Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010


Τελικά μ αρέσουν πολύ 
τα αερόστατα! 

Πετάνε!

άλλοτε ψηλά 
κι 
άλλοτε χαμηλά...



Είσαι ένας περίεργος άνθρωπος 
Κάθε φορά που σε συναντάω με ξαναγνωριζεις.
Απ' την αρχή. 

Απορώ τι μπορεί να αγαπάς. 
Σίγουρα όμως δε σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι...
Κάθε φορά με ξαναγνωριζεις, μα 
δε δίνουμε τα χέρια.
Μάλλον θυμάσαι τη γνωριμία...
Ναι. Μάλλον.
Γιατί θυμάσαι το όνομα μου 
και με λες συχνά με αυτό.
Όμως με κοιτάς εξεταστικά.
Ξανά.
Όπως την πρώτη φορά.
Μόνο που εμβαθύνεις στην ψυχή μου,                   (αμελητέα πρόοδος ανάμεσα μας)
ή έτσι νομίζω επειδή 
το κάνω σίγουρα εγώ στη δική σου...
 
Ζωγραφίζεις . 
  Μερικες φορες οταν σκέφτεσαι κοιτάζεις τα δικά μου χέρια.

Είναι περίεργο.   (είσαι περίεργος)
Οι ανάσες είναι πάντα "ψυχρές" και άρρυθμες μέχρι η φωνή να γίνει μουσική.
Η δική σου καθυστερεί αρκετά να γίνει...
και κάθε φορά ξεκινάς απ την αρχή
δε ξέρω τι σε πιάνει ή αν το κάνεις και με τους άλλους αυτό, αν και μάλλον
σημασία έχει πως είσαι μαζί μου... 


Είναι μακριά     ακόμα
και 
μου το κάνεις πιο 
εύκολο 
με το να με αναγκάζεις.
Έχω 
να ακολουθώ κι ένα θυμό
Μερικές φορές 
η θέληση μόνη της 
δε φτάνει
Μερικές φορές 
η θέληση μόνη της 
παραμένει μια ελπίδα...
και γίνεται ένα τίποτα    (!)
όπως τότε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου