Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Τιποτα

Περπατάω στο δρόμο.
Είναι Βράδυ, ακούω μονάχα τα βήματα μου και την αναπνοή μου.
Είναι ρυθμικά και νιώθω τον ήχο τους να βγαίνει από μέσα μου,
έτσι είναι σα να μην ακούω τίποτα.
Κοιτάζω ψηλά,
αστέρια (!)
βλέπεις ο δρόμος είναι σκοτεινός.
Εγώ είμαι εγώ.
Μου αρέσουν τα παπούτσια που φοράω όπως το παντελόνι μου όπως και η φαρδιά μπλούζα μου και Νιώθω Προστασία.


Κοιτάζω τη σκιά μου
, σε όλα με βοηθάει
καταλαβαίνω την αρχή και το τέλος,
το φως...

Σκόρπιες σκέψεις.
μετά από κάθε μας συνάντηση είναι περίπου έτσι.
Μια μαζί μια χώρια συμβαδίζουν, λέξεις...
αλήθεια και πραγματικότητα, τόσο μακριά μεταξύ τους...

Θα θελα να προσθέσω την "παρόρμηση" αν επιτρέπεται(;)

  Κάποιος μου έμαθε να διαιρώ με το "για πάντα" κι έτσι ο αριθμός από τότε είναι μικρός...

Μετράω τα όσα άκουσα,
μετράω κι εσένα στα όσα είπες
κι άφησες τις λέξεις σου να εννοήσουν...
Δεν ξέρω γιατί σ αγαπώ τόσο
ίσως γιατί έχεις κάτι περίεργο στο φως σου
που δεν δημιουργεί καμία σκιά
που κάθε φορά που σε συναντάω θυμάμαι τη θάλασσα
και κάθε φορά που σε κοιτάω και με κοιτάς μου κόβονται τα πόδια
και ξεχνάω τις λέξεις και όλα όσα ήθελα να πω
κι ενώ μπορείς δε με κάνεις ότι θέλεις για να σε πλησιάσω από επιλογή δικη μου.
Δεν ξέρω γιατί
μιλάω στον εαυτό μου,
και στους άλλους κάποιες φορές,
για σένα.
Δεν ξέρω γιατί σου τραγουδάω ...
[κάπου διάβασα : "σε σκέφτομαι, αρα υπάρχεις"]

Και θυμάμαι, μια μέρα σου φώναξα "j aimerais que nous partions"
εσύ γέλασες αφού σου είχα εξηγήσει τι σημαίνει.
Μα σίγουρα δεν με πίστεψες.
Τότε ίσως και να μην το εννοούσα.
Καληνύχτα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου