Σάββατο 30 Απριλίου 2011

το πρωτο...

...λάθος που έκανες μαζί μου ήταν που επεμενες και μου ελεγες τι πρεπει να κανω...
και το δεύτερο που με έκανες να πιστέψω πως πρέπει να κανω αυτό που αρέσει....



Σ όποιον αρέσουμε...

Να μη λυπάσαι στις βροχές
ίσως έχεις αύριο να λες...

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Απορώ αν έρχεται ποτέ τελικά(;)

Απλά δε μπορώ να κοιμηθώ και κάθομαι στο κρεβάτι μου και κάνω όνειρα...
Όνειρα για το μετά.
Αυτό το μετά, ξέρεις αυτό που πάντα περιμένεις.
Απορώ αν έρχεται ποτέ τελικά;
Αν η επιθυμία μου από πάντα  που είναι το "μετά το σχολείο" είναι τόσο σπουδαίο όσο φαίνεται.


Θα μπω σ ένα αεροπλάνο, με λίγες αποσκευές στην αρχή, και θα ταξιδεύω για πρώτη φορά.
Βλέπεις δε θα ναι διακοπές, ούτε περίοδος ανάπαυσης αντίθετα θα ναι νέα αρχή.
Και μετά θα φτάσω.
Μετά θα πάρω ένα ταξί να με κατεβάσει στο κέντρο.
Θα χαμογελάω τόσο που θα ναι όπως παλιά.
Μέτα θα περπατάω στους δρόμους με το σακίδιο-βαλίτσα (βλέπουμε μέχρι τότε)
και λογικά και την κιθάρα μου.
Μετα θα φτάσω στην αγαπημένη σου καφετέρια,
αφού θα έχω μπερδευτεί με τα στενά πρώτα.
Θα σε βρω να κάθεσαι μαζί με φίλους και να με περιμένεις....

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Μολι Μουν


   Άρχισε να γέρνει προς τα πίσω, ώσπου τα σγουρά, κάστανα μαλλιά της και τ αυτιά της βυθίστηκαν στο νερό. Κάρφωσε τα μάτια της στη λάμπα φθορίου, που εφεγγε από πάνω της και στον κίτρινο τοίχο που ήταν γεμάτος σκοτωμένες μύγες. Το ταβάνι είχε ξεφλουδίσει από την υγρασια και περίεργα μανιτάρια είχαν φυτρώσει εδώ κι εκεί. Τ' αυτιά της γέμισαν με νερό και μόλις που μπορούσε να ακούσει τι γινόταν στον έξω κόσμο.
    Γρήγορα ένοιωσε να βρισκόταν κάπου πολύ μακριά. Φαντάστηκε ότι πετούσε, αυτή τη φόρα ακόμα ψηλότερα, ώσπου μπόρεσε να δει όλη τη λοφοπλαγιά όπου απλωνόταν το χωριό Χαρντγουικ. Με το νου της πέταξε ακόμα ψηλότερα, μέχρις ότου το Χαρντγουικ χάους της φάνηκε μικροσκοπικό. Από κει έβλεπε όλη την πόλη του Μπραεσβιλ κι ακόμη πιο πέρα. Καθώς έφτασε ακόμη πιο ψηλά, είδε ολόκληρη τη χώρα, τις ακτές, τη θάλασσα που την περιτριγύριζε. Το μυαλό της εκτοξεύτηκε πιο πάνω, ώσπου έφτασε στο διάστημα και είδε ολόκληρη τη γη. Εκεί παρέμεινε για λίγο μετέωρη. Πόσο της άρεσε αυτή η πτήση με τη φαντασία. Πόσο την ξεκουραζε και την έκανε να αισθάνεται διαφορετική.

Ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουνα μικρή (: και απλώς το συνάντησα στη βιβλιοθήκη!

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ο θεος σου ειναι οτιδηποτε πιστευεις...

   Ας τους πει κάποιος πως ο Θεός τους πέθανε. Αν και ξέρω δε θα το πιστέψουν...
   Ούτε εκείνη πίστεψε όταν της είπα πως ο δικός μου θεός είχε πεθάνει. Ξαφνιάστηκε όμως και ρώτησε να μάθει περισσότερα.
"Που, πότε, γιατί, πως...;"
           (...)

