Α.Α

Η καρδία είναι ο μετρονόμος της αναπνοής.
Όταν παίζεις, λένε, μουσική οι χτύποι της κι αναπνοές ακολουθούν το ρυθμό.
Εγώ δες μερικές φορές ξεχνιέμαι, χάνω το μέτρημα, τους χτύπους, και παίρνω προκαρδιες αναπνοές. Έτσι με πιάνει μια ζάλη.
Όπως αυτή μετά από ένα μεγάλο φιλί.
Δεν αναπνέω σωστά.
Κλείνω τα μάτια και χάνω το μέτρημα πάλι.
Το νιώθω να μαζεύεται ανάμεσα στα μάτια.
Για να καταλάβεις, είναι αυτό που νιώθεις αφού έχεις εστιάσει καμπόση ώρα σ ένα σταθερό σημείο.
Συμβαίνει όταν τραγουδάω με όλη μου την καρδιά.
Όταν έχεις το ένα σου χέρι στη μέση και το άλλο στο λαιμό μου.
Και πιο παλιά, πιο έντονα, ήταν μετά την προπόνηση. Όταν ξάπλωνα στο γήπεδο.

Είναι πιο όμορφο απ ότι μπορώ να περιγράψω.

Λυπάμαι αν φαίνεται λίγο. Αλήθεια για μένα είναι σπουδαίο. 

μια φορα κι εναν καιρο...

...είχαμε παει λέει στο χωριό. Εγώ η μητέρα μου ο αδερφός μου κι ο Μπαμπάς. Μολις φτάσαμε χαιρετίσαμε τη γιαγιά, και πήγαμε στη θάλασσα όπως είχαν υποσχεθεί στο Στάθη για να έρθει μαζί μας. Φορούσα το αγαπημένο μου καπέλο. Γενικά δε μου αρέσει να μου παίρνουν τα πράγματα μου και τότε περνούσα κρίση με τον αδερφό μου και δεν τον "ήθελα" καθόλου, ούτε πολλά πολλά ούτε παρεακι. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο κι εκείνος μου το πήρε κι άρχισε να με κοροϊδεύει που δε μπορούσα να το φτάσω καθώς το είχε σηκώσει ψηλά με το δεξι του χέρι. Όταν κατάφερα να το πάρω πίσω μετά από λίγη ώρα, το έδωσα στη μαμά για να το "προστατέψει". Ο αδερφός μου ποτέ δε φορούσε καπέλο και αν δεν τον κυνηγούσε ο μπαμπάς κι η μαμά με τα αντηλιακά και τα καπέλα θα είχε καεί 100 φορές!... Έτσι εκείνη σκέφτηκε ίσως πως είναι ευκαιρία να μάθει να φοράει καπέλο. Του το έδωσε λοιπόν. Εννοείται πως περίμενε από εμένα να καταλάβω, κι ας ήμουν 8 χρονών περίπου τότε...

Αυτό φοβάμαι περισσότερο από τότε:
να σου δώσω τους στίχους μου
να τους τραγουδάς,
κι αντι να μ αγαπήσεις να τους πάρεις μονάχα,
κι ύστερα να τους δώσεις στον επόμενο
για καινούργια μουσική, δεν ξερω.
Να υπάρχω ως γαμάτη στα μάτια σου κι όχι ως δική σου.
Να σου δώσω ζωή,
κι εσύ να την ξοδέψεις αλλού...
Να σου μαθω να ζεις κι εσυ να μαθεις σε αλλους,
με τις δικες μου
ως πιο σωστες για γνωση
λεξεις...  

Υ.Γ.Το σόου το κάνει ο τραγουδιστής πάντα...

 Νατα μου ευχαριστω για το μειλ με τις(την) φωτογραφιες...!

"12 παρα 10! οτι και καλα στις 12 τελειωνουν ολα"

* Έχεις περάσει ξανά από δω;
* Όχι...

