Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Επιτελους!

Θέλω να γράψω!
    Φορές, περπατάω στο δρόμο, ή ακούω συζητήσεις, ή παρευρίσκομαι σε ξένες στιγμές, που πιθανά πρέπει να συμμετέχω, μα αναλογίζομαι το τι θα μπορούσα να γράψω και τι να σκεφτώ, και με ποιον τρόπο ίσως καταφέρω να εκφράσω αυτό που θέλω.

    Κάθομαι στο ξύλινο γραφείο μου με την πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο και κοιτώ την κιθάρα μου. Όμορφη είναι. Βγαίνω από το θέμα είναι μέχρι να χαλαρώσω, τότε θα επανέλθω.

    Δε μ αρέσει να διαβάζω βιβλία, είναι κακή συνήθεια που απέκτησα παιδί όταν με είχαν αναγκάσει να διαβάσω τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που ήταν και πολύ Must φαίνεται γιατί το είχαν διαβάσει οι περισσότεροι. Ωστόσο αγαπώ τις σκέψεις των άλλων, όχι απαραίτητα όταν έχουν υπάρξει και δικές μου αρκεί να λένε κάτι, να δηλώνουν παρουσία να μιλούν, να έχουν αγαπήσει και περισσότερο να έχουν λατρέψει.

     Ξέρω καλά να είμαι υπερβολική, απόλυτη και εγωπαθής.
     Πριν δυο μέρες σ έψαξα, κι όταν σε ψάχνω ξέρω πως θα σε βρω, ξέρω που είσαι βλέπεις. Εσύ μπορεί να άλλαξες μα εγώ έφυγα, πάντα εγώ φεύγω. Δεν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από την τελευταία φορά, έχεις μείνει στα ίδια. Στεγνές λεξεις και καμια δευτερη σκεψη, φτηνα λογια και ξένες από μας συμπεριφορες.
     Δεν ξέρω αν εγω εγινα πολυ καλυτερη ή αν εσυ χειροτερευσες. Δεν ξέρω... Μα δεν είσαι η προτίμηση μου πια. Άλλος εχει τη θεση σου. Τι κι αν σφιγγομαι ολοκληρη όταν λες οτιδηποτε αρχίζει από "Σ" δεν είναι το ίδιο πια, είναι ο μυθος του παρόντος, το μέλλον που έμεινε πισω. Ένα αν και μια ψευτικη εκδοχη. Και καποια μερα θα παψω να γραφω για σενα...

Στις 28 εχουμε Live επιτελους θα τις ακουσω παλι να τραγουδουν.


Δε μπορώ να σου ζητήσω να με ψάξεις,
δε μπορώ να απαιτήσω να με σκέφτεσαι πρώτη όταν νιώθεις καλά,
δε μπορώ να απαιτήσω να "είμαι".
Κι ο,τι κι αν λες για τις λέξεις δε με νοιάζει,
κι ακόμα που δεν ξέρεις να αγαπάς ούτε αυτό με νοιάζει,
απλά δε μπορώ να μη θυμώνω,
κύριως μαζί μου δηλαδή που δε μπορώ να με κάνω καλά...

1 σχόλιο:

  1. Τι κι αν σφιγγομαι ολοκληρη όταν λες οτιδηποτε αρχίζει από "Σ" δεν είναι το ίδιο πια, είναι ο μυθος του παρόντος, το μέλλον που έμεινε πισω. Ένα αν και μια ψευτικη εκδοχη. Και καποια μερα θα παψω να γραφω για σενα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή