Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

When things explode

Προσπαθώ να περιγράψω μια κατάσταση....
Πονάει το χέρι μου.
Κρατάω μολύβι.                                                       - πως νιώθεις τώρα;
Οι λέξεις είναι βαριές.                                               - Δεν ξέρω
                                                                              - Εγώ φταίω (;)
Ίσως πιέζω εγώ απλά τον εαυτό μου...                     - Όχι
Όμως νιώθω ένα κενό στο στήθος,                             [Δεν ξέρω να περιγράφω...
την ανάσα να φτάνει μέχρι χαμηλά,                                 ...Δε μπορώ να το κάνω.]
να ανακουφίζει, τους ώμους να
μουδιαζουν,τα μάτια να κλείνουν, τα χέρια αδυνατούν να ακούσουν εντολές. Στο κεφάλι μου, ακόμα, μια παράξενη μουσική να γεμίζει με ακούσματα οικεία το συναίσθημα και να πιάνεται χέρι με χέρι με τα όσα παράλογα μέχρι και το ίδιο το μυαλό μου επιτρέπει εκείνη τη στιγμή να υπάρξουν.

Πονάει το χέρι μου.
Οι λέξεις είναι βαριές
Κλείνω τα μάτια. Ακούω τους στίχους να λένε πως "είδες τα δάκρυα σου στα μάτια μου". 
Αλλάζει τραγούδι. Τώρα ακούω μια πρόχειρη ηχογράφηση.
Γράφω (κι) ενώ το το μυαλό μου τρέχει...
Μπορώ να καταγράψω ελεύθερα εικόνες, δεν είναι απαραίτητο να μοιραστώ αυτή τη φορά. Το κάνω όμως κι έτσι χάνω τις καινούργιες  σου δίνω τις παλιές , κακά τα ψέματα για σένα τις γράφω, και χάνω τις καινούργιες.                                                                                                                                             ...Κι αυτό δεν είναι Ελευθερία                                                                                                                                     ...Ελευθερία είναι τελικά η μοναξιά (;) 

Ίσως να φταίω εγώ που κατα βάθος δεν ξέρω τι θέλω 
ή που αλλάζω διάθεση ανάλογα με το φως του ηλίου.
ίσως να φταις εσύ που με κανείς να αναρωτιέμαι για μένα, κι όχι για σένα που ξέρω σίγουρα...

περίεργο πράγμα η φαντασία όσο τη μοιράζεσαι τη χάνεις...
κι όταν τη βρεις θες πάντα 
να την μοιραστείς
                            Σ αγαπάω κι αυτό δεν αλλάζει       

        Απλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ευτυχώς ή δυστυχώς...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Στιγμιότυπα...

Κυριακή βράδυ.
Μέσα σ' ένα σκοτεινό δωματιάκι.
Κακή ακουστική αλλά καλή μουσική.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε γνωστούς  αγνώστους, μ' ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, βρήκα τον εαυτό μου. Ξένη δεν είναι κι η γλώσσα του θανάτου;
Δύο παιδιά σχεδόν ίδια, ίδια πρόσωπα, καταστάσεις που με γυρίζουν δυο χρόνια πίσω. Συναισθήματα ανάκατα. Το μόνο που μου μένει είναι σκόρπιοι στίχοι και στιγμιότυπα. 
Κανείς δεν μπορεί να μου κρύψει τη θέα. Το σκοτάδι φοριέται κι ανάποδα... Κομμάτια της ζωής μου, κεφάλαια ολόκληρα έρχονται κι ενώνονται ένα ένα σε ένα παζλ που δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντικρίσω. Στιγμιότυπα. Τι απίστευτη η δύναμη της μουσικής- σε παρασύρει χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να θέλεις να αντισταθείς. Στιγμιότυπα. Μια μέθη από στιγμές, ένα συνονθύλευμα από εικόνες και η ζωή μου όπως την όριζα εγώ τα τελευταία χρόνια περνά μπροστά στα μάτια μου σαν φιλμάκι.
Κρίμα κρίμα κόσμε, σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί, και κανείς κανείς κανείς δεν έλαχε ν' ακούσει. Στιγμιότυπα. Μικρές και μεγάλες στιγμές. Μεγάλοι έρωτες. Βόλτες στην παραλιακή μ' ένα μπουκέτο τουλίπες στο χέρι. Βόλτες στο κέντρο, το στομάχι σφιγμένο, τρίτη γυμνασίου Χριστούγεννα. Παράξενα όνειρα με παράξενους ήχους δίχως εξήγηση. Καλοκαίρι, οικογενειακές διακοπές στην παλαιοχώρα. Κάμπινγκ με τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Ζάκρο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Η πρώτη πορεία. Στιγμιότυπα. Η πρώτη βόλτα με τον Γ. Στιγμιότυπα. Το πρώτο σόλο τραγούδι στην έκτη δημοτικού. Ο ήχος της θάλασσας. Ο καραμελένιος ήχος μιας μπάσας φωνής. Στιγμιότυπα. Το φροντιστήριο των γαλλικών. Το πρώτο μου σχέδιο. Στιγμιότυπα.
Θαμώνας ενός ουρανού... Και πάλι πίσω στην πραγματικότητα. Έτσι απλά, εγώ βρήκα τον εαυτό μου. Βρήκα τα κομμάτια που έψαχνα. Βρήκα όσα αγαπώ και μερικά που μπορεί να μην τα αγαπώ αλλά είναι κομμάτια δικά μου. Κι ένιωσα γαλήνη.
Τα πάντα μπορούν να μου πάρουν, εκτός από τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι μια παρηγοριά.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παντελή και στον Μιχάλη Καλογεράκη.
Ναταλία Κ.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Εμεις το φτιαξαμε ετσι, γιατι ομως; ...

`Δεν ξέρω, σκέφτομαι τι μπορεί να έχει συμβεί...
`Σου χει τύχει ποτέ, αυτό που νιώθεις να πεθαίνει αμέσως από καθήκον και αμηχανία;
`Όχι .
`Είναι σαν...  Να! όπως τις κουρασμένες σκέψεις που σβήνουν, δεν έχουν ειρμό και μάταια προσπαθούν να πουν κάτι όμως χωρίς σειρά,αδόκιμες φράσεις σε τόνο απόγνωσης μένουν... Θολές. Πεθαίνουν. Από καθήκον και αμηχανία(.)
` Ναι,καταλαβαίνω τι λες, μπορεί να ναι κι αυτό...


    Σ αγαπάω  κι ενώ σημαίνει τόσα πολλά εννοεί τόσα λίγα πια...
                     Ξέχασα να στο γράψω σε σημείωμα 
                     και ξέχασα να στο φωνάξω δυνατά...  
Μα υπάρχει και περιμένω τη στιγμή που θα ακουστεί και θα δηλώσει πάλι... Γιατί έτσι συμβαίνει μερικές φορές...     Αρκεί να περιμένεις...
 

Σ αγαπάω Μελίνα

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Περισσότερο

Πόσο άσχημος σου φαίνεται ο κόσμος ώρες ώρες (...)
Είμαι στο δρόμο με το ποδήλατο. Πέμπτη βράδυ.
"Γιατί τόση κίνηση;".
Τρέχουν όλοι. Φασαρία... Δε φοράω ακουστικά αυτή τη φορά.  (!)
Όλα ξεκάθαρα όλα άσχημα.
Περισσότερο. 
Πετούν το τσιγάρο τους έξω ενώ πλησιάζουν απειλητικά κοντά στο ποδήλατο μου.
Πατούν την κόρνα πολλές φορές.
Τους αγνοώ, νομίζω.
Περισσότερο. Περισσότερο
Μερικές φορές σκέφτομαι ποιος άραγε να λυπάται περισσότερο...
Εγώ είμαι πάνω στο ποδήλατο ενώ
Εσύ πετάς το τσιγάρο σου έξω...

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Όνειρα...

Τα όνειρα είναι ελεύθερα...
Πάλι είδα στον ύπνο μου ότι πετούσα...Και ήταν τόσο όμορφα. Όποτε βιαζόμουνα ,λέει, και δεν μπορούσα να περπατήσω αρκετά γρήγορα άνοιγα τα χέρα όπως στο πρόστιο και πετούσα. Αυτή τη φορά βέβαια δεν ανέβαινα και πολύ, ίσα τρία μέτρα στον αέρα. Αν κουνούσα χέρια-πόδια όμως μπορούσα να ανέβω κι άλλο, όπως ακριβώς στο κολύμπι. Διέσχιζα τον ουρανό σαν ψάρι.Κι αν το έχανα σε κάποια φάση και πήγαινα να πέσω, έπεφτα μαλακά μέχρι να πιαστώ από κάποια τέντα ή κάποιο μπαλκόνι (αμέ, μέσα στην πόλη πετούσα, όχι παίζουμε) και να ξαναξεκινήσω. Εκτός βέβαια κι αν δεν ήθελα να συνεχίσω να πετάω, όποτε πιανόμουνα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι κι από τέντα σε τέντα και προχωρούσα μες στην πόλη σαν το πιθήκι. Ήταν τόσο όμορφα..
Αυτά τα όνειρα είναι λυτρωτικά. Νιώθω τόσο ελεύθερη. Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να πετάω.Ελεύθερη από τον εαυτό μου. Ελεύθερη από τα συναισθήματα μου κι από τα συναισθήματα των άλλων που πολλές φορές βαραίνουν πάνω μου κι ασφυκτιώ. Ελεύθερη από τις βολές των άλλων κι ελεύθερη από τα <<πρέπει>> τους.
Τα όνειρα είναι ελεύθερα...
Ναταλία Κ.
 

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Το σύνθημα


Ο τοίχος έγραφε ένα σύνθημα. 
Μεγάλα μαύρα γράμματα. Φωνάζουν από μακριά. Γραμμένα μαύρα να χρωματίζουν κόκκινο τον άσπρο τοίχο. 
 Εκείνος έχασκε στην όψη τους...
Δε βρήκε την ιδέα
Μάλλον
Δεν έψαξε καλά ή ακόμα δεν υπήρχε κάτι να καταλάβει κάποιο μήνυμα να πάρει.
 
Οι άνθρωποι αγριεύουν και πάνε. (Κάπου μόνοι τους.) Μιλούν και τίποτα δε λένε, και τι να πουν δηλαδή.  
Η απόπειρα μερικών τουλάχιστον φαίνεται από μακριά ακόμα γραμμένη με μεγάλα μαύρα γράμματα να φωνάζει κάτι κόκκινο και δυνατό…
 Να χαίρεσαι που ακόμη κοντοστέκεσαι απέναντι διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ενώ βρίσκεις που και που τον εαυτό σου και τον χάνεις πάλι στην επόμενη λέξη ή στο άσπρο του τοίχου. 
 Χάσκεις. 
Δεν κατάλαβες ούτε αυτή τη φορά. 
Μάλλον μείνατε κι οι δυο στη προσπάθεια...

[Δηλώνεις παρουσία με τα βήματα, σ ακούω να περπατάς στους διαδρόμους]
Άλλοι το κάνουν γράφοντας στους τοίχους...

Δεν πειράζει εάν ενώ διαβάζεις αυτό το κείμενο δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Φαίνεται θα μείναμε κι οι δυο στην προσπάθεια , εγώ να σου δώσω κάτι και συ να το πάρεις... (!)
Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Μέσα από Σένα

Κάπως έτσι (…) στο σήμερα.
 Εγώ να σου μιλάω για αγάπη κι εσύ για το πόσο ροζ είναι ο τοίχος στο καινούργιο μας διαμέρισμα που μόλις βάψαμε

Μπήκα μέσα, έκατσα στο πιάνο. Μπήκες πίσω μου. 
                                                                              Κάτι σε απασχολεί, το νιώθω στον αέρα. 
Παίζω την αγαπημένη σου μελωδία και την αλλάζω κάπως έτσι ώστε να νευριάσεις, να με κοιτάξεις ενοχλημένος (ακόμα πιστεύω πως κατά βάθος σ αρέσει έτσι όπως την έφτιαξα σήμερα-τώρα)

''Ωραια μπορείς να σταματήσεις;'' Μου λες και με κοιτάς όπως κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να αναλογίζεται αγάπη.
Θες να ασχοληθώ μαζί σου. 
Κι εγώ το θέλω όμως οπότε αποφασίζω πως ίσως στ’ αλήθεια να σε πειράζει, έστω λίγο, και σταματάω. 
Σε κοιτάω στα μάτια ενώ σε κρατάω στα χέρια . Κάτι σε απασχολεί το νιώθω στον αέρα. 
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Θα μου πεις μόνος σου. Αν σε πιέσω ποιος ξέρει
                                            
                                                                       (…)

]Εγώ φοβάμαι περισσότερο από σένα...[»]
Αγαπάμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο...
Ελπίζω ο δικός μου να φαίνεται (!) κι αν δε μπόρεις να τον εξηγήσεις να μπορείς να τον καταλάβεις...

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Τιτλος


Δεν ξέρω ποιες είναι οι αναστολές μου και ποιες όχι. Όμως να κάνω λέξεις κάτι που δεν ξέρω; Θα το αδικήσω γιατί το αφηρημένο είναι αόριστο, ασαφές όπως η φαντασία ενός παιδιού η απλά ή αγάπη μου για σένα…

Το κακό με τα σημάδια είναι πως σου τραβούν κάθε προσοχή. Σε κρατούν πίσω.
Είτε γιατί σαν κάθε πληγή χρειάζονται κι αυτά τη φροντίδα τους, είτε γιατί φωνάζουν πάνω σου και πρώτος εσύ καθώς τα παρατηρείς, σαστίζεις –ίσως –, κι έρχεσαι αντιμέτωπος με τα συναφή στην όψη τους, και στην καινούργια σου υφή.
  
Θυμίζουν.    Συγκρατούν.    Αναπαράγουν. 
Κι όλο αυτό σε φέρνει πίσω γιατί άνθρωπος είσαι και συ και η καρδιά σου είναι πιστή και συνεπής με τα πάθη της, και δεν αποδέχεται άλλα πριν ξεπεραστούν τα προηγούμενα.

Ξεχνάς λοιπόν, γιατί ανεξίτηλο είναι μονάχα το παρόν, και στο παρελθόν σε κρατάει μια επιλογή που σε θέλει εκεί - σε χρειάζεται, και η προσπάθεια να θυμάσαι…

Ξέρεις, είναι αυτό που σε πιάνει ώρες ώρες  και χρησιμοποιείς το ''θα'' ή το ''αν'' ενώ το ''δεν'' είναι δεδομένο και το ''μετά'' το ζητούμενο.
Κι αυτό σε φέρνει πίσω, χειρότερα δε βγάζει πουθενά.

Στιγμιότυπα...

Για στάσου λίγο μείν' εδώ...
"Η Σ. είναι αυτή στη μέση;"  "ναι"
Στιγμιότυπα...Μαζεμένοι σ'ένα πάρτυ μεταξύ γνωστών αγνώστων, παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι. Φίλοι.
"00.30, πρέπει να φύγω, καληνύχτα"
Έλα να γίνουμ' ένα, φωτιά στα φρένα...
Δε λέει να φεύγεις στη μέση του τραγουδιού...Στιγμιότυπα.Οι μισοί να χορεύουν, οι μισοί να τραγουδάνε.Πίσω μου άφησα φεύγοντας τη Σ. αγγαλιά με το Μ.( το κάρμα της), τη Μ. προβληματισμένη από μια ξένη συνείδηση...
Στο δρόμο ησυχία. Δε λέει να φεύγεις στη μέση του τραγουδιού...
μα σ' αγαπώ και μ' αγαπάς και έτσι κυλάει το όνειρό μας (!!)
Και έτσι διακόπτεται η ησυχία του δρόμου... Κοντοστέκομαι κάτω από το μπαλκόνι να ακούσω.Στιγμιότυπα. Τραγουδούν όλοι τους, τραγουδώ κι εγώ.
Σ' αγαπάω μόνο                     εγώ μόνο εγώ, Στάσου λίγο, μη φεύγεις, μη φεύγεις...μη...Κι έτσι έφυγα, καβάλα στο λουιζάκι, στον ήσυχο πάλι δρομο...Ναταλία Κ.



























    

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Ωδή στην απομακρυσμένη φίλη...

<<16/2/2010   00.30     Μόλις μπήκα στο σπίτι. Είμαι στο δωμάτιό μου,κρυώνω. Όπως κρυώνεις όταν είσαι πολύ στεναχωρήμενη, σα να νιώθεις ένα κενό,σα να σου λέιπει ένα μέλος. Εκπέμπω παγωνιά. Σκέφτομαι πως θα μου λείπεις μα και πως θα περνάς καλά.Ξέρεις,ενώ θα φύγεις, δε θα χαθούμε. Θα ζεις κι εσύ στον δικό μου κόσμο γιατί εγώ σε έβαλα εκεί και δεν θα βγεις μέχρι εγώ να το αποφασίσω. Και θα θυμάμαι κάθε στιγμή. Όπως τότε που σου ψάχναμε μπότες. Ή το sleepover στης Δ. Και κάθε στιγμή θα σε φέρνει πιο κοντά. Καλή τύχη.>>
Νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σου...
9 μήνες και 23 μέρες μετά, ακόμα με πιάνουν κρίσεις κατά καιρούς. Θυμάμαι. Θυμάμαι και το πριν, θυμάμαι και το μετά. Το κεφάλι μου γεμίζει με σκέψεις που εναλλάσονται πολύ γρήγορα. Τσαφ! μια ώρα μετά την απογειώση αγγαλιά με τη Στέλλα στα λιοντάρια να κοιτάμε το τρεχούμενο νερό-έφυγε (!). Τσαφ!μισό μήνα πριν, έκπληξη στα γεννέθλιά μου κι είσαι όμορφη. Τότε ήξερα και μετρούσα την κάθε στιγμή. Τσαφ!μαθαίνω πως θα πας στην άλλη ακρη του κόσμου και ακούγεται στα αφτιά μου σα φάρσα...
Τώρα ανυπομονώ να μαθαίνω νέα σου και πάντα νιώθω τύψεις όταν ξεχνάω να σου γράφω. Και ο χρόνος περνά. Και το να διαβάζω για σένα με κάνει να ξεχνώ, αλλά κάθε φορά παλέυω να φανταστώ τη φωνή σου να διαβάζει το κείμενο...
Δύσκολοι οι αποχωρισμοί, δύσκολα και τα αντίο, αλλά τίποτα δεν είναι απόλυτο. Είμαστε παρελθόν και μέλλον και παρών αφού όλα υπάρχουν μαζί, ταυτόχρονα..."Ι 'll be there as a taste on your cheek, so you can remember" έγραφες...
Ναταλία Κ.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

''Μα κι εγω δεν το ειπα για αστειο...'' (!)

` Εμ, εγώ βασικά κάνω αυτό το λάθος...
` Δεν πειράζει, όλοι αυτό κάνετε...
` Αυτοί που ξέρουν. Εγώ δεν ξέρω...
      Ξεκινάω... 
                                                                             Πάση 
(Σταματάς για να μ ακούσεις λίγο μα γεμίζει η σιωπή πριν καν αρχίσω. Εικόνες, σκέψεις που έκανες μα δεν πρόλαβες ή και που πρόλαβες να κάνεις...)

` Θα το ακούσουμε όλο,σωστά; 
` Ναι καλέ όλο..τι τώρα 
  
               (...)

` Αυτό. Πως ήταν;... (;)
` Δικό σου;
` Ναι. Θυμίζει τίποτα;
` Όχι.   Θα πρεπε;
` Όχι .Γι αυτό το λέω
` Ναι είναι πολύ ωραίο, μα πιο πολύ μου άρεσε που έτρεμαν τα χέρια σου... Φεύγω. Γεια
` Έι δεν είναι αστείο!
` Μα κι εγώ δεν το είπα για αστείο . . . (!)

Κι έμεινα με μια σιωπή γεμάτη, που φωνάζει δυνατά...  κι ακόμα να κρατάω το ενδεχόμενο... 

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Φθινόπωρο.

Άλλαξε η ώρα. Μπήκε Νοέμβρης.Καλό μήνα... Είναι παράξενο. Σου λένε ότι έχει μπει το φθινόπωρο από το Σεπτέμρη, κι εσύ το δέχεσαι, γιατί λογικά έτσι θα είναι. Και οι βροχές? πότε ξεκινήσανε οι βροχές? Και τα κρύα? Πότε επιτέλους θα ξεκινήσουνε τα κρύα? 
  Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να νιώθω μια νοσταλγία για αυτήν την εποχή που εδώ στην Κρήτη φαίνεται να μην υπάρχει Έβλεπα φωτογρφίες με κόκκινα φύλλα και προσπαθούσα να πιάσω το συναίσθημα, αλλά τίποτα. Μετά βέβαια αντικατέστησα το χειμώνα με το φθινόπωρο,κι έλεγα οτι απο το Νοέμβρη μέχρι το Μάρτη έχουμε φθινόπωρο. Και χειμώνα, μια φορά τα πέντε χρόνια...
  Τώρα πλέον δεν μπερδεύομαι, θεωρητικά τουλάχιστον. Απλώς έχω καταφέρει να ταιριάξω το δικό μου φθινόπωρο με εμπείριες, αφού δεν έχω αξιωθεί ακόμα να δω κόκκινα φύλλα. Τώρα πλέον φθινόπωρο για μένα είναι το άνοιγμα του σχολείου και όλες τις χαρές και τις λύπες που συνεπάγεται αυτό. Φθινόπωρο σημαίνει η πρώτη ζεστή σοκολάτα, οι πρώτες χοντρές κάλτσες, το κυνήγι της θαμμένης ομπρέλας. Κάθε φθινόπωρο συνειδητοποιώ πόσο όμορφα μυρίζει το βρεγμένο χώμα και κάθε φθινόπωρο δέχομαι πως θα μείνω έξω από τη θάλασσα για άλλους εφτά μήνες. Φθινόπωρο σημαίνει νοσταλγία του καλόκαιριου αλλά και νοσταλγία του χειμώνα. 
  Κι αν κάποιος με έβαζε να μιλήσω για το φθινόπωρο όπως εγώ το βιώνω με μια λέξη, θα το έλεγα γλυκό.
                                                                                                                           Ναταλία Κ.