων, μαζι με μια τουλίπα... ήταν ένα πολύχρωμο μουσικό διάλειμμα, από πολύ μακρία. Μου έχεις λείψει και σε λίγο θα μετράει ένας χρόνος. Περνάει ο καιρός...

Το ποτάμι πλημμύρισε το δρόμο
πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο
που χε στα χέρια του ένα κίτρινο δέμα
με δύο τουλίπες, μια καρδιά και ένα ψέμα
και έβρεχε μικρές πυγολαμπίδες
για να διαβάζει μέρα νύχτα τις σελίδες
που χεις κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα                                            
δικός σου για πάντα                                            
I'll be there as a taste on your cheek so you can remember...                 
Ναταλία Κ.                                          

Καπου, σε καποιο καποτε...

-Σειρά μου τώρα!
Φαντάσου πως είναι Καλοκαίρι Απόγευμα Ιούνιος...Είμαστε σπίτι. Εγώ παίζω πιάνο  κι εσύ κάθεσαι στο μπαλκόνι και παρατηρείς την πόλη. Κάποια φώτα έχουν ήδη ανάψει. Φαίνεται η σκιά σου όσο πλησιάζεις δίπλα μου μα δε σε κοιτάω, συνεχίζω απλά να παίζω. Αλλά σε βλέπω και ξέρω τα μάτια σου.(2) "Βαρέθηκα" παίρνω το ύφος και προσπαθώ να σε πείσω. Σηκώνομαι. "Εντάξει πάμε".
Τα καλοκαίρια σ αρέσει πολύ η πόλη, κι έτσι κάνουμε βόλτες συνέχεια. Εγώ προτιμώ σπίτι ταινία μουσική ή κάτι αλλά εσένα σ αρέσουν οι δρόμοι. Κοιτάζεις τους ανθρώπους Γνωρίζεις βλέμματα Αναγνωρίζεις φωνές, Θυμάσαι λίγο τα παλιά και είσαι ο εαυτός σου να κάνεις ότι θες, εδώ που δε σε ξέρει κανείς παρα μόνο εγώ κι αυτό από επιλογή σου.
Προχωρήσαμε μέχρι το λιμάνι. Ο ήλιος έδυσε εντελώς τώρα...χαμογελάς κι αυτό φτάνει...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Διαβασε το 2η φορα

- Εγώ κάθομαι στο πάτωμα
και παίζω με την κιθάρα σου
και προσπαθώ
να γράψω μουσική
σε κάτι στίχους...

-Πρόσεχε

μην κρυώσεις
εκεί στο πάτωμα
που κάθεσαι
αυτό είναι πάντα παγωμένο,
δεν το νοιάζεις εσύ[...]

Έρωτας είναι...



Έρωτας είναι να τραγουδάς ακόμα κι όταν ο λαιμός σου αρνείται...
Έρωτας είναι να βλέπεις τη μεγάλη σου αγάπη, την πιο πρακτική τέχνη, στην τηλεόραση κουρνιασμένη στον καναπέ. Έξω βροχή.
Έρωτας είναι ποδηλατάδα στο λιμάνι με τον ήλιο ντάλα ή και το σούρουπο.
Έρωτας είναι ο παφλασμός των κυμάτων και το θρόισμα των φύλλων...
Έρωτας είναι ένα αλμυρό φιλί...
Έρωτας είναι η φωνή σου που λέει τ' όνομά μου
Έρωτας είναι η ρυθμική σου ανάσα καθώς σε παίρνει ο ύπνος
Έρωτας είναι η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος
Έρωτας είναι ένα ζεστό χαμόγελο
Έρωτας είναι ο καλοκαιρινός ήλιος και τα πρώτα σύννεφα
Έρωτας είναι μια φωνή που μιλάει γαλλικά
Έρωτας είναι να βλέπεις το βυθό καθώς ανασηκώνεται το κύμα
Έρωτας είναι ένα μπουκέτο τουλίπες
Έρωτας είναι ένα παλιό φροντιστήριο γαλλικών
Έρωτας είναι λεμονάδα στη λιακάδα
Έρωτας είναι η αγκαλιά σου
Έρωτας είναι η ζωή
Έρωτας είναι το κόκκινο που σε τυλίγει
Έρωτας είναι το μπλε της ζωής (μου)
Έρωτας είναι που μπορώ να φύγω μα δε θέλω
Έρωτας είναι που θέλω να φύγω μα δεν μπορώ...
Έρωτας είναι είσαι εσύ...

Ναταλία Κ.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Ανοσία

Έξω βρέχει
κι εγώ έχω το παράθυρο ανοιχτό
αφού δεν κάνει κρύο.
Πάντα έτσι γίνεται...
Ποτέ δεν κάνει κρύο
μα συνέχεια βρέχει...
Παίρνω την κιθάρα μου από το κρεβάτι
Ξεκινάω να παίζω
εξάλλου κι ο καιρός εμπνέει...
Εκείνη είναι λίγο πιο παγωμένη
αρα ίσως να κάνει ψύχρα, τουλάχιστον...


Στο γραφείο πάνω είναι οι υποχρεώσεις που με περιμένουν
Μάλλον είμαι πιο κοντά στα πράγματα που γράφουν πάνω "ΘΕΛΩ" με κόκκινα γράμματα.
Νιώθω αρκετά μεγάλη για να κάνω εκείνα κι όχι αυτά που πρέπει κι ίσως να είμαι κίολας.
Σίγουρα δεν ήρθε η στιγμή αφού ακόμα βρέχει κι ακόμα κρύο δεν νιώθω...


 
Λευκή  μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
 
Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη τρέλα
αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα
 
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
 
Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει
 
Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...
 
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
 
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ’ταν σαν κι εμένα
 
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς να’ ανέβεις
 
Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος
 
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
 
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα
 
Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...

Σ εχω βρει και σε χανω



 
Σ' έχω βρει και σε χάνω δανεική παρουσία
Έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία
Όπου είσαι πηγαίνω δίχως λόγο να πάω
Με τους φίλους σου βγαίνω επαφή να κρατάω
 
Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή τη φωνή σου
Πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου
Σε ρωτάω τι έχεις και σου λέω καλημέρα
Σ' αγαπάω μην τρέχεις είσ' ακόμα εδώ πέρα
Προσπαθώ να ξεχάσω όμως κάτι συμβαίνει
Ό,τι όμορφο πιάσω να το δεις περιμένει

Σ’ έχω βρει και σε χάνω
Σ' έχω βρει...Και σε χάνω...
 
Σ’ έχω βρει και σε χάνω σταθερή μου αξία
Η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ' αταξία
Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια να πληρώνεις το ψέμα
Κάποιες νύχτες στους δρόμους σε τρακάρω τυχαία
Είν' αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία
Στα παλιά μας τα στέκια όπως πάντα συχνάζω
Είχα πει πως θ' αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω
 
Σ’ έχω βρει και σε χάνω
Σ' έχω βρει...Και σε χάνω...

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011





Σ ακουω να μιλάς.
Μιλάς  
μιλάς     μιλάς
κι εγώ σου απαντάω(1)
με κοιτάζεις,
κοιτάζω κι εγώ,
όσο θ ακούω τη φωνή σου δε θα πάρω τα μάτια μου από πάνω σου, δεν πρέπει..


Χαίρομαι που δεν βρίσκεσαι εδώ
στη συζήτηση μας
Χαίρομαι που είσαι κάπου αλλού
Χαίρομαι γιατί εκεί είμαι κι εγώ
να γι αυτό χάνω τα λόγια μου                                         Συνεπής
όπως πρέπει εξάλλου...

Από σένα προσπαθώ να κρυφτώ
γιατί ξέρω πως μπορείς να με βρεις(2)

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

...

Πότε χειμώνιασε... Μπήκε κι ο νέος χρόνος, λέει, για να μας κάνει να χαρούμε...Χειμώνιασε κι εγώ χειμώνα δε νιώθω. Είναι μια κατάσταση ενδιάμεση, μετέωρη, εκκρεμής. Σαν κάτι να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Λες να 'ναι το ταξίδι-η απόδραση; Λες να 'ναι η συμφορά; Ή μήπως είναι απλά το μέλλον; 
 (...)

Κι εσύ; Εσύ πού είσαι; Μα εκεί όπου ήσουν πάντα, υποθέτω. Μην το ξεχνάς, όμως, και μην αμφιβάλλεις για μένα. Εγώ δεν αμφέβαλλα για σένα όσες φορές κι αν έφυγες. Ήξερα πως θα υπάρξει αυτός ο καφές στο μπαλκόνι -η επανένωση- που θα εξισορροπήσει τα πράγματα... Μην αμφιβάλλεις για μένα λοιπόν. Κι όσες φορές κι αν φύγεις, γύρνα πίσω. Εγώ δεν έχω πουθενά αλλού να πάω, εδώ θα είμαι.Το δρόμο τον ξέρεις. Πρόσεχε όμως, όπως θα γυρνάς μη χάσεις τον εαυτό σου. 
Κρίμα είναι να περιμένω κάποιον άγνωστο,
δε νομίζεις?
Ναταλία Κ.

Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρέυεσαι...



ΓεννιέΣαι και πεθαίνειΣ.
Έτσι γίνεται κάθε μέρα.
Για πάντα κρατάει μονάχα το τώρα
και το Σημάδι που άφησες χτες
ή εκείνο που σου είχαν αφήσει...







Γεννιέσαι και πεθαίνεις κάθε μέρα
κι η στάχτη σου είναι πάνω μου
κάθε φορά
όταν λέω το όνομα σου
όταν σε περιμένω ενώ έχεις αργήσει
όταν κρατάω στα χέρια μου ανάμνηση πια
κι όταν είσαι μακριά ενώ σε σκέφτομαι

 
Δεν έχεις ακούσει να λένε για εκείνους που πεθαίνουν πως έφυγαν;
έτσι εννοώ κι εγώ

Γεννιέσαι και πεθαίνεις κάθε μέρα
επειδή δεν ενδίδεις
κι επειδή εγώ ανυπομονώ

κι η μέρα μεγαλώνει
κι ο ενδοιασμός έχει φουντώσει πια
Ο Ελύτης είπε πως είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι...

Η αληθεια ισως να ναι τελος μα η πραγματικοτητα ειναι παντα μια αρχη...

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

γ.E

Ήμασταν σ' ένα μπαρ...
Είχε πολύ κόσμο και η μουσική έπαιζε δυνατά,
είχαμε ιδρώσει από το χορό όλοι και κάναμε διάλειμμα
Εγώ κι εσύ μιλούσαμε ενώ ένιωθα πως κάποιοι προσπαθούσαν να μας ακούσουν,
όχι τόσο εσένα όσο εμένα...
Κάτι μου είπες κι ακούμπησα το στόμα μου στο αυτί σου προσπαθώντας να σου απαντήσω
μέσα στη μουσική και τις φωνές...
(...)

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Xamogela.
S'agapw.
A3izeis
.
5.16 _1/1/11

Welcome...

Όταν κι ενώ βρίσκεσαι αδιάφορος έχεις τόσα να χάσεις
τα χάνεις
δεν τα έχεις
ενδιάμεση κατάσταση.

"Σε μισώ  Σε μισώ 
Σε μισώ γι αυτό που είπες,
    να μόλις!"

  Κι η επόμενη ερώτηση είναι ποιος (;)
σίγουρα,
η επόμενη ερώτηση είναι ποιος.

"Ωραία ξέφυγα Σορρυ.
Να το πω να μου φύγει;
παρακαλώ;"


Ήταν καλοκαίρι, περπατούσαμε μαζί, όχι πλάι πλάι
(δεν είχα προσέξει μέχρι αρκετό καιρό μετά πως έτσι σου άρεσε)
Εσύ κοιτούσες τα πόδια μου κι εγώ ήμουν αδιάφορη
κι όταν είσαι αδιάφορος έχεις τόσα να χάσεις   τα χάνεις   δεν τα έχεις  ενδιάμεση κατάσταση.
Μπήκαμε σπίτι, ήταν ήσυχα,κάπου θα είχαν παει φαίνεται.
Ηταν απόγεμα κάτσαμε στο μπαλκόνι και φάγαμε παγωτό,
δε μιλούσαμε

εσύ κρατιόσουν κι εγώ ήμουν αδιάφορη...


καλοκαίρι  απόγεμα  παγωτό στο μπαλκόνι  μαζί ...  Μου λείπει ....
θα μου περάσει ...

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Καλή Χρονιά...

Ελεύθεροι πολιορκημένοι

Εξι χρόνια φυλακή και είκοσι χρόνια απαγόρευση εξόδου από το Ιράν, την πατρίδα του, όπου δεν θα του επιτρέπεται να σκηνοθετεί ταινίες ή να γράφει σενάρια ή να επικοινωνεί με τα μέσα ενημέρωσης. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση του Αχμαντινετζάντ φίμωσε χωρίς προσχήματα τον σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί.
Ο νομπελίστας Λιου Σιαομπό, ο οποίος υποχρεώθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο νομπελίστας Λιου Σιαομπό, ο οποίος υποχρεώθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Η επίσημη κατηγορία ήταν ότι συμμετείχε «σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και προπαγάνδιζε εναντίον της κυβέρνησης». Ουσιαστικά ο Παναχί διώκεται επειδή ποτέ δεν έκρυψε την απέχθειά του για το θεοκρατικό καθεστώς. Και φυσικά συμμετείχε στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης μετά τις νοθευμένες εκλογές του περασμένου Ιουνίου.
Ζούμε σε μια εποχή που το βασικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου φαίνεται ότι δεν θεωρείται πια δεδομένο. Οχι μόνο σε έτσι κι αλλιώς ανελεύθερα καθεστώτα, αλλά και στις δυτικές δημοκρατίες, που τόσο επαίρονται για το ότι εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των πολιτών. Οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες αύξησαν δικαιολογημένα την ισχύ τους ιδιαίτερα μετά την εισβολή των δυτικών στρατευμάτων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Ενώ ένα κράτος όπως το Ιράν, το οποίο αυτοπροβάλλεται ως δημοκρατικό, μπορεί άνετα να φυλακίζει δημιουργούς σαν τον Παναχί.
Βέβαια η Δύση ήδη καταδίκασε τη φυλάκιση. Ο υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Φρεντερίκ Μιτεράν εξέφρασε την αγανάκτησή του γι' αυτήν την καταδίκη που στρέφεται κατά της ελευθερίας της τέχνης. Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δυτικές δημοκρατίες αυτό κάνουν συνήθως: απλά εκφράζουν την αγανάκτησή τους.
Ετσι το Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε πρόσφατα στον διανοούμενο και ακτιβιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Λιου Σιαομπό, καθηγητή πανεπιστημίου που υπερασπίστηκε την ξεχασμένη πια εξέγερση των φοιτητών στη Τιεν Αν Μεν, ο οποίος ήδη έχει τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό από την κυβέρνηση της Κίνας. Κάτι που μοιάζει όχι με τιμητική διάκριση αλλά με διπλωματική κίνηση, που αναγνωρίζει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα χωρίς όμως κάποια διάθεση παρέμβασης.
Ο εικαστικός και αρχιτέκτονας Αϊ Γουέι Γουέι ενσαρκώνει την αντίφαση της κινεζικής εξουσίας. Από τη μια έγινε δεκτός από την κυβέρνηση ως καλλιτεχνικός σύμβουλος για το σχεδιασμό του Εθνικού Σταδίου του Πεκίνου, που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Από την άλλη εδάρη ανηλεώς από την αστυνομία, όταν θέλησε να καταθέσει σε μια δίκη για τον πραγματικό αριθμό των νεκρών μαθητών μετά το σεισμό στο Σιχουάν, την ίδια χρονιά. Τώρα βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό για υποτιθέμενες πολεοδομικές παραβάσεις στο στούντιό του. Και όταν θέλησε να το καταστρέψει, σε ένα πάρτι με εκατοντάδες καλεσμένους, δέχτηκε την επίσκεψη της αστυνομίας, που του απαγόρευσε να βγει από το σπίτι. Στο κάτω κάτω οι φυλακές της Κίνας είναι γεμάτες από αντιφρονούντες.