   Κι αν κάποιος σου πει πως ο θεός σου πέθανε;
Κι αν εσύ έχεις μάθει να ζεις μαζί του;
Αν από συνήθεια τον αγάπησες;
Αν από τα χρόνια;
Κι αν λες τους φόβους σου σε κεινον και μονο;
Τότε; τι γίνεται τότε;...
   Εγώ στο έχω πει πως η πίστη σου κρατάει μέχρι να σβήσει το κερί, μέχρι να σου το σβήσει ο φροντιστής της εκκλησίας, μέχρι άλλος να βάλει στη θέση του το δικό του...
   Κι ο θεός σου πεθαίνει επειδή η πίστη σου δεν κρατάει μάλλον, σημασία βλέπεις, δεν έχει το αν ζει μα το αν κρατάει ακόμα...
   Ο Θεός σου πέθανε λοιπόν, μα μη σκοτώσεις την πίστη σου. Και στο λέω αυτό γιατί έμαθα πως μαζί της θα σκοτώσεις τον θεό που υπήρξε μέσα σου, τις στιγμές και την ουσία τη δική σου...

   Χτες μου είπες πως ο Θεός σου πέθανε, κι εγώ σου είπα να φύγεις, και να σκοτώσεις την πίστη σου... Κι είχα δίκιο, ξέρεις οι άνθρωποι δεν τα πάμε καλά με τους Θεούς και συχνά τους μπερδεύουμε με τους λάθος ανθρώπους...


(Μια σχέση ραγισμένη -με τον άλλο ή με εσένα τον ίδιο;)

(Διαβάζοντας το κειμενο)

Απωθημένα #2

21/04/2011
01:49
Μετά από βόλτα με τον Α.

Ξέρεις, το χειρότερο με τα απωθημένα είναι πως έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν. Κι έτσι μια ώρα ολόκληρη δε φτάνει για να έρθουν οι μνήμες στην επιφάνεια, αλλά τρία δευτερόλεπτα είναι υπεραρκετά. "Τόσο χρειάζεται, τρία δευτερόλεπτα."
Έτσι μια τυχαία συνάντηση μπορεί να ανασύρει λόγια, πράξεις, βλέμματα, μυρωδιές...μιας άλλης εποχής, που μοιάζει πλέον με προηγούμενη ζωή. Μα τελικά μοιάζεις δέσμιος σε μια εκκρεμή, θολή κατάσταση, ανήμπορος να ελευθερωθείς απ'τα δεσμά σου.Παγιδεύεσαι σε μια σχέση στην οποία όμως βρίσκεσαι μόνος σου με τον εαυτό σου.Μια σχέση ραγισμένη -με τον άλλο ή με εσένα τον ίδιο;
  Και τι γίνεται όταν ο άλλος μπαινοβγαίνει στη ζωή σου ακόμα κι όταν είναι απών; Αισθάνεσαι τόσο αδύναμος να το ελέγξεις όταν η θύμηση εισβάλλει στο κεφάλι σου μέσω  εικόνων, τοποθεσιών, συμπτώσεων, μέσω κοινών φίλων.

  Λένε πώς η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Εγώ που το αποδέχομαι ξανά και ξανά γιατί δεν κάνω μισό βήμα μπροστά, μόνο γυρίζω πίσω; Γιατί κοιτώ τον καθρέφτη και βλέπω πάντα το ίδιο πρόσωπο; Γιατί ψάχνω τα πράγματά μου να κρατηθώ από αντικείμενα που όσο με απομακρύνουν τόσο εγώ πιο πολύ πλησιάζω;
Και θέλω να προχωρήσω, θέλω να σε ξεχάσω;Αφου όλοι έχουν απώθημένα, επικίνδυνα απώθημενα...Πώς θα μπορούσα εγώ να διαφέρω;
Κανένα μέρος δεν είναι ικανό να σε δεχθεί, δραπέτη.
Νιώθω τύψεις.
Και μίσος.
Τύψεις για σένα που δεν ξέρεις, κι ούτε πρόκειται να μάθεις.
Μίσος για μένα που συντηρώ αυτήν την κατάσταση που καταντά μια γραφικότητα με σταθερή περίοδο.
Κούραση γιατί παγιδεύομαι σ'ένα φαύλο κύκλο.
-Διχασμό.

Μα θα περάσει ο καιρός.
Πάλι θα σε αφήσω, δικό μου κάποτε, στα βάθη της ψυχής μου.
Εκεί όπου ανήκεις.
Εκεί όπου ήσουν πάντα.
Δε θα ξεχάσω,δε θέλω.
Και πώς μπορώ άλλωστε;
Κι όπως θα πει η Δ.Δ. "Ίσως σου πρέπει η λησμονιά, μα εγώ θυμάμαι."

Ναταλία Κ.
(δανείστηκα μια φράση απο μια ανάρτηση εδώ-κανένα μέρος δεν είναι ικανό να σε δεχθεί δραπέτη)

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011


Στο σώμα σου δίπλα, στα χέρια σου μέσα. Θέλω να κρύψω το πρόσωπο μου, είναι ο καθρέφτης που έσπασε και κάνει την όψη αβάσταχτη βλέπεις...Δε μπορω να φανταστώ κατι αλλο...

Τα βήματα μου χωρίς τα δικά σου δίπλα... Είναι αλλιώς όταν μου κρατάς το χέρι, γιατι η σιγουριά να ξερεις μεταφράζει τη δυνατότητα, εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή... 

Σ αγαπάω...
να στο πω για τέταρτη φορά;


Ήλιε μου έλειψες(!)

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

πέρασε...

Όλα γίνονται σα να είσαι εδώ, όλα.
Σε ξέρω, και γελάω όταν σκέφτομαι τι θα μπορούσες να πεις.
Απορώ αν μπαίνω στο μυαλό σου ή αν λειτουργώ όπως εσύ πια.
Απορώ με το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό ξανά.





Βλέπεις έτσι γίνεται, καλυψες κάθε επιφάνεια στο σώμα σου και δε χωράς κανένα όνομα.
"Στους ραγισμένους ανθρώπους που συναντάς παρόλο που αγοράζεις φθορά δεν παίρνεις εμπειρία"(Γ.Ε)
Και τώρα εγώ τι μπορώ να κάνω, τι θες να σου πω. Άσε με απλά να σου κρατώ το χέρι. Θα κοιτάμε μαζί τον ουρανό τα καλοκαίρια και τους χειμώνες θα μετράμε απολογισμούς...
Έτσι θέλω να κάνουν και με μένα μια μέρα όταν χρειαστεί...

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

* Μίλησε μου για τότε. Ελααα, θέλω
να ξέρω. Ελαα!
* Ε, τι να σου πω, τότε...
* Τότε, τι;   (;)
* Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα...Θυμάμαι μια φορά που είχαμε παει στη θάλασσα, κολυμπουσαμε αρκετή ώρα, δε φοβόμουν το νερό, και προσπαθούσα πολύ για είμαστε δίπλα, ήθελα να μην φοβάται ούτε εκείνος.
* Μα σταμάτα! Σου είπα να μου πεις
τα σοβαρά, αυτά που είχαν γίνει!
* Μην επιμένεις σου το είπα και χτεςπως δε θυμάμαι!
* Μααα!

* Αυτό που σου λέω. Θυμάμαι λίγα πράγματα, πριν το ατύχημα.
  Πριν το ατύχημα, θυμάμαι εσένα πιο μικρή, και τις φράουλες κάθε καλοκαίρι. Τον γνώριμο ήχο από το χωριό, και το άρωμα των ανθρώπων. Του καθένα ξεχωριστά. Θυμάμαι και χρώματα νομίζω και το τρίξιμο της πόρτας που άνοιγε κι έκλεινε, τα κλάματα των παιδιών, τα δικά μου κλάματα. Θυμάμαι την προσπάθεια, τους βραδινούς εφιάλτες με το θάνατο σου, τα μάτια σου, το χρώμα τον μαλλιών σου, το χώμα μετά τη βροχή, τις λάσπες στο δωμάτιο, τις λευκές σκέψεις και τις σελίδες σε τετράδια γραμμένες για σένα. Τώρα δε με ενδιαφέρει να σου πω την αλήθεια. Κανείς. Τίποτα. Εσύ μεγάλωσες, αρκετά...
* Ομως...
* Δε μπορώ να κοιτάζω πια τον ήλιο. Δε μπορώ να με κοιτούν τα παιδιά, καταλαβαίνουν.
Δε με ενδιαφέρει. Δεν αποτελώ παρα μονάχα μέλος ενός παρελθόντος
που σταμάτησε να χτυπάει δευτερόλεπτα όταν έγινε το ατύχημα...
* Δε σε πιστεύω. Τα μάτια σου τρέχουν δάκρυα. Τα νιώθεις;
* Λυπάμαι μα δε θυμάμαι τη γεύση και μόλις ήμουν έτοιμη να σε ρωτήσω αν βρέχει.
* Όχι. Άπλα κλαις. Αρα θυμάσαι.!
* Αν σε απογοητεύω... Τελοσπαντων, εγώ υπήρξα κι έκανα τόσα λάθη, αυτό ήταν το σωστό. Φρόντισε μονάχα να μην πετάς κοντά στον ήλιο.
Φρόντισε να μετανιώσεις. Θα με καταλάβεις. Αυτό ήταν το σωστό...










Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Απωθημένα.

Απωθημένα. Κακό πράγμα.
Όλοι έχουμε, μα κανείς δεν το δέχεται
Όλοι παλεύουμε να τα ξεπεράσουμε, να τα νικήσουμε, να τα αποβάλλουμε. Μα νομίζω πως κανείς δεν το κάνει σωστά.Απλώς τα κρύβουμε.
Κι εγώ τόσα χρόνια προσπαθώ, αλλά πάντα γυρίζω πίσω: περιμένω να ακούσω ένα σφύριγμα από το δρόμο, να δω ένα γνώριμο πρόσωπο πίσω από το τζάμι.
Και είναι μια αναμονή γεμάτη τύψεις-

Νομίζεις πως με ξέρεις.
Μα πώς, αφού δε γνωρίζεις το παρελθόν μου.
Δεν ξέρεις τι σκέφτομαι όταν δεν είμαστε μαζί.
Και τελικά...Ποιό το νόημα να ξέρω εγώ τι σκέφτεσαι;
Θέλω να ξέρω;
Αφού όσα παρισσότερα μαθαίνω , τόσο περισσότερο το μετανιώνω.
Έμαθα για τ'απωθημένα σου όμως τελικά φορτώθηκα εγώ άλλο ένα απωθημένο...Κι έχτισα ένα τείχος μέχρι να το ξεχάσω. Θα το ξεπεράσω;


Απωθημένα... Εσύ μου είπες το δικό σου.
Εγώ το δικό μου δε θα σου το πω, φτάνει να έχω εγώ το βάρος.

Και το χειρότερο είναι που μένεις με μια απορία...

Ναταλία Κ.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Περπατάμε μαζί, κατηφορίζουμε το δρόμο προς τη θάλασσα, κρατάς το χέρι μου... Ο ουρανός μυρίζει υπόσχεση, επειδή είναι καλοκαίρι και απόγευμα. Σου παει αυτό το χρώμα, σου παει ο τρόπος που σε βλέπω, έμαθα κι εγώ να σε κοιτάω πια, έμαθα να κοιτάω εσένα κι όχι εμένα στο πρόσωπο σου. Ναι. Τώρα σ αγαπάω γι αυτό που είσαι. Πολλή αγάπη πέφτει, μα ο αέρας γέμισε λουλούδια! Και η θάλασσα πλησιάζει όσο εγώ σε χαζεύω...

"Εΐ! Αγάπα με!" και καλά κάνεις...

Βαθύ μπλε
Τώρα έχει βραδιάσει, εσύ παίζεις με την άμμο. Εγώ κοιτάω αριστερά δεξιά αμήχανα, ωραία αμήχανα, δηλαδή, εννοώ, εμ περίεργο που ξεχνούν οι άνθρωποι την ευτυχία, δε νομίζεις;.
Παίζω με τα μαλλιά σου και ερωτεύομαι το χρόνο που περνάς μαζί μου,
και τις φορές που βρισκόμαστε ανάμεσα σε άλλους,
εγώ ακουμπώ την πλάτη σου, επίτηδες
το χέρι μου γεμίζει και σε κρατάω, ακούω τη φωνή σου, ίσως και την καρδία σου
μπορεί χωρίς να σε διακόπτω.
Και με ξεχνάς κι ας με νιώθεις κι έτσι γίνεσαι ένα μαζί μου...
Δε φοβάμαι τη συνήθεια, να δες! δε φοβάμαι τίποτα πια..
Και μου αρκεί να σκέφτεσαι το όνομα μου, μιλα μου όταν προκύψει,
μα μου αρκεί απλά να υπάρχω, έμαθα πόση δύναμη έχει η αφηρημένη αίσθηση...
Και είναι καλοκαίρι, κι ο χρόνος δεν έχει σημασία!
Περνάει έτσι κι αλλιώς και να τον ζεις είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να λυπηθείς λιγότερο στο τέλος...
Γεμίζω. Βλέπουμε, όπως θα λεγε κι εκείνη...

Κι ας υπάρχω ως αφηρημένη αίσθηση, βλέπουμε... Θα με θυμηθείς...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Με τον εναν ή τον αλλο τροπο...

Υπάρχεις.
Αγαπάς.
Εμπιστεύεσαι.
Απογοητεύεσαι.
Αλλάζεις.
Βρίσκεσαι.
Χάνεσαι.

"Έκανα τα πάντα ο κανόνας έλεγε αγάπη κι αφοσίωση κι εξοικείωση με κάθε σου τρέλα"

Μμμ.. Σ αγαπάω, αυτό είναι. Aυτό φταίει που σε βλέπω και νιώθω καλύτερα, που η φωνή σου είναι τόσο οικεία όπως η σιωπή μεταξύ μας, αμήχανη ώσπου να ησυχάσεις και γω να τυλιχτω γύρω σου...
Αυτό φταίει που για μένα θα σαι πάντα καλύτερος από τους άλλους, για λόγους που δεν ξέρω να περιγράφω μα μονάχα να αισθάνομαι...
Ακόμα είναι στιγμές που σε κοιτάζω χωρίς να το ξέρεις, και κουνάς νευρικά τα χέρια σου και κάτι σκέφτεσαι, και κρατάς το πιγούνι σου και χαζεύεις γύρω κι αναπνέεις βαθιά κι ανασαίνω και γεμίζω οξυγόνο...
Και ξέρω πως με μένα είσαι αυτός που πρέπει, γιατί είσαι ανεξάρτητος και αληθινός κι εγωιστής μα ξέρεις που και πότε, γιατί είσαι εσύ και γιατί είμαι εγώ και μαζί σου όλα είναι απλά, και δε με απογοητεύεις...
Μαζί σου υπάρχουν όλες οι λέξεις και μπορούν να ειπωθούν εξίσου εύκολα. Μαζί σου είναι όλα εύκολα, σε κοιτάω απλά και ηρεμώ, και πάω κάπου μακριά με θάλασσα και ψάθινες ομπρέλες, εκεί θα σε πάω διακοπές μια μέρα, αν πρώτα με αφήσεις...
Σ αγαπώ σ αγαπώ και σ αγαπώ που με πλημμυρίζεις πραγματικότητα χωρίς να με γειώνεις και Σ αγαπώ που είσαι αυτός που είσαι...και σ αγαπάω... και κατά βάθος εύχομαι να νιώθεις το ίδιο...

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Έδωσες και
μετά ξόφλησες.
Συμβαίνει κι αυτό.
Σκορπισμένος μέσα μου
κι ακούω στη φωνή μου παράπονα.
Μια νύχτα αρκεί για να υπάρχεις
και σ όλη μου τη ζωή με επεισες πως
εγώ έχω το πρόβλημα και να το λύσω μόνη μου.
Έφυγα. Καληνύχτα!
Και στο κάτω κάτω σταμάτα επιτέλους!

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Η συζήτηση είναι μάταιη
όταν πιστεύω πως ότι κι αν πω θα περάσει μα δε θα αγγίξει,
ή ακόμα πως
δεν θα μου φτάσουν οι λέξεις, ο χρόνος κι ο "χώρος"...

Περνάω μαζί με τον καιρό...
Δε μ απασχολεί νομίζω
εντάξει στο μέλλον ίσως
Ούτε το μέλλον μ απασχολεί
ιδιαίτερα τώρα που το σκέφτομαι..
Είναι μεταβατική περίοδος μάλλον...
Έξαλλου αδειάζοντας γεμίζεις λογικά,
ή τουλάχιστον είναι το επακόλουθο...
όπως όταν γράφεις τις τελευταίες σου λέξεις κάτω από το όνομα της,
όπως νιώθεις όταν ξυπνάς την αλήθεια και γνωρίζεις το πρωί από το όνειρο
όπως νιώθεις όταν κοιτάζοντας τη θάλασσα στη θέση δίπλα σου είναι άλλος τώρα
όπως συμβαίνει και με το σώμα σου ή το μυαλό σου εδώ και καιρό ...

Πολλές ιδέες για το τίποτα...
Σέρνεσαι στο πάτωμα. Μαζί με τις σκέψεις σου και τον εγωισμό σου. Ακουμπάς την ανοσία.
Δε μιλάς πολύ, ή μάλλον όχι, αρκετές λέξεις υπάρχουν και τώρα μα χάνεις στην ουσία,
δεν πείθεις, δε σε νοιάζει φαίνεται, δεν αγωνίζεσαι, τα χάνεις, ενώ χάνεσαι...
Ακόμα να σε νοιαξει, και πάλι βρίσκεσαι να έρπεσαι μαζί με το παρελθόν σε μια υστάτη προσπάθεια για ουρανό, πάντα στη αρχή γυρίζεις έτσι γίνεται επειδή είσαι στη μέση και δεν ξέρεις που να πας...
Κι ο κύκλος σου δεν κλείνει ποτέ.


Υ.Γ. Ευχαριστώ το Θανάση για τις φωτογραφίες!