Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

τουλαχιστον

Είναι κάτι μάτια που τα κοιτάς μια φορά και μετά δε μπορείς να πάψεις.
Όμορφα χέρια και πρόσωπο, δικό σου περπάτημα, δική σου φωνή.




Ο ενθουσιασμός κι η οικειότητα δεν πάνε μαζί, όπως ο έρωτας και η φιλία.

Βαρέθηκα.

Παγίδες-άνθρωποι δεν υπάρχουν ή μάλλον είναι κάτι το σπάνιο.
Κι έτσι απορείς αν όλες οι παγίδες, τα κενά, τα εμπόδια, κι οι αλήθειες είναι στο μυαλό σου.
Τότε τι;
κι οταν γνωριστεις με τον πονο;
τοτε;


Φοβάμαι πως ακόμα κι η μουσική μου είναι ψεύτικη,
μα χαίρομαι που υπάρχει.

1 σχόλιο: