Όταν ήμουν έντεκα πήραμε το σκύλο μας. Όταν ήρθε ο σκύλος σπίτι ήταν μέσα σ' ένα μαύρο κλουβί σπιτάκι- τον έφερε η μάνα μου. Ανοίξαμε την πόρτα και περιμέναμε να τον δούμε, να τον γνωρίσουμε. Αλλά δεν έβγαινε. Έτσι η αδερφή μου ,που ήτανε μικρή, προσπαθούσε να τον κάνει να βγει έξω. Όταν λοιπόν την είδε η μάνα μου της είπε να σταματήσει και να κάτσει πιο πέρα γιατί "το ζώο θέλει το χρόνο του και το χώρο του με τους ανθρώπους". Κι έτσι κάτσαμε όλοι πιο πέρα και περιμέναμε.
Μετά από κάνα τέταρτο βγήκε δειλά δειλά ο σκύλος έξω και όταν μας είδε άρχισε να μας γαβγίζει και δεν προχώρησε πιο πέρα. Κι εμείς καθόμασταν και περιμέναμε. Και πάλι μετά από λίγο ο σκύλος ξαναβγήκε και έκανε μια βόλτα στο σαλόνι και ξαναμπήκε στο σπιτάκι. Και πάλι εμείς περιμέναμε.
Την επόμενη μέρα ξανάκανε βόλτα και ήρθε κι έκατσε κοντά μας. Κι εμείς χαρήκαμε και παίξαμε μαζί του. Και ξανάρθε τη μεθεπόμενη και μετά καθόταν κάθε μέρα δίπλα μας και κάθε μέρα παίζαμε.
Ακόμα και τώρα όμως, επτά χρόνια μέτα, είναι φορές που τον φωνάζουμε και δεν έρχεται.
Τα ζώα χρειάζονται το χρόνο και το χώρο τους με τους με τους ανθρώπους.
Και οι άνθρωποι ζώα είναι.
Ναταλία Κ.
Μετά από κάνα τέταρτο βγήκε δειλά δειλά ο σκύλος έξω και όταν μας είδε άρχισε να μας γαβγίζει και δεν προχώρησε πιο πέρα. Κι εμείς καθόμασταν και περιμέναμε. Και πάλι μετά από λίγο ο σκύλος ξαναβγήκε και έκανε μια βόλτα στο σαλόνι και ξαναμπήκε στο σπιτάκι. Και πάλι εμείς περιμέναμε.
Την επόμενη μέρα ξανάκανε βόλτα και ήρθε κι έκατσε κοντά μας. Κι εμείς χαρήκαμε και παίξαμε μαζί του. Και ξανάρθε τη μεθεπόμενη και μετά καθόταν κάθε μέρα δίπλα μας και κάθε μέρα παίζαμε.
Ακόμα και τώρα όμως, επτά χρόνια μέτα, είναι φορές που τον φωνάζουμε και δεν έρχεται.
Τα ζώα χρειάζονται το χρόνο και το χώρο τους με τους με τους ανθρώπους.
Και οι άνθρωποι ζώα είναι.
Ναταλία Κ.
True !
ΑπάντησηΔιαγραφή