Tell me you love me and no one else

Θα ηθελα να γραψω μια διαστροφη.
Να βαζω τις λεξεις με τετοια σειρα
που να σε κανω να αναρωτηθεις τι δεν παει καλα μαζι μου,
αργα ή γρηγορα ετσι θα καταλαβεις τι δεν παει καλα μαζι μας.
Να ερχονται σκεψεις
με βαθυ μαυρο χρωμα σε εναν ουρανο
που καθε παρα-λογικη μπορει να εχει.
Να ανατριχιαζεις,
να φοβασαι,
να θυμωνεις οργη,
να κρυωνεις,
να να να κτλ...

Θελω να περιγραψω αυτο που νιωθω. Μα εκεινη το εχει ηδη κανει! Ωστοσο δεν ξερω αν μου αρκει απλα να την διαβαζω!

Κοκκινο Μαυρο καφε γαλαζιο, μμμ καφε ισως οχι σιγουρα κοκκινο...

Κενό και χώμα. Απογοήτευση και χτεσινές εφημερίδες. Παλιά τα νέα. Παρελθόν. Σαν έγκλημα.

Τι σκέφτεσαι τόση ώρα;
Εντάξει συνέβη...

Βγήκα από την εξώπορτα και προχώρησα λίγο στο πάρκο.
Αλλιώς θα ήταν αν συναντούσα εσένα αντι εκείνη σήμερα.
Ποια σύγκριση! Καμία σύγκριση...

Περίεργο αυτό με τους ανθρώπους. Σαν ένστικτο είναι και με πιάνει.
Εντάξει δε μπορώ να πω έχασα κάθε αντικειμενικότητα που μπορεί να είχα μα
δεν είχε σημασία, θέλω να πω σιγά!

Εσύ έχεις πάντα τον καλύτερο μου εαυτό να τον κάνεις ότι θες.

Κι εγώ έχω καιρό να δώσω κάπου τον καλύτερο μου εαυτό. Μουδιάζω στη σκέψη.

Τα έφτιαξες όλα κι έκανες τα χέρια μου να τρέμουν,
ακόμα και στη σκέψη να πιστεύω
πως υπάρχουν στιγμές και συγκυρίες.
Τώρα τίποτα.

Πόσο λίγοι είναι οι άνθρωποι συγκριτικά... Πόσοι και πόσο άδειοι...

Στο μυαλό μου είσαι το χρώμα     σου
κι όλα τα χρώματα μαζί.
Γι αυτό είναι μόνο για σένα η κάθε σου ανάρτηση,
ο,τι λείπει, απλώς έφυγε και πρέπει να λείπει.
Δεν είναι πως το ξέχασα, πως δεν το έχω μάθει ακόμα....

Μικρεε....(:

4ωρες προβα!

    Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που θέλω να πω, όπως προσπαθώ να προσεγγίσω το συναίσθημα μου σε ποσότητα και ποιότητα για σένα. Δεν τα καταφέρνω, χάνω τις λέξεις συχνά μαζί σου, δεν ξέρω γιατί μα σα να ναι πιο δύσκολο να βγαλω τον καλο μου εαύτο (έτσι βρίσκω λογικό το να μην μπορείς να με καταλάβεις - κι ίσως σε αδικώ για τον τρόπο που πιστεύω πως με έχεις στο μυαλό σου).
    Απλά ήθελα να σου πω πως κάποια πράγματα είναι άδικα ή δεν είναι δίκαια. Κι ακόμη πως βαφτίζουμε το συναίσθημα με όνομα από άγνοια, όπως οι άνθρωποι λένε τη φύση για Θεό. Πως τον χώρο που ζητάς και τον χρόνο που σου δίνεται δεν τα είχες πότε γιατί όλα είναι στο μυαλό σου, γιατί δε μπορείς να τα έχεις επειδή το υποσυνείδητο (που ξερει τι κανει) υπαγορεύει απογοήτευση. Ξέρεις όλα είναι από λάθος, από "αριθμητικό λάθος".
    Άφησε με να ολοκληρώσω με το πόσο σ αγαπάω, κι αν είναι αμήχανη η προσπάθεια είναι επειδή δεν έχει γίνει πολλές φορές σίγουρα όχι αρκετές και βλέπεις δεν ξέρω πως γίνεται και τι πρέπει να κάνω. Βγάζω τα τραγούδια με το αυτί ωστόσο έχω πάντα το περιθώριο απλά να τα μετρήσω και παλι να βγουν!
    Που λες, στο θέμα μας, μην απογοητεύεσαι κι όταν χρειάζεται να δακρύζεις, και μιλα μου αν το θελεις. Μα ομως γράψε κάπου και μην ξεχάσεις πως είναι οι κανονικοί και οι μιγαδικοι, δε μπορεις να ζητας στο 2 να χει γ.τ ιδιο με αυτον του z...

Σκέψου το... Καληνύχτα

Σαρτρ.

Για μια ακόμα φορά έχω να δηλώσω ότι Kόλαση είναι οι άλλοι(Σαρτρ).














Ναταλία Κ.

