Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Η ευκολη λυση...

Από και προς το πουθενά
Ενώ εσύ χτες μου είπες πως προσέχεις για να μη με χάσεις
Ξέρω δεν το εννοείς, αλλά και πάλι...

"Συγγνώμη μοιάζει αστείο, αλλά μου δίνεις τα πάντα
ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα"


Ειναι ετσι επειδη
το εχω επιλεξει,
μα ποιος ειπε
πως εχω
αλλη επιλογη;

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Μου!


Έχει ήλιο έξω, κι έτσι είναι πιο δύσκολο να γράφεις για σκοτάδια και να μιλάς για βροχερές μέρες...
   "Έχει περάσει τώρα κι εσύ μου λες πως πέρασε κι ώρα..."
Έγινες τα πάντα, ξεκινάω κάτι και το αφήνω στη μέση για να γυρίσω σε σένα. Και μιλάω στους άλλους και ακούω τη δική σου φωνή μέσα μου.
    "κι είναι στιγμές που σβήνω το φως..."
Ναι σίγουρα είσαι τα πάντα γιατί δε μπορώ να συγκεντρωθώ πουθενά, και γιατι δεν ειμαι πουθενα χωρις εσενα. Επίσης νιώθω πλήρης μαζί σου και μη σου πω και πολύ γαμάτη. Οταν εισαι εδω ειμαι αυτη που θελω να ειμαι.
Θα σου απαντήσω για το αν αυτό είναι ευτυχία αργότερα, ίσως μετά το δεύτερο live...

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Με φίλησες κι έφυγες...
Ανέβηκα πάνω χαμογελώντας....
Μα ηξερα και ενιωθα ενοχές...
Δε με έπαιρνε ο ύπνος... Κοιτουσα τον ουρανο για ωρα...
Χτυπησε το κινητο μου και ησουν εσυ που ζητουσες να κατεβω...
Χωρίς δεύτερη σκέψη, φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια πήρα τα κλειδιά και κατέβηκα,
όσο πιο αθόρυβα για να μην με καταλάβουν...
Ήσουν κάτω και περίμενες,
λίγο πιο πέρα από την πιλοτή,
εκεί που έσβηνε το φως,
η πρώτη μας νύχτα δεν έπρεπε να χει φώτα.
Ήσουν όμορφος έτσι που μου γελουσες και με κοιτούσες με λαχτάρα.
Σε φίλησα ξανά χωρίς να σκέφτομαι πια πόσο μάλλον δεν έπρεπε...

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Μακρια απο μας!

Πουτάνες στην Πατησίων
-ελάτε θα περάσουμε ωραία
 πόσες θέλετε δυο τρεις;

Ντραπηκε...Όχι, ούτε που το σκέφτηκε, μα ντραπηκε. Ούτε κοίταξε δεν τόλμησε αθώος 55 ετών. Ντραπηκε. Γύρισε σπίτι και το είπε στη γυναίκα του. Αδύνατο να περιγράψει τη φρίκη. Μόνο εγώ που τον ξέρω μόνο εγώ που ξέρω.....

                             "Ο θάνατος σου η ζωή μου"                          "Μακριά από μας"

Σιχάθηκα να τ ακούω
όσους το λένε σιχάθηκα
Σιχάθηκα Σιχάθηκα

Ναρκωτικά στην Πατησίων

Έβγαλε τη ζώνη από το παντελόνι του, την έσφιξε με όση δύναμη είχε στο μπράτσο του αριστερού χεριού. Χτύπησε τη σύριγγα με τα δυο του δάχτυλα. Ιεροτελεστία τελευταία προ-τελευταία τώρα δεν έχει σημασία. Πρώτη και τελευταία η κάθε φορά. Τρυπάει το χτύπο της καρδίας και κλείνει τα μάτια. Πρώτη και τελευταία η κάθε του φορά....

Ντρέπομαι και σιχαίνομαι
Και μετά από τόσα ταξίδια σου ζητώ τα χέρια μου πίσω. Που να ξερα να σε προλάβω πριν πάρεις το μυαλό μου. Ένα ένα τα μέλη του σώματος μου. Έμεινε η ψυχή και το παράπονο τι αξία έχει το ένα και τι το άλλο πια...
Ντρέπομαι και σιχαίνομαι
Ρίξε πάνω μου νερό, να καθαριστω, καθάρισε με.
Αγάπησε με δε γυρίζω πίσω και δεν υπάρχει κάτι άλλο ν αγαπήσεις
Καθάρισε με πρώτη και τελευταία θα είναι η φορά κι η χάρη που σου ζητώ
Φίλησε με τελευταία φορά πέθανα και δεν θα ξαναγυρίσω...
Δεν ξαναγυρίζω, πέθανα.
Πέθανα

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Είχα καιρό να σε δω. Είχα ξεχάσει πως λες το ρο, το λάμδα, το σίγμα. Είχα ξεχάσει τα μάτια σου να με κοιτούν (κι όμως) κι είχα ξεχάσει το χρώμα και τη λάμψη. Χειρότερα είχα ξεχάσει τη φωνή σου να λέει το όνομα μου... Εσύ ελπίζω όχι, έξαλλου είχες υποσχεθεί...
   Περπάτησα γρήγορα μέχρι το σπίτι, απογοητεύτηκα πως δε θα σηκώσεις το τηλέφωνο τελικά και δε θα έρθεις. Μα μετά από λίγη- αρκετή μου φάνηκε πάντως- ώρα κατεβηκες.
    Ήσουν αλλιώτικη μα όμορφη κι έξυπνη, τόσο έξυπνη και τόσο έξυπνη. Ήθελα να σου φωνάξω σ αγαπώ, ήθελα να σε σφιξω ήθελα να σε χορτάσω μα δεν ήμουν καν σε θέση να σ αγγίξω εννοώ ξέρεις.
    Ήσουν εσύ όπως πάντα, κουρασμένη μα εσύ. Σε άκουγα να μου μιλάς και σε κοιτούσα, απλά, να μετρήσω πόσο δύσκολο θα μου ήταν να φύγω από δω απόψε. Πόσο δύσκολο μου ήταν την προηγούμενη φορά.
    Σε μισώ που εσύ φεύγεις με ευκολία. Και μισώ τα γράμματα που μου έστειλες και τα διαβάζω κάθε μέρα για τον ίδιο λόγο. Μου είναι δύσκολο να έρχομαι κι απλά να φεύγω, μου είναι δύσκολο σε σένα, που ακούω τις λέξεις σου να γίνονται όμορφες, και διαβάζω τις σκέψεις σου να παίρνουν ζωή, και σ ακουμπώ μα δε σ αγγίζω και τίποτα δε μου φτάνει...
     Μου χες λείψει και φοβάμαι για το αύριο, πως θα είναι χωρις εσενα, κι οταν θα ερθεις ξερω πως θα μου λειπεις περισσοτερο φευγοντας ξανα, κι ενω εγω με τη σειρα μου στις οσες δικές μου φυγες μου κι αν μετρήσω θα ξερω πως αφηνω ενα κομματι του εαυτου μου πισω σε σενα, καταραμενη να επιστρεφω και να σε ζηταω. Ειμαι σιγουρη πως θα το προσεχεις, δεν ειναι λιγο αυτο λοιπον...

         Σ αγαπαω πολυ περισσοτερο απο οσο σου ειπα, ισως περισσοτερο απ οσο θα σου πω ποτε...
                                            Μου ήταν δύσκολο να φυγω...μα έχω μάθει πια...
                                           Γεννιέσα και πεθαίνεις κάθε μέρα,
κι η στάχτη σου είναι πάνω μου...

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011



Ναταλία Κ.

Το ποσο μακρια ειναι ο ουρανος μπορεις να το καταλαβεις απ'τα συννεφα

Όλα φαίνονται πιο όμορφα το βράδυ και πιο ποιητικά. Το λίγο φως, η ησυχία...
 Παει ερωτεύτηκα εσένα και τώρα, τώρα τελείωσε....

"...Εσύ μου είπες πως διαφέρεις
πως θα μου δώσεις αφορμές
το καλοκαίρι θα μου φέρεις
και θα γιατρέψεις τις πληγές..."
_____________________________________________________________________________  

"...Να βγούνε όλοι από τη ζωή μου, η μικρή μη φύγει μόνο, κι όλοι άλλοι όπου θέλουν ας πάνε..."είπες.

Εσύ που ζεις στα άκρα και την κάθε κατάχρηση την ξέρεις
εσύ που μια μέρα θα γίνω έτσι
εσύ που με διαβάζεις ξανά και ξανά
εσύ που μου χεις μάθει την αλήθεια από την αρχή
που μ έχεις πληγώσει όσο λίγοι
κι ακόμα που μ έχεις απογοητεύσει τόσο...
Εσύ που μου μίλησες πρώτη φόρα για τη βροχή
και που διάβαζες τα παλιά μου ποιήματα...
Εσύ που μιλούσες δυνατά στο σκοτάδι
Εσύ που λατρεύω που ζηλεύω ...
Εσύ που να περιγράψω δεν ξέρω
μα να σε ζω και να μη σ αφήσω να φύγεις θα προσπαθώ...
Εσύ που γελάς και που ενδιαφέρεσαι...
εσύ που έρχεσαι όταν οι άλλοι φεύγουν
μα φεύγεις όταν τα άλλα μπουν στην θέση τους...
Εσύ που για μένα είσαι κάτι...
εσύ που,   σ αγαπώ και μ αγαπάς...

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Σε είδα...

Όλοι μας συναντήσαμε το βλέμμα κάποιου και νιώσαμε να αναγνωρίζουμε κάτι, που θα μπορούσε να είναι το ξεκίνημα μιας φιλίας. Όμως ο φωτεινός σηματόδοτης ανάβει, το τρένο παίρνει πάλι μπροστά, το πλήθος στροβιλίζεται ολόγυρά σου... και δε θα το μάθεις ποτέ.
         Pam Brown
 Ναταλία Κ.            

Η αλήθεια είναι τελικά υποκειμενική... Μην προσπαθείς να διαχωρίσεις τη δική σου αλήθεια από εκείνη των άλλων, θα πληγωθείς. Προσπάθησε να βρεις μια κοινή συνισταμένη για να μη νιώθεις μόνος, έτσι κάνουμε όλοι, οι δραπέτες ενός κοινού ονείρου...

Ναταλία Κ.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Εγω θα γινω μουσικος!

Φόβος η "λευκή σελίδα χωρίς έμπνευση"!

Να όλα γίνονται για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να σου πει και να σου δώσει.
Κι ακόμα να σε μπερδέψω μερικές φορές,
κι ελπίζω να σε προβληματίσω για τον εαυτό σου κυρίως.


Κρίμα δεν είναι που δε γνωριστήκαμε πότε;
Δε λέω είναι τέλειο ολο αυτο χωρίς λόγο
ή μάλλον γιατί εσύ δε μπορείς χωρίς εμένα
κι εγώ μπορώ μόνο μαζί σου,
αλλά χάνουμε δεν το νομίζεις κι εσύ;
Από τη μια έχει πλάκα κι από την άλλη... Δεν ξέρω!
Ρε λες να γνωριζόμαστε;
αφού εσύ ξέρεις τις αντιδράσεις μου και τις περιμένεις
κι εγώ νιώθω τα συναισθήματα σου και τα ερμηνεύω φορές φορές...
Αφού έχουμε μιλήσει με σιωπές,
έχουμε κρατήσει αποστάσεις,
σ έχω διαγράψει μα και ξαναγράψει φυσικά,
κι αφού εσύ πάντα λες πως τελευταία φορά μου δίνεις περιθώρια μα πάντα το κάνεις πάλι
Λες αυτό να είμαστε;
Λες να γνωριζόμαστε;
Θα έλεγα πως συνυπάρχουμε
και πως αν όντως δε γνωριζόμαστε φταίω εγώ,
όχι μόνο αλλά κυρίως.
Θα έλεγα επισης πως είμαστε καλύτερα από άλλους
και πως διαφορετική εσύ περίεργη εγώ τα πάμε μια χαρά.
Ρυθμίζεις τα περισσότερα, ενω,
ελπίζω να μην κάνω τόσα λάθη όσα νιώθω,
κι ακόμα να αξίζω τον κόπο περισσότερο απ όσο πιστεύω...
Δεν ξέρω δεν ξέρω μα έχουμε μια ζωή μπροστά μας σωστά;
Όταν σε νιώθω εδώ, εσύ μου φτάνεις!
Σ αγαπάω με δικό μου τρόπο
κι αν δε μπορείς να τον εξηγήσεις
να μπορείς να τον καταλάβεις...

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Next stop....

Μα θέλω να γράψω, να γράψω, να γράψω και να γράψω. Το θέλω όσο να σ αγγίξω πάλι, και να σε μυρίσω. Θέλω να μάθω το χρόνο, κι αν δεν τα καταφέρω να βοηθήσεις εσύ. Θέλω να με φιλήσεις απαλά στο λαιμό και μετά ξανά να με κοιτάξεις και να μιλάς με ενδιαφέρον για όσα λες. Θέλω να πλησιάσεις αρκετά, για να μπορώ να σε δω, για να μπορώ να θυμηθώ, εμένα κυρίως.

Να δες η αγάπη μας, ποτέ στην ουσία δεν ήταν δική μας, ήταν από πάντα ένα εγώ με το άρωμα σου, εγώ με το βλέμμα σου  και τη σιωπή σου, ένα εγώ σοβαρή μα και αστεία, χαρούμενη και όχι, με τις δικές σου κινήσεις και με τα δικά σου λόγια. Ναι όντως δεν το λέω για καλό, μα έτσι ήταν...

"Και η μόνη μου κληρονομία που μου άφησες να περπατάω στους δρόμους να με κοιτάνε και να σκέφτονται εσένα", και να με ρωτούν κιόλας, πως είσαι, χωρίς να ξέρουν για τη νέα σου ζωή, χωρίς να ξέρουν.

Μετά από καιρό ξεχάστηκες, έπαψα να κάνω ό,τι εσύ, να μιλάω για σένα στους φίλους, να κοιτάω κρυφά φωτογραφίες κι εξομολογήσεις, να σε μιμούμαι άπταιστα, να σε χρειάζομαι αν όχι ακόμα να σε θέλω, να σκέφτομαι με ενδεχόμενα όλη την ώρα και φυσικά να σε βλέπω σε ξένα πρόσωπα.

Φάση ήταν και πέρασε, έτσι γίνεται με τις φάσεις ξέρεις. Περνάνε, κι εσύ τρομάζεις και νιώθεις πως χάνεις τη ζωή σου κι ακόμη πως δεν θα περάσουν ποτέ παρα μόνο αν σε τελειώσουν. Μετά σου φαίνονται τα πάντα άδεια, άνθρωποι και ιστορίες, αλήθειες και ψέματα, οι πρώην κι οι επόμενοι. Απογοητεύεσαι λίγο μα συνηθίζεις κι αποκτάς άμυνες για όλους και όλα, για ότι κατέκτησες και φοβάσαι καθώς αρχή είναι ακόμα, και για ότι όχι αφού ίσως δεν προσπάθησες αρκετά....