Ωδή στην απομακρυσμένη φίλη...

<<16/2/2010   00.30     Μόλις μπήκα στο σπίτι. Είμαι στο δωμάτιό μου,κρυώνω. Όπως κρυώνεις όταν είσαι πολύ στεναχωρήμενη, σα να νιώθεις ένα κενό,σα να σου λέιπει ένα μέλος. Εκπέμπω παγωνιά. Σκέφτομαι πως θα μου λείπεις μα και πως θα περνάς καλά.Ξέρεις,ενώ θα φύγεις, δε θα χαθούμε. Θα ζεις κι εσύ στον δικό μου κόσμο γιατί εγώ σε έβαλα εκεί και δεν θα βγεις μέχρι εγώ να το αποφασίσω. Και θα θυμάμαι κάθε στιγμή. Όπως τότε που σου ψάχναμε μπότες. Ή το sleepover στης Δ. Και κάθε στιγμή θα σε φέρνει πιο κοντά. Καλή τύχη.>>
Νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σου...
9 μήνες και 23 μέρες μετά, ακόμα με πιάνουν κρίσεις κατά καιρούς. Θυμάμαι. Θυμάμαι και το πριν, θυμάμαι και το μετά. Το κεφάλι μου γεμίζει με σκέψεις που εναλλάσονται πολύ γρήγορα. Τσαφ! μια ώρα μετά την απογειώση αγγαλιά με τη Στέλλα στα λιοντάρια να κοιτάμε το τρεχούμενο νερό-έφυγε (!). Τσαφ!μισό μήνα πριν, έκπληξη στα γεννέθλιά μου κι είσαι όμορφη. Τότε ήξερα και μετρούσα την κάθε στιγμή. Τσαφ!μαθαίνω πως θα πας στην άλλη ακρη του κόσμου και ακούγεται στα αφτιά μου σα φάρσα...
Τώρα ανυπομονώ να μαθαίνω νέα σου και πάντα νιώθω τύψεις όταν ξεχνάω να σου γράφω. Και ο χρόνος περνά. Και το να διαβάζω για σένα με κάνει να ξεχνώ, αλλά κάθε φορά παλέυω να φανταστώ τη φωνή σου να διαβάζει το κείμενο...
Δύσκολοι οι αποχωρισμοί, δύσκολα και τα αντίο, αλλά τίποτα δεν είναι απόλυτο. Είμαστε παρελθόν και μέλλον και παρών αφού όλα υπάρχουν μαζί, ταυτόχρονα..."Ι 'll be there as a taste on your cheek, so you can remember" έγραφες...
Ναταλία Κ.