(...)

Πρώτη φορά τρομάζω έτσι (!)

  Οι άνθρωποι νιώθουμε μες απ' τον εαυτό μας, ταυτιζόμαστε, ζηλεύουμε και σε σπάνιες περιπτώσεις μπαίνουμε στην απέναντι θέση να καταλάβουμε τον άλλο. Έτσι κι εγώ, ότι μ αγγίζει είναι γιατί ξεφεύγω για λίγο, βλέπω τη ζωή με ξένα χρώματα κι υπερβολές γι αγάπη, κι έτσι δανείζομαι ευχές και σκέψεις...Κι όλο αυτό πια δε με φοβίζει. Βρήκα τον τρόπο φαίνεται, τον έμαθα καλά και τα όρια σημαίνουν λίγα πράγματα πια για μένα...
  
  Τότε που (...) Το πρόβλημα ήρθε...
Ανακάλυψα πως πέραν αυτής της ενασχόλησης με τις καρδιές των διπλανών μου υπάρχει άλλη τόση άβυσσος να μου θυμίζει όσα δε μπορώ μα πρέπει να γνωρίσω.  
Πρώτη φορά τρομάζω έτσι(!) . Πρώτη φορά συνειρμός δεν έγινε και πρώτη φορά όλα έγιναν τόσο αργά κι όμως τόσο γρήγορα που να βαραίνουν οι αποφάσεις απ' την ψυχραιμία. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς πρώτες καλά καλά, πρώτη φορά δεν ένιωσα μέσα μου το 'ιδιο' (να τρομάξω δηλαδή με τις σκέψεις μου για τον πόνο που υπάρχει κάπου έξω). Πρώτη φορά πόνεσα για τον άλλο κι όχι για μένα,όπως πρώτη φορά φοβήθηκα για την αληθινή πραγματικότητα κι όχι για την ψεύτικη υπερβολή που φτιάχνω στην προσπάθεια μου...
Πρώτη φορά η αλήθεια με ξεπέρασε και πάλι πρώτη φορά ήταν πιο δυνατή απ όσους ψεύτικους φόβους έχω χτίσει ως τώρα,μα πάντα στην προσπάθεια να νιώσω και να ζήσω...
      
   Μαθαίνοντας το τι και πως, Πρώτη φορά τρομάζω έτσι...