Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Καπου, σε καποιο καποτε...

-Σειρά μου τώρα!
Φαντάσου πως είναι Καλοκαίρι Απόγευμα Ιούνιος...Είμαστε σπίτι. Εγώ παίζω πιάνο  κι εσύ κάθεσαι στο μπαλκόνι και παρατηρείς την πόλη. Κάποια φώτα έχουν ήδη ανάψει. Φαίνεται η σκιά σου όσο πλησιάζεις δίπλα μου μα δε σε κοιτάω, συνεχίζω απλά να παίζω. Αλλά σε βλέπω και ξέρω τα μάτια σου.(2) "Βαρέθηκα" παίρνω το ύφος και προσπαθώ να σε πείσω. Σηκώνομαι. "Εντάξει πάμε".
Τα καλοκαίρια σ αρέσει πολύ η πόλη, κι έτσι κάνουμε βόλτες συνέχεια. Εγώ προτιμώ σπίτι ταινία μουσική ή κάτι αλλά εσένα σ αρέσουν οι δρόμοι. Κοιτάζεις τους ανθρώπους Γνωρίζεις βλέμματα Αναγνωρίζεις φωνές, Θυμάσαι λίγο τα παλιά και είσαι ο εαυτός σου να κάνεις ότι θες, εδώ που δε σε ξέρει κανείς παρα μόνο εγώ κι αυτό από επιλογή σου.
Προχωρήσαμε μέχρι το λιμάνι. Ο ήλιος έδυσε εντελώς τώρα...χαμογελάς κι αυτό φτάνει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου