Cm....

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ένα άδειο δωμάτιο και ένα μεγάλο πιάνο με ουρά... Οι τοίχοι είναι μαύροι και το πάτωμα ξύλινο. Υπάρχει μονάχα ένα παράθυρο κάπως ψηλά που βάζει φως. Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω προς τα κει. Τόση ησυχία που νιώθεις λες και ο αέρας είναι συμπαγής. Ή κενό ή στασιμότητα... Νιώθω άδεια, ευχάριστα άδεια, κοιτάω κάθε σκοτεινή γωνία του χώρου χωρίς Φοβο, περίεργο συναίσθημα, να μην ακούω παρουσία μα να νιώθω εντάξει... Ούτε δίψα ούτε ζέστη ούτε καν δροσιά, απλά κενό και θέληση... Παρατηρώ το ταβάνι τώρα, έχει χρώμα άσπρο αλλά φαίνεται παλιό, όπως κι ο χώρος... Μα θα έφτανα στο πιάνο άλλωστε...

Χτες έγραψα κάτι για το κομμάτι της Μελίνας και δε μπορούσα να το παίξω, δεν πήγαιναν τα δάχτυλα μου... Σήμερα μπορούν, μόνα τους! Δεν ξέρω, ιδέα δεν έχω γιατί...

Μια μείζονα μέσα σε τόσες ελάσσονες κι ελαττωμένες κάνει τη διαφορά!
Κι αν με ξέρεις καλά, θα το ακούς τώρα στ' αυτιά σου διαβάζοντας το...