Δε μαθαμε ποτε...

Ωραία εντάξει, δε θέλω να γράψω αυτά που σκέφτομαι θέλω απλώς να γράψω...

Φαντάσου πως περπατάς σ ένα κρύο σκοτάδι χωρίς ρούχα, προσπαθείς επίσης να αποφύγεις την κάθε επαφή με το κρύο έδαφος, αλλά τα πέλματα σου είναι αναγκαίο να ψηλαφίζουν το δάπεδο στον κίνδυνο εμποδίων ή γκρεμού. Δε μπορείς να δεις τίποτα. Τα χέρια είναι μαζεμένα γύρω σου προσπαθώντας να διατηρήσεις όση θερμότητα γίνεται. Ωστόσο πιθανότατα θα υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα να συγκρουστούν με την πορεία σου στο χώρο. Κατά συνέπεια θα χρειαστεί να απομακρύνεις τα χέρια σου και όλο σου το κορμί να αλλάξει στάση. Θα προστατέψεις το κεφάλι και οι παλάμες σου θα γνωρίζονται με το κενό, μέχρι να φτάσεις. Και ακούς μερικούς θορύβους γύρω σου να καθορίζουν τις επιλογές σου λάθος, κι έχεις ένα βάρος που μάλλον φόβο το λένε γιατί φωλιάζει στο στομάχι σου και ακουμπά πάνω σου σαν ένα ψύχος ακόμη. Κάπου θες να πας. Θυμάσαι;