Μετα...

    Βρισκομαστε πισω στα καμαρινια, που μεχρι πριν λιγα χρονια κοροιδευαμε... Μα τωρα εξω δεν ηταν μονο οι φιλοι μας, ηταν κοσμος που δε γνωριζαμε, ή κι εκεινοι που φοβομασταν περισσοτερο, οι του παρελθοντος.

    Καθοσουν στο σκαμπο πινοντας τον ζεστο καφε σου. Φορουσες την αγαπημενη σου μπλουζα με την ανοιχτη πλατη κι ενα φαρδυ σκουρο τζιν. Κοιτουσες στο κενο, και εκλεινες τα ματια σε καθε γουλια.

    Ηταν νωρις ακομα μα ηδη ειχε μαζευτει κοσμος. Πλησιασα το τραπεζι διπλα σου οπου βρισκοταν ο θοδωρης μου(μας), χαιδεψα τις χορδες και σα να σε ακουσα να τραγουδας τις νοτες απο το τελος προς την αρχη ετσι οπως ακουστηκαν, μπορει να ταν κι η ιδεα μου. Σηκωθηκες κι εσυ, αφου επιζητουσε αμηχανια η σκηνη ξερεις τωρα.

    Κοιταχτηκαμε για δυο στιγμες και μαλλον σκεφτηκαμε το ιδιο γεγονος. Μετα με κοιταξες παλι και ησουν εδω, κι έγειρες λιγο το κεφαλι προς τα πισω οπως κανεις μονο εσυ και μετα μου επιασες το χερι. Σε τραβηξα κοντα και σε αγκαλιασα, ε ναι προφανως και ειχα αγχος, η μαλλον οχι αγχος, αγωνια. Μα οσο εισαι εσυ εδω εγω ηρεμω.

-Το προγραμμα ειναι ετοιμο; ρωτησα, σαν να μην ξερω.

-Ναι, αμε.

-Εφτιαξαν το μικροφωνο στο σωστο υψος;

-Ναι το εκανε ο γιωργος πριν λιγο.

-Ανοιξαν το πισω φως στα σκαλια;

-Ναι.

 Ζητουσες να ηρεμισω, βουβα αν και θα μου εκανες τη χαρη σιγουρα για λιγο ή και πολυ ακομα.

-Σ αγαπω...

-Κι εγω. Μονο μαζι σου τραγουδαω ετσι...

-Το ξερω...Οταν εισαι ετοιμη παμε, ανυπομονω να σ ακουσω.
    Και σπρωχνεις την κουρτινα και βγαινουμε στο σκοταδι λιγο πριν τη σκηνη. Το κιτρινο φως στις σκαλες, ανεβαινεις σχεδον πετωντας ενω εγω πιο αργα, αφου εχω και τον Θοδωρη μαζι μου.

    Περναω την κιθαρα στο βισμα και φτιαχνω το μικροφωνο μου. Σπρωχνω τα γυαλια μου στη θεση τους και σου δινω τονο για το πρωτο μας τραγουδι... Εκεινοι αρχιζουν να χειροκροτουν... Καλη μας τυχη...