Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Wendy...

Κυριακή μεσημέρι,βλέπω Πήτερ Παν. Πόσες wendy δεν έχω γνωρίσει άραγε? Πόσες δεν βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν Κάπτεν Χουκ κι έναν Πήτερ? Αυτό είμαστε λοιπόν όλες μας, σύγχρονες wendy.Αποκαμωμένες από τους ανώριμους που δε δύνανται να αγαπήσουν όπως εμείς θέλουμε μπλέκουμε με ένα καθίκι που ευφυώς μας χρησιμοποιεί για να μεγαλώσει το εγώ του. Ή άλλοτε, λατρεμένες σαν την αλίκη από έναν πολύ μεγαλύτερο lewis carroll, χάνουμε τον εαυτό μας. Και γίνονται ιστορίες για να τις διαβάζουν και οι επόμενες και να μαθαίνουνε τα ... κόλπα. Ειρωνία.
Ναταλία Κ.

Στο χωριό (Στιγμιότυπα)

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στο σπίτι που μεγάλωσες. Στην κουζίνα αμηχανία. Μία γνώριμη αμηχανία με μια αίσθηση χρέους να αιωρείται στην ατμόσφαιρα- δικού μου ή δικού της; Στιγμιότυπα. Γνωστή μυρωδιά από χωριάτικο λουκάνικο και καραμέλες ούζου. Κόσμος πάει κι έρχεται να χαιρετήσει "τα παιδιά". Στιγμιότυπα. Φωτογραφίες- αναμνήσεις κλεμμένες, όχι δικές μου, όχι κάλπικες. Ξένες αναμνήσεις, που τις υιοθέτησα για να λέω πως έχω κάτι δικό σου. Στιγμιότυπα. Η νιοστή παραδοχή πως σου μοιάζω και η κρυφή περηφάνια μου. Η πολλοστή παραδοχή πως είμαι κι εγώ της οικογενείας κι ας είμαι τόσο διαφορετική από τους άλλους: το τεκμήριο. Αμηχανία, η αδικία που πλανάται στον αέρα και που κατακάθεται μέσα σε μια ψυχή. Το βάρος των συνεπειών. Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η διαβεβαίωση πως είναι ακόμη εδώ όπως ήταν. Πως το σπίτι δεν έχει αλλάξει. Πως η μάνα σου είναι ακόμα εκεί να σε καρτερεί μάταια, να καρτερεί εμένα που τόσο σου μοιάζω σε όλα σου. Η υπόσχεση πως το υπερπέραν μας ακούει και πως κάποτε όλα θα φτιάξουν. Ίσως...
Ναταλία Κ.

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Τιποτα

Περπατάω στο δρόμο.
Είναι Βράδυ, ακούω μονάχα τα βήματα μου και την αναπνοή μου.
Είναι ρυθμικά και νιώθω τον ήχο τους να βγαίνει από μέσα μου,
έτσι είναι σα να μην ακούω τίποτα.
Κοιτάζω ψηλά,
αστέρια (!)
βλέπεις ο δρόμος είναι σκοτεινός.
Εγώ είμαι εγώ.
Μου αρέσουν τα παπούτσια που φοράω όπως το παντελόνι μου όπως και η φαρδιά μπλούζα μου και Νιώθω Προστασία.


Κοιτάζω τη σκιά μου
, σε όλα με βοηθάει
καταλαβαίνω την αρχή και το τέλος,
το φως...

Σκόρπιες σκέψεις.
μετά από κάθε μας συνάντηση είναι περίπου έτσι.
Μια μαζί μια χώρια συμβαδίζουν, λέξεις...
αλήθεια και πραγματικότητα, τόσο μακριά μεταξύ τους...

Θα θελα να προσθέσω την "παρόρμηση" αν επιτρέπεται(;)

  Κάποιος μου έμαθε να διαιρώ με το "για πάντα" κι έτσι ο αριθμός από τότε είναι μικρός...

Μετράω τα όσα άκουσα,
μετράω κι εσένα στα όσα είπες
κι άφησες τις λέξεις σου να εννοήσουν...
Δεν ξέρω γιατί σ αγαπώ τόσο
ίσως γιατί έχεις κάτι περίεργο στο φως σου
που δεν δημιουργεί καμία σκιά
που κάθε φορά που σε συναντάω θυμάμαι τη θάλασσα
και κάθε φορά που σε κοιτάω και με κοιτάς μου κόβονται τα πόδια
και ξεχνάω τις λέξεις και όλα όσα ήθελα να πω
κι ενώ μπορείς δε με κάνεις ότι θέλεις για να σε πλησιάσω από επιλογή δικη μου.
Δεν ξέρω γιατί
μιλάω στον εαυτό μου,
και στους άλλους κάποιες φορές,
για σένα.
Δεν ξέρω γιατί σου τραγουδάω ...
[κάπου διάβασα : "σε σκέφτομαι, αρα υπάρχεις"]

Και θυμάμαι, μια μέρα σου φώναξα "j aimerais que nous partions"
εσύ γέλασες αφού σου είχα εξηγήσει τι σημαίνει.
Μα σίγουρα δεν με πίστεψες.
Τότε ίσως και να μην το εννοούσα.
Καληνύχτα

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Ο_φιλος_ο_Παναγιωτης/Στιγμες(!)


Άσπρο  ΣΗΜΑΙΝΕΙ 
ότι 
μου αρέσουν τα πάντα
Μπλε είναι 
ο ορίζοντας  η θάλασσα  η ελευθερία και 
Μαύρο είναι 
τα στερεότυπα 
που υπάρχουν 
στο μυαλό μου...



 
 Δεν ξέρω τι να πω. 
Ή μάλλον ξέρω.
Αλλά δεν ξέρω πως
Ή αν πρέπει.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

«Εντός εισαγωγικών»

"Και τώρα σ αγαπάω.
Απλώς δε μπορώ να το εξηγήσω..
Όμως εσύ είσαι εσύ..!
Καληνύχτα. . ! 
Ε, και ξέρεις τι,
έχεις τα πιο δικά μου μάτια που είχα ποτέ"







"Εγώ, 
αγαπώ 
τη λέξη 
κιθάρα
γιατί 
γράφω 
τραγούδια 
πάνω της 
και 
μιλάω
με αυτά,
ίσως... 



Αν είχα φωνή θα με άκουγες ....
(...)"

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010


Η ελευθερία σου 
είναι 
που κανείς 
δε μπορεί 
να μπει στο μυαλό σου 
Και 
η φυλακή σου 
είναι που 
δε μπορεί να βγει 
αυτός 
που θες
...





Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010


Τελικά μ αρέσουν πολύ 
τα αερόστατα! 

Πετάνε!

άλλοτε ψηλά 
κι 
άλλοτε χαμηλά...



Είσαι ένας περίεργος άνθρωπος 
Κάθε φορά που σε συναντάω με ξαναγνωριζεις.
Απ' την αρχή. 

Απορώ τι μπορεί να αγαπάς. 
Σίγουρα όμως δε σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι...
Κάθε φορά με ξαναγνωριζεις, μα 
δε δίνουμε τα χέρια.
Μάλλον θυμάσαι τη γνωριμία...
Ναι. Μάλλον.
Γιατί θυμάσαι το όνομα μου 
και με λες συχνά με αυτό.
Όμως με κοιτάς εξεταστικά.
Ξανά.
Όπως την πρώτη φορά.
Μόνο που εμβαθύνεις στην ψυχή μου,                   (αμελητέα πρόοδος ανάμεσα μας)
ή έτσι νομίζω επειδή 
το κάνω σίγουρα εγώ στη δική σου...
 
Ζωγραφίζεις . 
  Μερικες φορες οταν σκέφτεσαι κοιτάζεις τα δικά μου χέρια.

Είναι περίεργο.   (είσαι περίεργος)
Οι ανάσες είναι πάντα "ψυχρές" και άρρυθμες μέχρι η φωνή να γίνει μουσική.
Η δική σου καθυστερεί αρκετά να γίνει...
και κάθε φορά ξεκινάς απ την αρχή
δε ξέρω τι σε πιάνει ή αν το κάνεις και με τους άλλους αυτό, αν και μάλλον
σημασία έχει πως είσαι μαζί μου... 


Είναι μακριά     ακόμα
και 
μου το κάνεις πιο 
εύκολο 
με το να με αναγκάζεις.
Έχω 
να ακολουθώ κι ένα θυμό
Μερικές φορές 
η θέληση μόνη της 
δε φτάνει
Μερικές φορές 
η θέληση μόνη της 
παραμένει μια ελπίδα...
και γίνεται ένα τίποτα    (!)
όπως τότε...
                                     VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Εσύ...

Σ' αγαπώ....έτσι μου λες.
Και είναι η αγάπη σου που με στοιχειώνει και δε μπορώ να κοιμηθώ, είναι η σκέψη σου που φταίει κι έχω γίνει υπερευαίσθητη. Σε έχω εδώ κι όμως σε σκέφτομαι με νοσταλγία και λαχτάρα, όπως ο διψασμένος βρίσκεται σε βρώμικο πηγάδι. Και σε κοιτώ από μακριά, όπως ο σκύλος που γαβγίζει στο φεγγάρι...
Και νιώθω τόσο σίγουρη πως θα σε περιμένω κάθε φορά να γυρίσεις, ξανά και ξανά. Ποτέ δε θα είναι αργά και κανείς, μόνο εσύ. Για κανέναν, μόνο εσένα. Σαν το πιο γλυκό όνειρο. Σαν τον απόηχο του πιο γλυκού ονείρου που αρνείσαι να εγκαταλείψεις. Σαν τη θύμηση της βροχής το καλοκαίρι. Σαν την πρώτη ζαβολιά και σαν την πρώτη αμαρτία. Σαν την άμμο που φέρνουν τα κύματα και την παίρνουν πάλι πίσω. Σαν το μυστήριο τρόπο που όλα μου συνδέονται μαζί σου...

 Πάντα εμείς το φως και η σκιά
 Πάντα εσύ το αστεράκι κι εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
 Πάντα εσύ το λιμα΄νι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
 Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
(...)
 Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει 
 Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
 Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει...

Για όσες φορές σου είπα Σ' αγαπώ και για όσες δεν το είπα για να μην τρομάξεις. Για όσες φορές δεν το είπα μα το σκέφτηκα και όσες το είπα τόσο σιγά ώστε να μην το ακούσεις. Για όσα ήθελα να σου δώσω μα δεν πρόλαβα.
Για όσα σου έδωσα μα δεν ήταν αρκετά, Δεν μετανιώνω, απλώς περιμένω.

Ναταλία Κ. (μετά από πολύ καιρό)

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Μεσα απο 'σενα


Δεν θα το γράψω, μα δε μπορώ εαν δε γράψω... 
Ναι σε σένα το λέω, 
σε σένα που ξέρεις τι σκέφτομαι...
Όμως δε θα το γράψω γιατί αν το κάνω,
θα καταλάβω,
αναγκαστικά,
πόσο μεγάλο είναι και θα του δώσω χώρο,
-ακόμα χειρότερα- 
και θα φουντώσει και θα γίνει αλήθεια. 
Τουλάχιστον τώρα είναι μονάχα πραγματικότητα...  



Όχι δεν κρύβομαι δε νομίζω... 
Μεταξύ μας κρυβόμαστε εντάξει αυτό εννοείται, 
αλλά εγώ όχι, δεν κρύβομαι   απλώς   δε μετράω τι νιώθω, δεν το σκέφτομαι καθόλου το έχω αναβάλει, 
Λέω πως εν βρασμώ δεν κάνεις παρα μονάχα το φόνο κι έτσι το αφήνω... 


Με πνίγει αλλά δε θα το γράψω, απλώς δε μπορώ εάν δε γράψω... 
Να έτσι εκφράζω αυτό που νιώθω χωρίς να το ορίζω 
θα μπορώ να το ξεχάσω λοιπόν.
Και βγάζω μια σκέψη που θα αλλάξει,
και θα ταιριάξει σε άλλες μου στιγμές παρόμοιες...
Μακάρι οι λέξεις να έχουν μπει στην σωστή σειρά (!)
έτσι ώστε όταν μετά από καιρό το ξαναδιαβάσω να θυμηθώ 
μονάχα μια αμυδρή επιθυμία 
-τότε...-
κι αμέσως να το ταιριάξω με αυτό το καινούργιο που συνέβη
και με φερε πίσω 
"στην ανάγκη της ανάμνησης"... 
Θα ναι κρίμα να κρατήσω αυτό που νιώθω...

Αυτό 
το 
αφήνω 

να το πω σε σένα 
σε σένα 

που ξέρεις 
τι 
σκέφτομαι, 

περίπου...

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Είναι ζεστά εδώ που είμαι
Δεν ήταν όταν ήρθα
Τώρα έφτιαξαν τα πράγματα
δηλαδή μπορεί και να συνήθισα
_____________________________________________________________________________




Σου χει τύχει ποτέ 
να ξέρεις 
τι θέλεις να κάνεις 
ή 
πως θέλεις να είσαι 
και 
να μη μπορείς 
να το επιλέξεις...  










Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία... 
Όσο υπάρχει 
τα πάντα 
μπαίνουν 
κάτω από αυτό, 
ακόμα κι εγώ
 ... 
και μου λείπει, όσο ποτέ...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

___ το θαυμα...




Φεύγουν γοργά τα χρόνια και μένουν οι στιγμές
όπως λίγα λουλούδια στων βράχων τις ρωγμές
όσα σου είχα τάξει άνεμος και καπνός
συγγνώμη που δεν ήμουν για σένα ουρανός

Κι αν χαμηλά πετάμε και με μισά φτερά
αντέχουμε ακόμα κι αυτό είναι που μετρά
Ρίξε άνθος αγγέλου στου έρωτα τις ρωγμές
το θαύμα είναι να ζεις καρδιά μου όλες τις στιγμές

Φεύγουν γοργά τα χρόνια και πουθενά ένα φως
στις έγχρωμες αφίσες κοιτάς τα "προσεχώς"
Μια ροζ χαλκομανία στο φλίπερ σου γελά
φυσάει αδιαφορία να ντύνεσαι καλά

Κι αν χαμηλά πετάμε και με μισά φτερά
αντέχουμε ακόμα κι αυτό είναι που μετρά
Ρίξε άνθος αγγέλου στου έρωτα τις ρωγμές
το θαύμα είναι να ζειςκαρδιά μου όλες τις στιγμές

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Οταν βρεχει...

" Έχω μια μικρή καρδία έξω απ' το σώμα μου και κάθε φορά που βρέχει εκείνη παγώνει
Με ακουμπά στο χέρι κάθε λίγο κι εγώ ανατριχιάζω στη δροσερή αίσθηση
Την κουβαλάω παντού μαζί μου και μερικές φορές 
αναρωτιέμαι γιατί μονάχα στη βροχή 
κάνει αισθητή την παρουσία της ακόμα και με αυτόν τον τρόπο..."

Μου λείπει να είμαι παιδί, έστω και χωρίς αυτήν την μικρή καρδία που έχω τώρα μαζί μου. Μου λείπει να τρέχω με δύναμη κάθε φορά που βρέχει για να προλάβω την πρώτη και την τελευταία σταγόνα. Μου λείπει η ικανοποίηση που δε συνοδεύεται από ένοχες. Μου λείπει να γελάω και να μην εννοώ τίποτα πέρα από χαρά. Μου λείπει και το χαμόγελο. Μου λείπουν πολλά τελικά...
Έχω όμως αυτή τη μικρή καρδία που αξίζει τον κόπο. κι ας χτυπάει μονάχα όταν βρέχει ή κάνει κρύο...
Έχω κάτι που με κάνει να νιώθω ξεχωριστή, κι αυτό αξίζει τον κόπο.
Οι αναμνήσεις πάντα θα είναι ανάγκη μα πάντα θα μας φέρνουν στο σήμερα...
Και είναι στιγμές που κλείνω τα μάτια και πραγματικά μου ρχεται να βγω στη βροχή όπως παλιά, όμως ξέρω ότι θα κρυώσω κι έτσι μένω μέσα, πίνω λίγο καφέ ακόμα και συνεχίζω το διάβασμα...


And nothing stays the same
And nothing ever happens to you that will happen to you again 
There's no use to complain
Still you and no one else...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Περιεργη φαση

`Πιστεύεις στο "Τέλος";

`Πιστεύω ναι. Όμως πρώτα πιστεύω σε όλα όσα έρχονται πριν από αυτό...Δηλαδή για να σου δώσω να καταλάβεις κατά τη γνώμη μου όλα κάποτε τελειώνουν. Όμως σημασία έχουν αυτά που βιώνουμε ή που εχουμε ηδη ζησει. Να ας πούμε ενω το τέλος είναι ένα γεγονός που υπαγορεύει τη συνέχεια, καποιοι το έχετε μετατρέψει σε μια περίοδο ζωής... το τραβάτε τόσο που μέχρι να ερθει οι πληγές είναι τοσες, περισσότερες ακόμα κι από εκείνες που προκάλεσε η ίδια η διάρκεια...

`Μα! το τέλος είναι η πληγή και μην είσαι τόσο αυστηρός φίλε μου. Οι άνθρωποι κάνουμε επιλογές και ξέρεις μερικές φορές είμαστε πληγωμένοι και όχι μόνο δεν είναι οι σωστές αλλά αδυνατούμε και να τις ακολουθήσουμε...

`Τελος παντων πιστεύω και τέλειωσε...

________________________________


Διαβάζω πολύ και κουράζομαι.
Δε διαβάζω και νιώθω κουρασμένη.
Σε καθε περίπτωση δεν έχω χρόνο για μένα 
κι αναρωτιέμαι αν αυτό που μου πηραν ,
είναι ο χρόνος μου ή τώρα πια 
ο ίδιος ο εαυτός μου... 

Δεν είμαι όπως παλιά. 
Κι αυτό είναι αρκετό για να κοιτάω πίσω.

Υ.Γ Περίεργη φάση 

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Απρόοπτο (Σσσ!)

[...Μόνο με την καρδία βλέπεις καλά...]


Ελα.  Πες μου κάτι. 
Ένα ψέμα, μια αλήθεια.
τίποτα δε ζει για πάντα.
μόνο η αγάπη στα δικά σου παραμύθια... Σ.



Ή
ο καιρός περνάει πολύ αργά 
Ή 
εγώ ονειρεύομαι πολύ... σ.





Τα 2 Σίγμα...

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

είμαι είσαι είναι είμαστε είστε είναι ...

Είσαι ο άνθρωπος που θα θελα να είμαι  Ή αυτό που ένιωθα πως ήμουν και δεν είμαι πια. Ή αυτό που χρειάζομαι να είσαι...
Αυτό είναι!   (.)
Μου θυμίζεις ξεχασμένα βράδια,
νύχτες με τον ουρανό να μυρίζει καλοκαίρι, 
να βρίσκομαι   να υπάρχω    να ζω (και) πραγματικά   να πιστεύω πως
όλα είναι μπροστά μου και μέσα σου...

Πως ένα παιδί θα μιλούσε για  το φόβο... (;)
Τρομάζει με το άγνωστο. 
Απορεί εναγωνίως ψάχνει...

Σ αγαπώ         Σ αγαπώ        Σ αγαπώ                                        

Ίσως να φταίει που σ έχω φτιάξει με αυτόν τον τρόπο στο μυαλό μου.
Όμως έχω ανάγκη ν αγαπάω έτσι.
Άσε με να το κάνω κι αν σε τρομάξω πες .
Μέχρι να σε γνωρίσω για μένα θα είσαι αυτό..
[Μπορώ να πω ευχαριστώ]
Θα δώσω όμως πρώτα λίγο χρόνο στην πραγματικότητα σου,
αν και νιώθω πως ίσως είσαι κάτι περισσότερο ...
[σ] αγαπώ
7.12

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Άτιτλο...

Ένταση. Απογοήτευση. Αναμνήσεις- κακές αναμνήσεις. Όλα αιωρούνται από πάνω μου. Όλα γυρίζουν και με ζαλίζουν. Κι αναρωτιέμαι. Μήπως αυτές οι ανανμήσεις έρχονται πίσω για κάποιο λόγο; Μήπως μετά από δυόμιση χρόνια ήταν ώρα τους να ξαναβγούν στην επιφάνεια για να αδειάσει ο χώρος, να ξεκαθαρίσω τις υποθέσεις μου?
Απογοήτευση. Απογοήτευση όταν το μόνο άτομο που πίστευες ότι σε ξέρει πραγματικά σου δείχνει δυσπιστία, καχυποψία. Απογοήτευση και κενό όταν σε ακυρώνει και μένεις μόνη. Και δεν κοιμάσαι καλά τις νύχτες...
Όλα γυρίζουν κι όλα αλλάζουν. Και το βάρος των συνεπειών, το βάρος των αποφάσεων είναι δυσβάσταχτο. Και είναι ένα φορτίο που πρέπει να σηκώσεις μόνη.
Απορία. Διχασμός. Ανικανοποίητα θέλω... 

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Χορευτικό μισό μου

Μου λείπεις!
Έφυγες κι έμεινα μισή!
Μόνη στον πόνο μόνη στην κούραση μόνη στην προσπάθεια μου για το όνειρο!
Μόνη στο χαβά αυτής της σκληρής πραγματικότητας...
Ένα ημισφαίιο μακρυά...
Προσπαθώ μόνη χωρίς εσένα και για εσένα για αυτά που θέλουμε να ζήσουμε και τόσο πολύ αγαπήσαμε μαζί και συνεχίζουμε ν'αγαπάμε...
Μόνη πλέον στην προσπάθεια ν'ακούσω αυτό το πολυπόθητο μπράβο από την τρελή μας!
Αλλά θα έρθεις.. κάποια μέρα θα συναντηθούμε και θα γίνω πάλι ολόκληρη,γεμάτη! θα ξανασυναντηθούμε και θα γίνουμε πάλι ένα!
Καλή αντάμωση μικρή χορεύτρια!


Υ.Γ αφιερωμένο σ'εσένα heidy λατίνα χορεύτρια της αφρικανικής αμερικής! 



Μελίνα..

Επιλογές

Ζούμε τις ζωές μας μέσα από τις επιλογές που εμείς οι ίδιοι κάνουμε...
Είτε σωστές είτε λανθασμένες...
Έτσι οδηγούμαστε παρά πέρα...
Προχωράμε και βρισκόμαστε σε διαφορετικές καταστάσεις με διαφορετικές συνθήκες,διαφορετικά δεδομένα και ανθρώπους..
Και συνεχίζουμε επιλέγοντας τρόπο προκειμένου να διαχειριστούμε αυτή τη νέα εκδοχή των πραγμάτων!
Δεν ερωτούμαστε για το αν μπορούμε να προχωρήσουμε στις νέες αυτές καταστάσεις..
Ο χρόνος πάντα κυλάει..
Ό,τι κι αν διαλέξουμε κι όποια επιλογή κι αν κάνουμε πρέπει να είμαστε εκεί για να την υποστηρίξουμε!
Κλείνουμε παλιούς λογαριασμούς κι αφήνουμε πίσω παλιές καταστάσεις και καλούμαστε ν'αντιμετωπίσουμε τις καινούριες που μας περιμένουν ανυπόμονα..
Κι αν δεν κλείσαμε τις παλιές μας υποθέσεις?! Είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε αφήνοντας πίσω μας ανοιχτούς λογαριασμούς οι οποίοι κάθε μέρα που προχωράμε είναι ένα βήμα ακόμη πιο μακρυά! Κι αν στην πορεία επιλέξουμε να μας γυρίσουν πίσω? Τότε τι? Απλά επιστρέφουμε στην αρχική μας θέση ή επιλέγουμε να μην σπαταλήσουμε τον τόσο κόπο όπου κάναμε για να προχωρήσουμε?
Και συνεχίζουμε...
Όμως ίσως συνεχίσει να υπάρχει κι ένα αποθυμένο..
Κι ύστερα? τί επιλέγεις? Γυρνάς πίσω κλείνεις τους παλιούς λογαριασμούς και ξεκινάς να προχωράς πάλι από την αρχή ή αφήνεις πίσω τα αποθυμένα σου και συνεχίζεις από εκεί που σταμάτησες?
Επιλέγεις μια ζωή γεμάτη αποθυμένα...γεμάτη πράγματα που θα μπορούσες να ζήσεις αλλά δεν έζησες?!
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε διαρκώς!
Ζω σημαίνει κάνω επιλογές ...
Ακολουθώ η όχι..
Αυτά έχουν ήδη γίνει!
Επιλέγω μια ζωή χωρίς αποθυμένα.. Εσύ τί επιλέγεις?!



Μελίνα...

08/06

Προσπάθησα μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό, και σε κάθε μονάδική στιγμή στη ζωή μου να σε βγάλω από την καθημερινότητα μου...ν'απαλλαγώ από την ύπαρξη σου...να κάνω σχέδια που να μην σε εμπεριέχουν...Μάταια! Προσπάθησα ν'απαλλαγώ από την όψη σου που κυριαρχεί μες στο μυαλό μου κι απο τα υπολείμματα στιγμών μας που μου είχαν μείνει... Μάταια! Μπορείς να με βοηθήσεις να σε βγάλω από αυτά τόσο γρήγορα όσο με βοήθησες να σε βάλω? Κι έτσι όπως τόσο εύκολα κι ανόδυνα κατάφερες εσύ να με βγαλεις απ'όλα αυτά?
Πλέον αυτό μόνο ζητώ..

Μελίνα..

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ετεροχρονισμένο...

Ήρθες σπίτι ... 
Χα! το ξέρα πως θα αργήσεις όπως πάντα έκανες όταν είχαμε μαθηματικά.

Προετοιμασμένη αυτή τη φορά όμως πάλι σε "περίμενα"     
Την αγωνία αυτή που έχεις όταν περιμένεις επίσκεψη,
ακόμα κι έτσι ακόμα και τέτοια επίσκεψη.

Κρατούσες παιχνίδια...
Κατεβήκαμε κάτω και βρήκαμε τη Ν.
Πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και πήραμε τα πράγματα, γυρίσαμε σπίτι και αρχίσαμε τη μαγειρική.
                  :)
Μαγειρεύουμε και υπάρχει μια μικρή ανησυχία.
Ίσως σκεφτόμαστε κάτι άλλο διαφορετικό από αυτά των τελευταίων ημερών.
Σκεφτόμαστε, η κάθε μια κάτι δικό της.
Τουλάχιστον  η αλήθεια μεταξύ μας δε βγάζει αμηχανία, ευτυχώς...

Ένταση - μα που να ξέρα πως σε πληγώνω τόσο. Σκέφτομαι...

Ξεκινάμε.
Όλα έτοιμα.
Στο δρόμο φωτογραφίες.
Φτάσαμε.
Ήσυχα, όλα είναι ήσυχα μαζί σας, αυτό που χρειάζομαι μερικές φορές, τώρα.

Σε χαζεύω και να τώρα μου έδωσες λίγο χώρο(!), όχι στο χωριστά στο μαζί.
Εκεί είναι που πάντα ήθελα και ίσως δεν είχα...
Μερικές φορές σκέφτομαι ποιος στ' αλήθεια δίνει χώρο σ αυτά, και δικαιολογώ τον εαυτό μου έτσι, να μονάχα για λίγο που να νιώσω πως δεν κάνω και τόσο λάθος...

Μιλάμε γελάμε, το μόνο που με τρομάζει είναι μήπως κάποιος νιώσει άσχημα.θα λυπάμαι γι αυτό..
                                                                     (...)

`Κοίτα πάνω! Έχει αστέρια, Αυτό θα γράψω :)
Όμως ξέρω πως η λύπη εκφράζει δύναμη όπως ας πούμε η χαρά ενθουσιασμό κι η οργή ένταση...
Να έτσι η λύπη θα δώσει έμφαση αλλά και υπόσταση σ αυτά που μάλλον νιώθω...
Έφτασα σπίτι.
Ένιωθα περίεργα.

(...)

Και πως
να μην δω
τον κόσμο
ΜΕΣΑ ΑΠΟ
τα μάτια σου
αφού μαζί
μάθαμε
να Αγαπάμε
μαζί
και να
Ζούμε...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

When things explode

Προσπαθώ να περιγράψω μια κατάσταση....
Πονάει το χέρι μου.
Κρατάω μολύβι.                                                       - πως νιώθεις τώρα;
Οι λέξεις είναι βαριές.                                               - Δεν ξέρω
                                                                              - Εγώ φταίω (;)
Ίσως πιέζω εγώ απλά τον εαυτό μου...                     - Όχι
Όμως νιώθω ένα κενό στο στήθος,                             [Δεν ξέρω να περιγράφω...
την ανάσα να φτάνει μέχρι χαμηλά,                                 ...Δε μπορώ να το κάνω.]
να ανακουφίζει, τους ώμους να
μουδιαζουν,τα μάτια να κλείνουν, τα χέρια αδυνατούν να ακούσουν εντολές. Στο κεφάλι μου, ακόμα, μια παράξενη μουσική να γεμίζει με ακούσματα οικεία το συναίσθημα και να πιάνεται χέρι με χέρι με τα όσα παράλογα μέχρι και το ίδιο το μυαλό μου επιτρέπει εκείνη τη στιγμή να υπάρξουν.

Πονάει το χέρι μου.
Οι λέξεις είναι βαριές
Κλείνω τα μάτια. Ακούω τους στίχους να λένε πως "είδες τα δάκρυα σου στα μάτια μου". 
Αλλάζει τραγούδι. Τώρα ακούω μια πρόχειρη ηχογράφηση.
Γράφω (κι) ενώ το το μυαλό μου τρέχει...
Μπορώ να καταγράψω ελεύθερα εικόνες, δεν είναι απαραίτητο να μοιραστώ αυτή τη φορά. Το κάνω όμως κι έτσι χάνω τις καινούργιες  σου δίνω τις παλιές , κακά τα ψέματα για σένα τις γράφω, και χάνω τις καινούργιες.                                                                                                                                             ...Κι αυτό δεν είναι Ελευθερία                                                                                                                                     ...Ελευθερία είναι τελικά η μοναξιά (;) 

Ίσως να φταίω εγώ που κατα βάθος δεν ξέρω τι θέλω 
ή που αλλάζω διάθεση ανάλογα με το φως του ηλίου.
ίσως να φταις εσύ που με κανείς να αναρωτιέμαι για μένα, κι όχι για σένα που ξέρω σίγουρα...

περίεργο πράγμα η φαντασία όσο τη μοιράζεσαι τη χάνεις...
κι όταν τη βρεις θες πάντα 
να την μοιραστείς
                            Σ αγαπάω κι αυτό δεν αλλάζει       

        Απλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ευτυχώς ή δυστυχώς...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Στιγμιότυπα...

Κυριακή βράδυ.
Μέσα σ' ένα σκοτεινό δωματιάκι.
Κακή ακουστική αλλά καλή μουσική.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε γνωστούς  αγνώστους, μ' ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, βρήκα τον εαυτό μου. Ξένη δεν είναι κι η γλώσσα του θανάτου;
Δύο παιδιά σχεδόν ίδια, ίδια πρόσωπα, καταστάσεις που με γυρίζουν δυο χρόνια πίσω. Συναισθήματα ανάκατα. Το μόνο που μου μένει είναι σκόρπιοι στίχοι και στιγμιότυπα. 
Κανείς δεν μπορεί να μου κρύψει τη θέα. Το σκοτάδι φοριέται κι ανάποδα... Κομμάτια της ζωής μου, κεφάλαια ολόκληρα έρχονται κι ενώνονται ένα ένα σε ένα παζλ που δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντικρίσω. Στιγμιότυπα. Τι απίστευτη η δύναμη της μουσικής- σε παρασύρει χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να θέλεις να αντισταθείς. Στιγμιότυπα. Μια μέθη από στιγμές, ένα συνονθύλευμα από εικόνες και η ζωή μου όπως την όριζα εγώ τα τελευταία χρόνια περνά μπροστά στα μάτια μου σαν φιλμάκι.
Κρίμα κρίμα κόσμε, σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί, και κανείς κανείς κανείς δεν έλαχε ν' ακούσει. Στιγμιότυπα. Μικρές και μεγάλες στιγμές. Μεγάλοι έρωτες. Βόλτες στην παραλιακή μ' ένα μπουκέτο τουλίπες στο χέρι. Βόλτες στο κέντρο, το στομάχι σφιγμένο, τρίτη γυμνασίου Χριστούγεννα. Παράξενα όνειρα με παράξενους ήχους δίχως εξήγηση. Καλοκαίρι, οικογενειακές διακοπές στην παλαιοχώρα. Κάμπινγκ με τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Ζάκρο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Η πρώτη πορεία. Στιγμιότυπα. Η πρώτη βόλτα με τον Γ. Στιγμιότυπα. Το πρώτο σόλο τραγούδι στην έκτη δημοτικού. Ο ήχος της θάλασσας. Ο καραμελένιος ήχος μιας μπάσας φωνής. Στιγμιότυπα. Το φροντιστήριο των γαλλικών. Το πρώτο μου σχέδιο. Στιγμιότυπα.
Θαμώνας ενός ουρανού... Και πάλι πίσω στην πραγματικότητα. Έτσι απλά, εγώ βρήκα τον εαυτό μου. Βρήκα τα κομμάτια που έψαχνα. Βρήκα όσα αγαπώ και μερικά που μπορεί να μην τα αγαπώ αλλά είναι κομμάτια δικά μου. Κι ένιωσα γαλήνη.
Τα πάντα μπορούν να μου πάρουν, εκτός από τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι μια παρηγοριά.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παντελή και στον Μιχάλη Καλογεράκη.
Ναταλία Κ.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Εμεις το φτιαξαμε ετσι, γιατι ομως; ...

`Δεν ξέρω, σκέφτομαι τι μπορεί να έχει συμβεί...
`Σου χει τύχει ποτέ, αυτό που νιώθεις να πεθαίνει αμέσως από καθήκον και αμηχανία;
`Όχι .
`Είναι σαν...  Να! όπως τις κουρασμένες σκέψεις που σβήνουν, δεν έχουν ειρμό και μάταια προσπαθούν να πουν κάτι όμως χωρίς σειρά,αδόκιμες φράσεις σε τόνο απόγνωσης μένουν... Θολές. Πεθαίνουν. Από καθήκον και αμηχανία(.)
` Ναι,καταλαβαίνω τι λες, μπορεί να ναι κι αυτό...


    Σ αγαπάω  κι ενώ σημαίνει τόσα πολλά εννοεί τόσα λίγα πια...
                     Ξέχασα να στο γράψω σε σημείωμα 
                     και ξέχασα να στο φωνάξω δυνατά...  
Μα υπάρχει και περιμένω τη στιγμή που θα ακουστεί και θα δηλώσει πάλι... Γιατί έτσι συμβαίνει μερικές φορές...     Αρκεί να περιμένεις...
 

Σ αγαπάω Μελίνα