Δεν θα το γράψω, μα δε μπορώ εαν δε γράψω... 

Ναι σε σένα το λέω, 

σε σένα που ξέρεις τι σκέφτομαι...

Όμως δε θα το γράψω γιατί αν το κάνω,

θα καταλάβω,

αναγκαστικά,

πόσο μεγάλο είναι και θα του δώσω χώρο,

-ακόμα χειρότερα- 

και θα φουντώσει και θα γίνει αλήθεια. 

Τουλάχιστον τώρα είναι μονάχα πραγματικότητα...  

Όχι δεν κρύβομαι δε νομίζω... 

Μεταξύ μας κρυβόμαστε εντάξει αυτό εννοείται, 

αλλά εγώ όχι, δεν κρύβομαι   απλώς   δε μετράω τι νιώθω, δεν το σκέφτομαι καθόλου το έχω αναβάλει, 

Λέω πως εν βρασμώ δεν κάνεις παρα μονάχα το φόνο κι έτσι το αφήνω... 

Με πνίγει αλλά δε θα το γράψω, απλώς δε μπορώ εάν δε γράψω... 

Να έτσι εκφράζω αυτό που νιώθω χωρίς να το ορίζω 

θα μπορώ να το ξεχάσω λοιπόν.

Και βγάζω μια σκέψη που θα αλλάξει,

και θα ταιριάξει σε άλλες μου στιγμές παρόμοιες...

Μακάρι οι λέξεις να έχουν μπει στην σωστή σειρά (!)

έτσι ώστε όταν μετά από καιρό το ξαναδιαβάσω να θυμηθώ 

μονάχα μια αμυδρή επιθυμία 

-τότε...-

κι αμέσως να το ταιριάξω με αυτό το καινούργιο που συνέβη

και με φερε πίσω 

"στην ανάγκη της ανάμνησης"... 

Θα ναι κρίμα να κρατήσω αυτό που νιώθω...

Αυτό 

το 

αφήνω 

να το πω σε σένα 

σε σένα 

που ξέρεις 

τι 

σκέφτομαι, 

περίπου...