Λευκή  μου τύχη και λευκή ζωή μου

γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο

βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

 

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα

τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα

αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη τρέλα

αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα

 

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

 

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει

να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

 

Τίποτα σημαντικό

ζω μονάχα εν λευκώ...

 

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι

Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

 

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος

τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα

αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος

αν είχε σώμα θα ’ταν σαν κι εμένα

 

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε

κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς να’ ανέβεις

 

Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος

και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος

 

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα

δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

 

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα

 

Τίποτα σημαντικό

ζω μονάχα εν λευκώ...