Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Χωρις Λογο

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν τελικά οι άνθρωποι αγαπάνε την ουσία μας ή
εκείνα τα κενά καθωσπρεπισμού που παρουσιάζουμε.
Αν μας αγαπούν για την ειλικρινία μας,
για το χαρακτήρα μας, για το εύρος του πνεύματος μας ή για λόγους αδιάφορους κι αίτιες απρόκλητες...
Μα είναι ωραία τα διαλείμματα μας, ξεχωριστά, και δεν εννοώ την παύση της προσπάθειας μας να γοητεύσουμε,
εννοώ την αλήθεια μας που επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια... Το γρήγορο περπάτημα σου που αναγνωρίζω από μακριά, το βιμπράτο της φωνής σου που θαυμάζω αλλά προσπαθώ να μη στο λέω, η χαρακτηριστική σου κίνηση να βάζεις τα μαλλιά πίσω από το αυτί, και άλλα πολλά να παρατηρήσεις...
Δε μαθαίνεις να αγαπάς έτσι, απλά σου συμβαίνει, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας...
Κι εχει πλακα! Ε, παιδια! Σας αγαπαω (: καπως ετσι νομιζω...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου