Μπηκα μεσ'το σπιτι, αμεσως εβγαλα τα ρουχα μου αφου πραγματικα δεν αντεχα αυτη τη μυρωδια. Φοβαμαι για σενα, και στην πραγματικοτητα μου ειναι δυσκολο να μην ανησυχω με το λαθος τροπο, να μην κανω αυτο που δεν πρεπει. Δεν εχει καν σημασια αν τα πηγαινω καλα στην προσπαθεια.
Ειναι σα να χουν γινει τοσα μεσα σε λιγες μερες, και περνανε οι στιγμες και περιμενω να περασουμε και μεις με του χρονου τις διαστασεις και ανυπομωνω για την αποσυμπιεση και τα ομορφα ονειρα και τιποτα. Μια μεγαλη νυχτα που δεν κοιμασαι, γυρω απο μια φωτια, χωρις αυτον που αγαπας διπλα, τιποτα θετικο μοναχα φοβος για τη συνεχεια.
Ανησυχώ και για κεινην, η ευαίσθητη μου, η ομορφη μου. Ειναι τοσο ξεχωριστη που φοβαμαι μηπως σπασει, μηπως τη σπασουν, αφου λιγοι ή και κανενας μπορει δεν ξερει να βαζει τα χερια του γυρω απο το λαιμο της οπως πρεπει, κανενας δεν ξερει η ανασα της ποσο κρατα. Ετσι λοιπον φοβαμαι και για κεινη, κι ας ξερω τη δυναμη της και την παυση της. Κι ας ξερω δε μπορω να διαχειριστω ουτε αυτη την κατασταση.
Δεν ειμαι εγω που μετραω λεξεις μα οι στιγμες που δε ρωτουν κι ερχονται, και θυμαμαι τη ζωη την αληθινη και η δικη μου οτι κι αν κανει δε μπορει να με ηρεμισει.
Πριν δυο μερες μου ειπε πως ειμαι παραξενη, και θυμηθηκα σαν καπου να το χω ξανακουσει. Γι αυτο σου γραφω και δε μιλω, εκτος απο την ντροπη για τον ψευτικο εαυτο που παρουσιαζω τριγυρω. Γι αυτο σου τραγουδω και δε σου λεω, γιατι θα τρομαξεις, με τους συλλογισμους τρομαζουν οι ανθρωποι το παραλογο ειτε το αποριπτουν ειτε το ξεχνουν.
Κρατα με και μη μ αφησεις ποτε, πραγματικα ειναι κριμα που δεν ξερεις ποσες απο τις λεξεις μου πανε σε σενα.
Θελω να παω στου γιαννη να βαλω δυνατα την κιθαρα μου και να τραγουδησω, να αγαπησω τον εαυτο μου οπως αγαπω εκεινη οταν τραγουδα. Η Σ λεει πως πρεπει να μη χασω τον εαυτο μου, και ετσι πρεπει. Πρεπει, πρεπει, πρεπει. Και μπροστα στα τοσα πρεπει εγω δεν θελω να φυγω και μπροστα τους δε θελω ουτε να σε χασω, δε με νοιαζει η μοναξια μα αγαπω την παρουσια (σου).
Εσυ με κανεις να ξεχνω, θυμαμαι κι αναλογιζομαι τα οσα μονο μακρια σου. Δεν ειναι κακο να φοβασαι, μου αρκει να μην αλλαζεις, μου αρκει να μη φυγεις οταν εγω θα σε χρειαζομαι, να σε εχω να δινω τον καλο μου εαυτο που εχω κλεισει στο δωματιο με τις λεξεις για τους ανθρωπους μου.
Ειναι σα να χουν γινει τοσα μεσα σε λιγες μερες, και περνανε οι στιγμες και περιμενω να περασουμε και μεις με του χρονου τις διαστασεις και ανυπομωνω για την αποσυμπιεση και τα ομορφα ονειρα και τιποτα. Μια μεγαλη νυχτα που δεν κοιμασαι, γυρω απο μια φωτια, χωρις αυτον που αγαπας διπλα, τιποτα θετικο μοναχα φοβος για τη συνεχεια.
Ανησυχώ και για κεινην, η ευαίσθητη μου, η ομορφη μου. Ειναι τοσο ξεχωριστη που φοβαμαι μηπως σπασει, μηπως τη σπασουν, αφου λιγοι ή και κανενας μπορει δεν ξερει να βαζει τα χερια του γυρω απο το λαιμο της οπως πρεπει, κανενας δεν ξερει η ανασα της ποσο κρατα. Ετσι λοιπον φοβαμαι και για κεινη, κι ας ξερω τη δυναμη της και την παυση της. Κι ας ξερω δε μπορω να διαχειριστω ουτε αυτη την κατασταση.
Δεν ειμαι εγω που μετραω λεξεις μα οι στιγμες που δε ρωτουν κι ερχονται, και θυμαμαι τη ζωη την αληθινη και η δικη μου οτι κι αν κανει δε μπορει να με ηρεμισει.
Πριν δυο μερες μου ειπε πως ειμαι παραξενη, και θυμηθηκα σαν καπου να το χω ξανακουσει. Γι αυτο σου γραφω και δε μιλω, εκτος απο την ντροπη για τον ψευτικο εαυτο που παρουσιαζω τριγυρω. Γι αυτο σου τραγουδω και δε σου λεω, γιατι θα τρομαξεις, με τους συλλογισμους τρομαζουν οι ανθρωποι το παραλογο ειτε το αποριπτουν ειτε το ξεχνουν.
Κρατα με και μη μ αφησεις ποτε, πραγματικα ειναι κριμα που δεν ξερεις ποσες απο τις λεξεις μου πανε σε σενα.
Θελω να παω στου γιαννη να βαλω δυνατα την κιθαρα μου και να τραγουδησω, να αγαπησω τον εαυτο μου οπως αγαπω εκεινη οταν τραγουδα. Η Σ λεει πως πρεπει να μη χασω τον εαυτο μου, και ετσι πρεπει. Πρεπει, πρεπει, πρεπει. Και μπροστα στα τοσα πρεπει εγω δεν θελω να φυγω και μπροστα τους δε θελω ουτε να σε χασω, δε με νοιαζει η μοναξια μα αγαπω την παρουσια (σου).
Εσυ με κανεις να ξεχνω, θυμαμαι κι αναλογιζομαι τα οσα μονο μακρια σου. Δεν ειναι κακο να φοβασαι, μου αρκει να μην αλλαζεις, μου αρκει να μη φυγεις οταν εγω θα σε χρειαζομαι, να σε εχω να δινω τον καλο μου εαυτο που εχω κλεισει στο δωματιο με τις λεξεις για τους ανθρωπους μου.
Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν
Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
Μιχαλης Γκανας
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν
Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
Μιχαλης Γκανας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου