Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Οταν βρεχει...

" Έχω μια μικρή καρδία έξω απ' το σώμα μου και κάθε φορά που βρέχει εκείνη παγώνει
Με ακουμπά στο χέρι κάθε λίγο κι εγώ ανατριχιάζω στη δροσερή αίσθηση
Την κουβαλάω παντού μαζί μου και μερικές φορές 
αναρωτιέμαι γιατί μονάχα στη βροχή 
κάνει αισθητή την παρουσία της ακόμα και με αυτόν τον τρόπο..."

Μου λείπει να είμαι παιδί, έστω και χωρίς αυτήν την μικρή καρδία που έχω τώρα μαζί μου. Μου λείπει να τρέχω με δύναμη κάθε φορά που βρέχει για να προλάβω την πρώτη και την τελευταία σταγόνα. Μου λείπει η ικανοποίηση που δε συνοδεύεται από ένοχες. Μου λείπει να γελάω και να μην εννοώ τίποτα πέρα από χαρά. Μου λείπει και το χαμόγελο. Μου λείπουν πολλά τελικά...
Έχω όμως αυτή τη μικρή καρδία που αξίζει τον κόπο. κι ας χτυπάει μονάχα όταν βρέχει ή κάνει κρύο...
Έχω κάτι που με κάνει να νιώθω ξεχωριστή, κι αυτό αξίζει τον κόπο.
Οι αναμνήσεις πάντα θα είναι ανάγκη μα πάντα θα μας φέρνουν στο σήμερα...
Και είναι στιγμές που κλείνω τα μάτια και πραγματικά μου ρχεται να βγω στη βροχή όπως παλιά, όμως ξέρω ότι θα κρυώσω κι έτσι μένω μέσα, πίνω λίγο καφέ ακόμα και συνεχίζω το διάβασμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου