Σε είδα.
Με είδες κι εσύ.
Σε λένε Φίλιππο.Τα μαλλιά σου καστανά και σχετικά κοντά. Τα μάτια σου μάλλον πράσινα. Τα χέρια σου δείχνουν δυνατά και τα δάχτυλά σου μακριά. Δεν είσαι ιδιαίτερα όμορφος αλλά έχεις μια παράξενη γοητεία, μεθυστική. Είσαι ψηλός, αρκετά αδύνατος. Πότε ευθυτενής, πότε όχι. Κρατάς μαζί σου πάντα ένα μικρό τετράδιο, για ασφάλεια. Είσαι φοιτητής στο μαθηματικό αλλά μάλλον κατά λάθος. Σου αρέσουν τα μαθηματικά -πολύ- μα εσύ είσαι μουσικός. Το σπίτι σου είναι μικρό. Μια δίχωρη γκαρσονιέρα. Έχει στο σαλόνι ένα μικρό κουζινάκι, ένα ψυγείο, έναν καναπέ μ'ένα μακρύ τραπέζι. Στον κεντρικό τοίχο έχει ένα μεγάλο παράθυρο και δίπλα ένα πιάνο φορτωμένο με βιβλία και φωτοτυπίες. αφήνεις πάντα το παράθυρο ανοιχτό για να μπαίνει ο ήλιος και ο αέρας και η μυρωδιά της βροχής. Σου αρέσει να μαγειρεύεις αλλά βαριέσαι το καθάρισμα, οπότε το σπίτι σου είναι λίγο μπάχαλο. Είσαι από τη Θεσσαλονίκη. Έχεις ένα μικρότερο κι ένα μεγαλύτερο αδερφό και λατρεύεις τη μαμά σου. Λατρεύεις και τα μακαρόνια. Και το κρασί. Και τη λεμονάδα. Και τα θαλασσινά. Παίζεις κλασσική μουσική αλλά το πάθος σου είναι η τζαζ. Ζωγραφίζεις μ'ένα δικό σου τρόπο. Απεχθάνεσαι τις ταινίες περιπέτειας. Παίζεις σκάκι αλλά τα πας χάλια. Σου αρέσουν οι ρυθμοί της πόλης. Αγαπάς και την εξοχή αλλά για λίγο. Μιλάς υπέροχα γαλλικά- η μαμά σου είναι μισή γαλλίδα. Τον πατέρα σου τον βλέπεις σπάνια -δουλεύει στο εξωτερικό. Είσαι κοινωνικός μα και σπιτόγατος. Κι έχεις ένα παράξενο τατού στον καρπό που ακόμα δεν το έχω καταλάβει.
Μόλις πέρασες από δίπλα μου. Ή μπορεί και όχι. Σαν αερικό πέρασες, με άγγιξες περίπου.Κι ήσουν τόσο όμορφος. Αλλά πέρασες και πας και ποιός ξέρει πότε θα σε ξαναδώ...
Ναταλία Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου