Κοκκινο Μαυρο καφε γαλαζιο, μμμ καφε ισως οχι σιγουρα κοκκινο...

Κενό και χώμα. Απογοήτευση και χτεσινές εφημερίδες. Παλιά τα νέα. Παρελθόν. Σαν έγκλημα.

Τι σκέφτεσαι τόση ώρα;
Εντάξει συνέβη...

Βγήκα από την εξώπορτα και προχώρησα λίγο στο πάρκο.
Αλλιώς θα ήταν αν συναντούσα εσένα αντι εκείνη σήμερα.
Ποια σύγκριση! Καμία σύγκριση...

Περίεργο αυτό με τους ανθρώπους. Σαν ένστικτο είναι και με πιάνει.
Εντάξει δε μπορώ να πω έχασα κάθε αντικειμενικότητα που μπορεί να είχα μα
δεν είχε σημασία, θέλω να πω σιγά!

Εσύ έχεις πάντα τον καλύτερο μου εαυτό να τον κάνεις ότι θες.

Κι εγώ έχω καιρό να δώσω κάπου τον καλύτερο μου εαυτό. Μουδιάζω στη σκέψη.

Τα έφτιαξες όλα κι έκανες τα χέρια μου να τρέμουν,
ακόμα και στη σκέψη να πιστεύω
πως υπάρχουν στιγμές και συγκυρίες.
Τώρα τίποτα.

Πόσο λίγοι είναι οι άνθρωποι συγκριτικά... Πόσοι και πόσο άδειοι...

Στο μυαλό μου είσαι το χρώμα     σου
κι όλα τα χρώματα μαζί.
Γι αυτό είναι μόνο για σένα η κάθε σου ανάρτηση,
ο,τι λείπει, απλώς έφυγε και πρέπει να λείπει.
Δεν είναι πως το ξέχασα, πως δεν το έχω μάθει ακόμα....