"Μα αυτό το παιδί είναι πολύ όμορφο!"
"Μα Ναι! Και είναι δικό μου!"

Μοιάζουν τα γράμματα σας...
Ε, κι ο "τρόπος" σας...
Νομίζω και η συμπεριφορά μου σε κάθε περίσταση...
Δεν έχει πλάκα, αλλά δε με νοιάζει
έτσι τραγουδάω και δε με νοιάζει

άλλο όταν γράφω
τότε εκβιάζω τη μουσική να πει περισσότερα
και τους στίχους να κρύψουν τη στιγμή
αλλά πάλι όχι αρκετά

Ξεχνάω, σιγά σιγά
και πιάνω τον εαυτό μου ν απελπίζεται
και να αναλογίζεται αλήθειες 
και να μουρμουρίζει ψέματα
μα να μην τον νοιάζει ξανά...
Έμαθα
Και τώρα ξέρω
Μα...