* Είδες; Εγώ είχα έρθει όταν εκείνος με έφερε. Μετά τον μισούσα για καιρό, όχι για το δρόμο που έγραφε τα ονόματα μας, αλλά, γενικά. Μέτα μου πέρασε ας πούμε.

* Λες να μισήσω κι εγώ εσένα;
* Θα μ αγαπάς πάντα περισσότερο...
* Κι αν όμως
* Δεν! είμαι εδώ. Κοίταξε με.
* Εντάξει...
* Τι ώρα είναι;
* 12 παρα 10...

* Σε 10 λεπτά θα σ αγαπώ μια μέρα περισσότερο. Πάμε όμως από δώ...

10/05/2011

Για σένα που δεν πρόλαβες να μάθεις.
Πως απ' όλους τους άνδρες εσένα θαύμαζα περισσότερο. Πως εσύ είσαι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος γι' αυτό που είμαι εγώ σήμερα. Πως με δίδαξες πολύ περισσότερα απ' όσα απαιτούσε ένα σχολείο.
 Ξέρεις, ήθελα να έρθω να σου μιλήσω. Να σου πω ότι εσύ μου ενέπνευσες αυτή την αριστερή πλευρά μου, το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο.
Φυσιογνωμία ήρεμη, γαλήνια. Δέσποζες ανάμεσα στους άλλους: αγέρωχος στα παιδικά μου μάτια, ειλικρινής, δίκαιος μα και απτός...Λιτός λόγος, λιτή εμφάνιση. Καθόρισες τη ζωή μου σε πολλά σημεία. Μου έδινες έμπνευση και κίνητρα, το λόγο για να μάχομαι και να σκέφτομαι δυο φορές πριν μιλήσω. Ευχάριστος μα και λιγάκι μυστήριος. Ψαγμένος. Και με τη χαρακτηριστική μεγάλη μύτη...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είσαι πάντοτε ο δάσκαλός μου. Εσύ που δεν πρόλαβες να μάθεις.
Σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως. Στο καλό κύριε Δημήτρη...

Ναταλία Κ.

La Première jour! Mais moi...

-Απλά νιώθω μικρή...
-Κι εγώ έτσι ένιωθα. Καν' το επειδή το θέλεις εσύ...

Να δες εμένα με έχουν τιμωρήσει ήδη και δε με νοιάζει, λιγό πάνω λίγο κάτω.
Και χτες διάβασα ένα "μου" μέσα σε μια παρένθεση ξανά.
Και *Σ* τώρα που το σκέφτομαι έχουμε την ίδια δικαιολογία!
θα αναλύσω το συνειδητό και το υποσυνείδητο της υπόθεσης και θα σου πω.

λειπω δεν ειμαι εδω...
Δωσε μου τεσσερα να μπω.
Παμε! (επιτελους)

21/06/2011, 01.17

-Καλά είσαι;
-Ναι, γιατί;
-Να, σε βλέπω σε μια περίεργη φάση.
-Τι εννοείς;
-Σαν να ψάχνεις κάτι...
  Σαν να μην ξέρεις πού να ψάξεις, φοβάσαι, απογοητεύεσαι.
-Πού το κατάλαβες;
-Δεν ξέρω...
(...)
-Βολεύεσαι πρόσκαιρα, μα δε σου φτάνει.
-Ίσως...

~.~

Βολεύεσαι πρόσκαιρα. Βρίσκεις, δίνεις και παίρνεις χάδια, από δω κι από κει. Μα δε σου φτάνει. τα χάδια δεν τ'αρνείσαι, πώς να τ' αρνηθείς άλλωστε; Παίρνεις αγάπη απ' όπου σου δοθεί: από μένα, από αλλού... Κι όμως. Δεν είναι ποτέ η μορφή που ψάχνεις. Love comes in many guises...

 Η αγάπη έρχεται με πολλές μορφές. Εσύ ακόμα αναζητάς τη δική σου. Όλα είναι λίγα, τίποτα δε σου είναι αρκετό. Και συνεχίζεις να αναζητάς, αβέβαιος. Σαν κι εμένα. Δραπέτης ενός κοινού ονείρου.

Μα δε χρειάζεται να ψάξεις πολύ.

Άνοιξε το παράθυρο, ξάπλωσε στο πάτωμα.

Άκου τη νύχτα, το δρόμο.

Άκου τον υπόκωφο θόρυβο, τον ήχο της ζωής.

Άκου το σώμα σου. Άκου εσένα.

Ακούς;

αφιερωμένο...

Ναταλία Κ.

17 και μια μερα!

Λάμπεις.
Και είσαι όμορφος
ή έτσι σε βλέπω.
Μα σ αγαπώ.
Πολύ.




Θέλω να πάμε διακοπεεεες...

 

Να ορίστε ούτε τέλος ούτε αρχή ούτε ιστορία, απλά λέξεις για σένα, βλάκα μου. :)

this time tomorrow

Κάθε φορά αυτό λέω, κι είναι κάπως ανακουφιστικό και καλά ρε παιδί μου το αύριο δεν είναι και τόσο μακριά, αρα το όλο ζόρι τελειώνει. Πω! μου η σπάω όταν κλαψουρίζω! μου τι σπάω χειρότερα όταν κλαιγομαι αλλά εντάξει σήμερα μόνο και λίγο αύριο το πρωί και τέλος!
____________________________________________________________________________
-Μα τώρα είναι κακό που κάνω σχέδια;
-Δεν είναι αρκεί να μπορώ να τ ακολουθήσω...
____________________________________________________________________________

Τον φοβάμαι όταν κάνει έτσι. Φοβάμαι. Δεν έχει όρια είναι τρελός.Αυτός μπορεί να πει πως θα πεσει από το μπαλκόνι και να το κάνει. Όπως γουστάρω όταν λέει πως θα φτιάξει μόνος τα πράγματα. Όταν το λέει το κάνει. Δεν τον θέλω. Φτάνει. Σιχάθηκα την παράνοια τον εκβιασμό και την υπερβολή. Κουράστηκα.
____________________________________________________________________________
 Μια μέρα θα καταλάβεις τι νιώθεις! Θα ενθουσιαστεις πιστεύω. Θα έρθεις και θα μου πεις και θα σ ακούσω σα να το βλέπω στα μάτια σου για πρώτη φορά.
___________________________________________________________________________
Σκέψου ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Είμαι σίγουρη πως το φανταστηκες και ήσυχο. Λάθος. Εγώ δε φοβάμαι ούτε το σκοτάδι ούτε την ησυχία, φοβάμαι το θάνατο και το παρελθόν. Το συνδυασμό της απουσίας με το θόρυβο. Αφού αυτά τα δυο δεν κολλάνε πως να το κάνουμε.
___________________________________________________________________________
Αύριο τέτοια ώρα θα κρατήσω το χέρι σου και θα σου πω πως σ αγαπώ.
___________________________________________________________________________
Έχω καιρό να γράψω αλήθειες στο τετράδιο μου. Γράφει κανείς ό,τι μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του.
___________________________________________________________________________
Έλυσα ένα τέλειο θέμα στις εξετάσεις και το κάνω βόλτα σε όλο το σπίτι :)...

Όλα θα πάνε καλά! Θετική σκέψη....Τέτοια ώρα αύριο! 

Γιατί...

Δεν είναι η σχέση μας, εφόσον δεν ήταν δυνατή.
Δεν είναι οι κοινές στιγμές, ήταν λίγες μονάχα.
Δεν είσαι καν εσύ, ίσως κι εσύ να ήσουν λίγος.

Είναι το σύντομο του μεταξύ μας.

Είναι το μυστήριο που σε περιβάλλει, που θα καθορίζει όσα θα αναζητώ στο μέλλον.

Ο κάθε επόμενος θα έχει κάτι από σένα να θυμίζει.

 Όχι επειδή το άξιζες. μα επειδή εγώ σε έκανα να αξίζεις.

Επειδή δε θέλησα να σε απομυθοποιήσω.

Επειδή ήμουν έτοιμη να σ' ερωτευτώ τυφλά, όποιος κι αν ήσουν.

Για να μπορώ στο μέλλον να αναπωλώ τις στιγμές που δε ζήσαμε, τους καβγάδες που δεν είχαμε, τις νύχτες που δε μοιραστήκαμε. Και να σε θυμάμαι με αγάπη και παράπονο.

Ναταλία Κ.

Ambiguous

Μοναδικός...
...Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να είναι σαν κι εσένα,ποτέ και πουθενά.
Ο πρώτος κι ο μοναδικός, αυτό είσαι για μένα.
Αυτή την αξία σου 'δώσα, είτε σου πρέπει, είτε όχι.
Γιατί μαζί σου είμαι αλλιώς.
Σ' αγαπώ, όχι μόνο γι' αυτό που είσαι, αλλά και γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου.
Για τη βαρύτητα που δίνεις στα λόγια μου κι ας μη μου το δείχνεις.
 Για τη μορφή σου όπως τη δείχνει το φεγγάρι.
  Μαζί σου πέφτουν όλες μου οι αναμνήσεις σαν ψηφίδες, ξεκολλούν.

Διαλύονται.
Δεν έχει πριν.
Ίσως να έχει μετά, μα δε με νοιάζει.
Όλες οι μνήμες χάνονται.

Απογυμνώνομαι από κάθε επιθυμία.

Μένω εγώ. Ατόφια. 

Ξέρω ποιά είμαι.

Ξέρω τι θέλω.

Μόνο για λίγο.

Όσο κρατάει μια σκέψη.

Μετά ο απόηχος της σκέψης, γλυκός σαν τον απόηχο του ονείρου, αφήνει τη θύμησή σου -γεύση γλυκιά μα και στυφή- να μου θυμίζει ποιά θα μπορούσα να είμαι.

  Είσαι τόσο κοντά.Μπορώ σχεδόν να σε αγγίξω. Τόσο καιρό σχεδόν σε αγγίζω. Σχεδόν.

Τουλάχιστον μου δίνεις έμπνευση, γράφω για σένα, ξέροντας πως θα με διαβάσεις μα δεν ντρέπομαι.

Και είναι σαν να σε αγγίζω.-

Ναταλία Κ.

ΣF = m * a

Διαβάζεις για σένα εδώ,
κοιτάς τα μάτια μου και διαβάζεις για σένα.
Εγωιστές είμαστε οι άνθρωποι.
Διαβάζεις για σένα.

Ακουμπώ την πλάτη σου, κι ακούω τη φωνή σου από μέσα
κι ακούω την καρδία σου να χτυπά.
Όλα για να μετρήσω τις φορές,
για να ακούσω καλά το σώμα σου να λέει το όνομα μου,
για να διαβάσω εσένα.
Τη στιγμή που εσύ διαβάζεις τον εαυτό σου σε μένα...

Βλέπεις!; Είναι θέμα χαρακτήρα....
Αλλά είναι μαύρη σκέψη για να την αφήσω έτσι.

Ξέρω, κι εσύ φοβάσαι, τη θάλασσα.
Το νερό που αραιώνει το μυαλό μου και θολώνει τους ήχους.
Ξέρω φοβάσαι και ξεκινάς από εσένα μέσα μου,
και λογικό να ψάχνεις τις δικές σου αφορμές
κι έτσι σου επιτρέπω, σου δίνω ουσία, σου μιλάω για μένα με τις λέξεις σου.

Εγώ δε φοβάμαι γέμισα το σπίτι μας δίπλα από τη θάλασσα φωτογραφίες.
Να λες το όνομα μου και να τραβάς το α στο τέλος,
όπως κάνεις μερικές φορές.
Ακόμα, να σου μιλάω και να κοιτάζεις το στόμα μου.

 

Θα τραγουδάω και για τους δυο.
Θα σηκώνω την ευθύνη, κι ας με τρομάζει λίγο.
Θα ονειρεύομαι και θα γράφω και για τους δυο.

Μονάχα δε μπορώ να μ αγαπήσω ανάμεσα μας.

Φεύγεις
ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα

Φεύγεις και
η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ
είσαι το εδώ και το αλλού

Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ

Χωρις στιξη

Θέλω να σε τυλιξω σε 10 λέξεις
και να σε γράψω στο μπλογκ μου

Είναι όπως με το τραγούδι
παίζω για σένα
σήμερα το έκανα ας πούμε
μα δε μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια
γιατί θα καταλάβεις
και χωρίς τη δική σου αμφιβολία 
η δική μου δήλωση 
δεν έχει ουσία

κατάλαβες

Μου εμαθες να μετραω αρα το σωστο ειναι να σου πω ποσα αστερια εχει ο ουρανος...

Είναι λίγο, να σε κοιτάω στα μάτια, ακόμα κι έτσι,
να κρατάω το χέρι σου όταν φοβάμαι να το σφιξω...

Η δύναμη του θέλω βλέπεις...

Είναι λίγο να περπατάω δίπλα σου όταν τα αστέρια είναι πάνω από μας.
Κι ακόμα λιγότερο είναι να με κοιτάς εσυ έτσι, αισθητα λιγο.

Παραξενο το πως και το τι, είναι αρκετό ή όχι.
Μα εγώ βλέπεις, φοβάμαι τη δύναμη του θέλω, οχι μονο για μενα...

Χτες, έφυγες πάλι.
Όπως κάθε φορά δεν κοιταξες πίσω.
Σκεφτόμουν γιατί όχι(;)
εννοώ,
εγώ θα σε κοιτουσα σίγουρα.
Μέχρι να στρίψεις αριστερά και να περιμένω πάλι το αύριο.

Πόσο όλα μπορεί να είναι στο μυαλό μας και πόσο όλα μπορεί να είναι σχετικά(;) όπως λέει ένας φίλος...

Με τρομαξες χτες, μου έδωσες το χέρι σου, μου είπες "κράτα με", έκλεισες τα μάτια και ξεκινήσαμε. Εγώ δε ρώτησα. Μακάρι να μην κάνω λάθος αυτή τη φορά.
Εσύ δε θα κάνεις, αφού σε κρατάω...

αραγε

"...Καταλαβαινω οταν μου γυριζει την πλατη.
Οταν δε μου μιλαει ουτε με τα ματια.
Καταλαβαινω, το εχω ηδη ζησει.
Μα ομως...Δεν ειναι το ιδιο"

Το παραπάνω άκουσμα ανήκει στο είδος ατονικής μουσικης, που εγω προσωπικα δε μπορω να καταλαβω, δυστυχως. Μην αλλαξεις την ενταση ομως γιατι ολα ειναι χρωματισμοί και συνηχισεις που χαλουν αν δυναμώνεις και το αντιθετο κατα τη διαρκεια.

Σύνθεση Ασημίνα Κατερίνη.
Ζωντανή ηχογράφηση Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης 25/04/2010

μαζι σου

Έψαξες και βρήκες. Ακόμα και χωρίς να ξέρεις τι ζητάς.
Σου πήρε χρόνο μα γνωρίστηκες καλά με την αξία.
Αγάπησες τους έξυπνους ανθρώπους, σκάλωσες λιγάκι και με τους όμορφους, ίσως περισσότερο απ όσο πρέπει, μα βρήκες.
Μεγάλωσες με τον καιρό, μίλησες για αγάπες και ξένες καρδιές, τραγούδησες δίπλα σε θάλασσες. Ερωτεύτηκες, πληγώθηκες και πλήγωσες έδωσες κι αν πήρες λιγότερα και κάθε απολογισμός ήταν επίπονος δεν πειράζει, περασμένα ξεχασμένα...

Περνούσαμε χρόνο μαζί, δε με κοιτούσες συχνά στα μάτια μα ούτε έκανες σχέδια όπως εγώ. Μια μέρα καθόμουν έξω στο μπαλκόνι και με πλησίασες. Εκατσες δίπλα μου και ρωτησες αν θέλω παγωτό. Εγώ που μπορούσα να σε διαβάσω κατάλαβα πως κάτι ήθελες να πεις και δεν ήξερες πως. Με κοιταξες για δυο στιγμές και χάρηκα για τα καινούργια σου μάτια....
Ήξερα πια τι σε βασανίζει. Μπερδευτηκες και λογικό, γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν τι είναι αυτό που μας κάνει κάτι παρα πάνω. Το θέμα είναι να κατακτήσεις την ουσία.

Να, έχεις ένα δεύτερο εαυτό δικό σου και μόνο. Σε εμπιστεύομαι, σ όσους έρωτες έμαθες το φως θα δώσεις πια άλλο σκοταδι να παλευουν, σε εμπιστευομαι και ξερω πως θα σαι μονη σου για παντα... Ετσι γιατί στο μυαλο μου θα εισαι ελευθερη...! Σε εμπιστευομαι...

N_

Θελω, να σβησω καθε ηχο και να σωπασω καθε φως.
Φτανει πια με τοσα φωτα.
Να μεινουμε συ κι εγω.
Να παιζω κιθαρα και να τραγουδας.
Να ακουω τη φωνη σου και την κιθαρα μου.
Τη μουσικη μου και τη μουσικη μας.

___________________________________________________________________________

Διαβασα καπου...

"Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι θες. Δεν ξέρω τι θέλω. Φοβάμαι για μας, για όλο αυτό.
Χτες το απόγεμα ήμασταν στη θάλασσα κι εσύ έπαιζες κιθάρα και τραγουδούσες. Παρατηρούσα τα χέρια σου. Δεν ήθελα κάτι άλλο, απλά αυτό, να κλείνω τα μάτια και να είσαι δίπλα, να σ ακούω να τραγουδάς και να παίρνεις αναπνοές που και που. Αχαριστία δεν είναι κάτι περισσότερο από την παρουσία σου στο σκοτάδι;"

.

τα κομμενα φτερα

Με ζηλευες. Έτσι μου είχες πει πριν καιρό.
Όλοι ήξεραν το όνομα μου, αρκετοί με φώναζαν μικρή χαιδευτικα, ενώ άλλοι σχολίαζαν πόσο μακριά μπορώ να πάω.
Εγώ πίστευα σε μένα και ήμουν ευτυχισμένη, και φυσικα δε με ενοιαζες εσυ.
Γύριζα σπίτι κάθε φορά καλύτερη, δυνατότερη, πιο έτοιμη.
Δεν έλεγες τίποτα, όμως κανείς δεν σου έδινε σημασία, βλέπεις όλοι κοιτούσαν εμένα, και συζητούσαν για μένα και συ τους άκουγες και ζηλευες.
Δεν το είχα καταλάβει μέχρι που το είπες, όταν ήσουν πλέον ασφαλής, βλέπεις εσύ ήξερες καλύτερα από κάθε άλλο να κάνεις τον εαυτό σου ότι θες, να αποφασίζεις πέρα από κάθε παρόρμηση.
Μα τώρα, καιρο μετα, δες πως έχουν τα πράγματα, φυλακίστηκες στην αλλαγή, κι εγώ μαθαινω να ζω σιγα σιγα...
Και δεν ξέρω αν πρόσεξες μα λείπεις ακόμα και τώρα εγώ είμαι εδώ, δεν απέχω μαζί με σένα.
Παλι ομως δεν τα κατάφερα όπως εσύ.
Εγώ έμεινα εγώ, απλά έφυγα γιατι στο μαζί, αναγκαστικά έβγαινα δεύτερη και σε αντιθεση με σενα δεν το αντεχω.
Δεν ξέρω αν είδες μα λείπεις κι εγώ επέστρεψα, μονη μου, μα όμως λείπεις κι ετσι πάντα θα μου λείπεις...
Γιατί κανείς δεν είναι σαν κι εσένα και γιατί ακόμα να μαθω να κάνω τον εαυτό μου οτι θέλω...