Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Εσύ...

Σ' αγαπώ....έτσι μου λες.
Και είναι η αγάπη σου που με στοιχειώνει και δε μπορώ να κοιμηθώ, είναι η σκέψη σου που φταίει κι έχω γίνει υπερευαίσθητη. Σε έχω εδώ κι όμως σε σκέφτομαι με νοσταλγία και λαχτάρα, όπως ο διψασμένος βρίσκεται σε βρώμικο πηγάδι. Και σε κοιτώ από μακριά, όπως ο σκύλος που γαβγίζει στο φεγγάρι...
Και νιώθω τόσο σίγουρη πως θα σε περιμένω κάθε φορά να γυρίσεις, ξανά και ξανά. Ποτέ δε θα είναι αργά και κανείς, μόνο εσύ. Για κανέναν, μόνο εσένα. Σαν το πιο γλυκό όνειρο. Σαν τον απόηχο του πιο γλυκού ονείρου που αρνείσαι να εγκαταλείψεις. Σαν τη θύμηση της βροχής το καλοκαίρι. Σαν την πρώτη ζαβολιά και σαν την πρώτη αμαρτία. Σαν την άμμο που φέρνουν τα κύματα και την παίρνουν πάλι πίσω. Σαν το μυστήριο τρόπο που όλα μου συνδέονται μαζί σου...

 Πάντα εμείς το φως και η σκιά
 Πάντα εσύ το αστεράκι κι εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
 Πάντα εσύ το λιμα΄νι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
 Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
(...)
 Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει 
 Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
 Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει...

Για όσες φορές σου είπα Σ' αγαπώ και για όσες δεν το είπα για να μην τρομάξεις. Για όσες φορές δεν το είπα μα το σκέφτηκα και όσες το είπα τόσο σιγά ώστε να μην το ακούσεις. Για όσα ήθελα να σου δώσω μα δεν πρόλαβα.
Για όσα σου έδωσα μα δεν ήταν αρκετά, Δεν μετανιώνω, απλώς περιμένω.

Ναταλία Κ. (μετά από πολύ καιρό)

1 σχόλιο: