Τιτλος

Δεν ξέρω ποιες είναι οι αναστολές μου και ποιες όχι. Όμως να κάνω λέξεις κάτι που δεν ξέρω; Θα το αδικήσω γιατί το αφηρημένο είναι αόριστο, ασαφές όπως η φαντασία ενός παιδιού η απλά ή αγάπη μου για σένα…

Το κακό με τα σημάδια είναι πως σου τραβούν κάθε προσοχή. Σε κρατούν πίσω.

Είτε γιατί σαν κάθε πληγή χρειάζονται κι αυτά τη φροντίδα τους, είτε γιατί φωνάζουν πάνω σου και πρώτος εσύ καθώς τα παρατηρείς, σαστίζεις –ίσως –, κι έρχεσαι αντιμέτωπος με τα συναφή στην όψη τους, και στην καινούργια σου υφή.

  

Θυμίζουν.    Συγκρατούν.    Αναπαράγουν. 

Κι όλο αυτό σε φέρνει πίσω γιατί άνθρωπος είσαι και συ και η καρδιά σου είναι πιστή και συνεπής με τα πάθη της, και δεν αποδέχεται άλλα πριν ξεπεραστούν τα προηγούμενα.

Ξεχνάς λοιπόν, γιατί ανεξίτηλο είναι μονάχα το παρόν, και στο παρελθόν σε κρατάει μια επιλογή που σε θέλει εκεί - σε χρειάζεται, και η προσπάθεια να θυμάσαι…

Ξέρεις, είναι αυτό που σε πιάνει ώρες ώρες  και χρησιμοποιείς το ''θα'' ή το ''αν'' ενώ το ''δεν'' είναι δεδομένο και το ''μετά'' το ζητούμενο.

Κι αυτό σε φέρνει πίσω, χειρότερα δε βγάζει πουθενά.