Πονάει το χέρι μου.
Κρατάω μολύβι. - πως νιώθεις τώρα;
Οι λέξεις είναι βαριές. - Δεν ξέρω
- Εγώ φταίω (;)
Ίσως πιέζω εγώ απλά τον εαυτό μου... - Όχι
Όμως νιώθω ένα κενό στο στήθος, [Δεν ξέρω να περιγράφω...
την ανάσα να φτάνει μέχρι χαμηλά, ...Δε μπορώ να το κάνω.]
να ανακουφίζει, τους ώμους να
μουδιαζουν,τα μάτια να κλείνουν, τα χέρια αδυνατούν να ακούσουν εντολές. Στο κεφάλι μου, ακόμα, μια παράξενη μουσική να γεμίζει με ακούσματα οικεία το συναίσθημα και να πιάνεται χέρι με χέρι με τα όσα παράλογα μέχρι και το ίδιο το μυαλό μου επιτρέπει εκείνη τη στιγμή να υπάρξουν.
Πονάει το χέρι μου.
Οι λέξεις είναι βαριές
Κλείνω τα μάτια. Ακούω τους στίχους να λένε πως "είδες τα δάκρυα σου στα μάτια μου".
Αλλάζει τραγούδι. Τώρα ακούω μια πρόχειρη ηχογράφηση.
Γράφω (κι) ενώ το το μυαλό μου τρέχει...
Μπορώ να καταγράψω ελεύθερα εικόνες, δεν είναι απαραίτητο να μοιραστώ αυτή τη φορά. Το κάνω όμως κι έτσι χάνω τις καινούργιες σου δίνω τις παλιές , κακά τα ψέματα για σένα τις γράφω, και χάνω τις καινούργιες. ...Κι αυτό δεν είναι Ελευθερία ...Ελευθερία είναι τελικά η μοναξιά (;) Ίσως να φταίω εγώ που κατα βάθος δεν ξέρω τι θέλω
ή που αλλάζω διάθεση ανάλογα με το φως του ηλίου.
ίσως να φταις εσύ που με κανείς να αναρωτιέμαι για μένα, κι όχι για σένα που ξέρω σίγουρα...
περίεργο πράγμα η φαντασία όσο τη μοιράζεσαι τη χάνεις...
κι όταν τη βρεις θες πάντα
να την μοιραστείς
Σ αγαπάω κι αυτό δεν αλλάζει
Απλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ευτυχώς ή δυστυχώς...
Απλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ευτυχώς ή δυστυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου