Το διαλεξα το τιμημα μου και το πληρωνω καθε μερα.

Ερχεται η στιγμη στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους, οπου ασυνειδητα επιλεγω αν θα
τους κρατησω με δικο τους ή δικο μου τιμημα. Στην πρωτη περιπτωση, (ασυνειδητα παντα)
εγω δεν κανω κατι συγκεκριμενο απλως αφηνω τα πραγματα και τις καταστασεις μονες τους να δωσουν αξια σε μενα, χωρις να εχω, εννοω δε λεω πως γαμαω και δερνω απλως οτι τυχαινει οι συγκυριες να με ευνοουν. Στη δευτερη περιπτωση ολα ειναι πολυ πιο δυσκολα. Σκεφτομαι και κατευθυνω τα παντα με συνειδητες προσπαθειες και συγκεκριμενα
σχεδιαγραμματα, πιστευα πως δεν υπηρχε η δευτερη περιπτωση μεχρι πρότινος.

Διαλεξα να το υποστω εγω, το διαλεξα το τιμημα μου και το πληρωνω καθε μερα...
Σε διαλεξα να σε αγαπω ετσι και πιο πολυ και να σε πιστευω σαν το χωμα...
Σε διαλεξα και δε θα πω πως μετανοιωσα... Ξερεις κατι; Ελα. Σε διαλεξα. Διαλεξα...
Τελικα το "στασου λιγο" το εννουσα τοτε.