Σε είδα #3

Σε είδα.
Με είδες κι εσύ.
- Καλημέρα. Τι να σου φέρω;
- Καλημέρα! (χαμόγελο) Έναν ελληνικό διπλό μέτριο, παρακαλώ.
- Πώς πάει το διάβασμα;
- Εμμ καλά. Αλλά πολύ διάβασμα... Εσύ;
- Εγώ εξεταστική. Και πολλή δουλειά.
- Μμμ.
Γύρισες στη μπάρα σου. Καθώς μου έφτιαχνες τον καφέ σου έριχνα κρυφές ματιές.
Μου έριχνες κι εσύ, νομίζω.

Ναταλία Κ.

Μάθε...

Προσπάθησε να μάθεις τους ανθρώπους.
 Όχι πώς θα το καταφέρεις ποτέ, μα θα μάθεις άλλα πράγματα στην πορεία.
 Όπως το ότι όσο και να προσπαθήσεις, δε θα μπορέσεις να αλλάξεις τον άλλο.
Γιατί έτσι έμαθε να λειτουργεί, κι εσύ δεν μπορείς να τον ξανασυναρμολογήσεις.
Γιατί μπορεί να μη θέλει να ξανασυναρμολογηθεί.
Γιατί μπορεί να μη θέλεις ούτε κι εσύ να τον αλλάξεις, κατά βάθος.
Και δεν έχεις το δικαίωμα εξάλλου.
Κι ακόμα κι αν μπορούσες, μετά δε θα είχε πλάκα.
Η επιρροή σου πάνω στον άλλο είναι περιορισμένη.
Αυτή είναι η μαγεία των σχέσεων.
Αυτό είναι και το δύσκολο.
Μάθε τον εαυτό σου.
Μάθε τα όριά σου.
Αυτό φτάνει.

Ναταλία Κ.

Σε είδα #2

Σε είδα. Με είδες κι εσύ. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε ούτε νεύμα, ούτε χαμόγελο, ούτε δεύτερη ματιά. Μετά τη συναυλία ήρθες και με βρήκες.

-Σ' ευχαριστώ για την αφιέρωση.
-Τίποτα. Καλά είσαι;
-Ναι. Εμ...Ήθελα να σου πω ότι φεύγω σε τρεις μέρες. Θα σε δω μέχρι τότε ή θα περιμένω πάλι τα Χριστούγεννα;
-Μμμ...υποθέτω πως θα με δεις.
-Ωραία.

Ανάβεις ένα τσιγάρο και σκύβοντας λίγο για να προστατέψεις τη φωτιά από τον αέρα στα χέρια σου με κοιτάς. Τα μάτια σου ασυνήθιστα μεγάλα από αυτή τη γωνία. Και η μύτη σου κλασσικά μεγάλη και κυρτή.

-Δεν περίμενα να έρθεις.

-Αφού σου το είπα πως θα ερχόμουνα.

-Ναι, αλλά-

-Κι εξάλλου δε σε είχα ακούσει ποτέ να τραγουδάς. Η φωνή σου έχει κάτι...

Αμηχανία.

-Την Κυριακή το βραδάκι, είναι καλά;

Χαμογελάς.

-Μια χαρά.

-Ραντεβού κάτω από τα Νεώρια στις 8.

-Εντάξει.

Κι έτσι απλά έφυγες.

Ξέχασα να σου πω πόσο σου πήγαινε αυτό το πουκάμισο. Δεν πειράζει όμως. Μεθαύριο...

Ναταλία Κ.

Ισως γιατι θα εχει αλλο νοημα τοτε...

Παραβαινεις καθε λογικη.  Ερχεσαι και φευγεις οποτε εσυ το θελεις.

Περιμενω να ρθει η μερα που θα σου το πω σα να ναι πρωτη φορα...

Στο δρομο. Φωναζεις "γυρισε!" σχεδον προσταζεις. Εκεινος. Το σχεδιο, τι λεει το σχεδιο;! Δε γυριζει το κεφαλι, ετσι πρεπει, ετσι λεει το σχεδιο. Δεν κανεις παρα μονο μερικα βηματα πισω του. Μετα σταματας.               Κερδισε, γιατι ακομη κι αν δεν ακολουθησες (θεμα χαρακτηρα) σκεφτεσαι, κι ισως σκεφτεσαι για εκεινον κι ισως προσπαθεις να (τον) καταλαβεις. Δες τωρα, μ αυτο τον τροπο μπηκες στη διαδικασια να το δουλεψεις απλα και μονο επειδη σε ενδιαφερει, ας πουμε... αρα μαθαινεις απο 'κεινον, ενω αυτος κανει ολη τη διαδικασια συνειδητα με τον συγκεκριμενο σκοπο...

Και διαβασα σ ενα μπλογκ πως :

Αν σου τύχουν τέτοιοι άνθρωποι δεν ρωτάς

τι έκανες για να το αξίζεις.. Απλώς ελπίζεις 

να μην το ψυλλιαστούν ποτέ και αλλάξουν γνώμη..

Ισως μια μερα θα γυρισω...

Φοβάμαι τη μέρα που θα ρθει και θα τους σιχαίνομαι όλους εκτός από 'σένα...