Ανάμεσα σε δύο εξουσίες
Τα κράτη που φυλακίζουν όσους τολμούν να σκεφτούν διαφορετικά δεν είναι τα μόνα που τρομοκρατούν τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους. Η Δύση βιώνει και μια εντελώς διαφορετική απειλή. Δέκα λεπτά πριν τις επιθέσεις της 11ης Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη, ένα απειλητικό μέιλ είχε σταλεί στην αστυνομία της πόλης. «Τώρα τα παιδιά και τα αδέρφια σας θα πεθάνουν με τον ίδιο τρόπο που πέθαναν τα δικά μας παιδιά και τα δικά μας αδέρφια. Οι πράξεις μας θα μιλούν από μόνες τους. Για όσο διάστημα αρνείστε να σταματήσετε τον πόλεμο ενάντια στο Ισλάμ, τον εξευτελισμό του Προφήτη και την βλακώδη υποστήριξή σας στο γουρούνι τον Λαρς Βικς».
Η σουηδική αστυνομία θορυβήθηκε από την υποτυπώδη προκήρυξη με την οποία μια δράκα ισλαμιστών αναλάμβανε την ευθύνη για τις επιθέσεις, όμως ο Λαρς Βικς, ο σουηδός καθηγητής Θεωρίας της Τέχνης δεν ταράχτηκε ιδιαίτερα. Εδώ και τρία χρόνια, από τότε που παρουσίασε τον προφήτη Μωάμεθ σαν σκύλο, σε μια έκθεση με τίτλο «Ο σκύλος στην τέχνη», ζει κάτω από αστυνομική προστασία. Οι πρεσβευτές 22 μουσουλμανικών χωρών -ανάμεσά τους του Ιράν και του Πακιστάν- διαμαρτυρήθηκαν επίσημα σε συνάντησή τους με τον σουηδό πρωθυπουργό. Ενώ η ομάδα «Ισλαμική Πολιτεία του Ιράκ» τον επικήρυξε με 100.000 δολάρια και πρόσθεσε και άλλα 50.000 για τον διευθυντή της εφημερίδας «Nerikes Allehanda» που δημοσίευσε ένα σκίτσο της έκθεσης.
Από τη άλλη, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπως του Ρομπέρτο Σαβιάνο, του ιταλού συγγραφέα του «Γόμορρα», ο οποίος ζει στην Ιταλία «θαμμένος ζωντανός», όπως λέει ο ίδιος. Η Ιταλική Δημοκρατία υπερασπίζεται το δικαίωμά του να γράψει ένα βιβλίο για τις «οικογένειες» της Καμόρας στη Νάπολη, αδυνατεί όμως να εξαρθρώσει τη μαφία, οπότε απλά χορηγεί προστασία σε έναν άνθρωπο ουσιαστικά καταδικασμένο σε θάνατο, από μια πανίσχυρη εξουσία.
Στη λίστα θυμάτων
Κι αν ο Σαβιάνο έγινε γνωστός ως μελλοντικό θύμα, η αμερικανίδα σχεδιάστρια κόμικς Μόλι Νόρις από το Σιάτλ παραμένει σχετικά άγνωστη. Και θα παραμείνει για αρκετό καιρό, αφού κατέφυγε στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του FBI. Με άλλα λόγια, άλλαξε το όνομά της, εξασφάλισε νέα ταυτότητα και νέο τόπο κατοικίας, ελπίζοντας ότι οι ισλαμιστές θα την ξεχάσουν. Το έγκλημά της ήταν ότι θέλησε να διαμαρτυρηθεί για την υπόγεια λογοκρισία που επιβλήθηκε σε δημοφιλείς εκπομπές όπως το «South Park», που έκαναν ένα αιχμηρό σχόλιο για τον Μωάμεθ. Ετσι αντεπιτέθηκε διοργανώνοντας μια εκστρατεία την άνοιξη του 2010 στο Ιντερνετ με τίτλο «Everybody Draw Mohammed Day». Και καλούσε κάθε δημιουργό να ανεβάσει ένα σκίτσο του Μωάμεθ στο σάιτ ως διαμαρτυρία υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Φονταμεταλιστές ισλαμιστές δήλωσαν ότι βρίσκεται στη λίστα των επόμενων θυμάτων τους.
Ο πιο γνωστός κυνηγημένος από τους ισλαμιστές είναι ο Αχμεν Σαλμάν Ρουσντί, που με τους «Σατανικούς Στίχους» προκάλεσε το 1988 την οργή των φανατικών μουσουλμάνων. Τότε το βιβλίο απαγορεύτηκε σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες, έγινε η αιτία για διαδηλώσεις των μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις και, τέλος ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εξέδωσε φετβά, με τον οποίο καλούσε κάθε πιστό να σκοτώσει τον Ρουσντί επειδή προσέβαλε τον προφήτη. Ο συγγραφέας τέθηκε κάτω από την προστασία της βρετανικής αστυνομίας, και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα. Ομως άλλοι που εμπλέκονταν έμμεσα με το βιβλίο δεν είχαν την ίδια τύχη.
Ο μεταφραστής του στα ιαπωνικά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, ο ιταλός μεταφραστής του τραυματίστηκε και αυτός από επίθεση με μαχαίρι και ο Αζίζ Νεσίν, ο γνωστός συγγραφέας που είχε μεταφράσει στα τουρκικά το μυθιστόρημα, κινδύνευσε από την πυρκαγιά που έβαλε το μαινόμενο πλήθος των ισλαμιστών σε ένα ξενοδοχείο όπου είχαν καταλύσει οι καλεσμένοι για ένα συνέδριο των Αλεβιτών στη Σεβάστεια. Εκεί βρήκαν το θάνατο παγιδευμένοι από τις φλόγες 37 άνθρωποι.
Αλλά ο Ρουσντί δεν ήταν ο πρώτος στόχος των ισλαμιστών πριν το 2001, όταν η Δύση ανακάλυψε έκπληκτη την αμφιλεγόμενη «σύγκρουση των πολιτισμών». Οι μουσικοί του ράι στη Αλγερία είχαν δεχτεί επιθέσεις από τα μέσα της δεκαετίας του '80, γιατί αυτή η μουσική - μείγμα αλγερινής παράδοσης και δυτικής ποπ- ξεσήκωνε τους φοιτητές. Τότε οι ισλαμιστές υποστήριζαν ότι οι άγριες διαδηλώσεις της νεολαίας το '88 που στοίχισαν τη ζωή σε πεντακόσια άτομα είχαν υποκινηθεί από τους «διεφθαρμένους» καλλιτέχνες που υποστήριζαν το στρατό και τον προσανατολισμό της Αλγερίας προς τη Δύση. Ο πιο δημοφιλής ερμηνευτής, ο Σεμπ Χασνί, δολοφονήθηκε το '94 από ομάδα ισλαμιστών. Επισήμως η θανατική ποινή τού επιβλήθηκε επειδή είχε φιλήσει στο μάγουλο τις θαυμάστριές του σε μια τηλεοπτική εμφάνιση. Τώρα πια οι περισσότεροι τραγουδιστές, όπως ο Σεμπ Μαμί και ο Σεμπ Χαλέντ έχουν καταφύγει μετά από απειλές για τη ζωή τους, στη Γαλλία.
Και αν οι αλγερινοί μουσικοί δολοφονούνται, το ίδιο συμβαίνει και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στο Βόρειο Μεξικό. Εκεί η μαφία των βαρόνων των ναρκωτικών, για την οποία ο συγγραφέας Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ υποστηρίζει ότι χρηματοδοτεί τους πολιτικούς και τα μισά μέλη της είναι αστυνομικοί, σκοτώνει και αυτή μουσικούς. Θύματά της μέχρι τώρα μουσικοί όπως ο Σέρτζιο Γκομές, ηγέτης των Κ-Paz de la Sierra, που δολοφονήθηκε τρία χρόνια πριν από τη μαφία επειδή θέλησε να δώσει συναυλία στη Μορέλια παρά την αντίθετη γνώμη των βαρόνων των ναρκωτικών. Υπάρχει μια ολόκληρη μουσική σκηνή στο Βόρειο Μεξικό όπου οι μουσικοί παίζουν ναρκωκορίδας, όπως τις ονομάζουν. Με άλλα λόγια παραδοσιακές μπαλάντες όπου οι στίχοι πλέκουν το εγκώμιο των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών και διηγούνται τα κατορθώματά τους. Ενας λάθος στίχος μπορεί να γίνει αιτία για ένα συμβόλαιο θανάτου, όπως η πρόσφατη εντυπωσιακή δολοφονία ενός άλλου τραγουδιστή, του Σέρτζιο Βέγκα τον Ιούνιο. Οι εκτελεστές γάζωσαν το αμάξι του με 30 σφαίρες σε μια επίδειξη ισχύος.
Οσο υποκριτική υπήρξε η στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στο Ιράκ για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, άλλο τόσο υποκριτική είναι και η στάση της στην ελευθερία του λόγου. Ανέχεται φυσικά το δικαίωμα έκφρασης στην τέχνη, αλλά όταν ο καλλιτέχνης κινδυνεύει από φονταμενταλιστές ή από οργανωμένο έγκλημα, του προσφέρει μόνο αστυνομική φρουρά. Ο αιρετικός που τολμάει να πει τη γνώμη του μετατρέπεται σε φυλακισμένο στο ίδιο του το σπίτι. Ενώ οι αιρετικοί της άλλης πλευράς, όπως ο Παναχί και ο Σιαομπό, μπορούν να αρκεστούν στο γεγονός ότι η Δύση καταδικάζει τις ενέργειες των ανελεύθερων καθεστώτων. *
Ναταλία Κ. (από Επτά 31/12/2010)

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Καλη Χρονια!

Όμως.... να εισαι μαζι μου ενταξει(;)
 Πες πως, είναι καλοκαίρι...
Περπατάς στην άμμο,
δε θες να μπεις ακόμα στη θάλασσα...
Μυρίζεις ωραία,
σκέψου πως όλα είναι μια χαρά
είσαι καλά  περπατάς  έχεις μαζί σου τον εαυτό σου την αγάπη και πάντα την επιθυμία...
Σκέψου πως είναι όταν τα θυμάσαι όλα, 
γιατί δε χρειάζεται να ξεχάσεις τίποτα
σκέψου τα χρώματα όταν ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα το καλοκαίρι!


Κοίτα παλιά πως ήμασταν,
θυμάμαι
έτρεχες
από μικρή να προλάβεις να πάρεις το πιο όμορφο γλειφιτζούρι,
πιο όμορφο... εννοώ ξέρεις αυτό που δεν ήταν σπασμένο.
Μετά μου το έδινες,
ένας κόκκινος κόκορας,
κι εγώ
κρατούσα τη στιγμή
χωρίς να το ξέρω
και σ αγαπούσα...


Αν ξεκινούσα την ιστορία που είχα στο μυαλό μου θα ξεκινούσα μ ένα "όμως"
μοιάζεις...