Είχα καιρό να σε δω. Είχα ξεχάσει πως λες το ρο, το λάμδα, το σίγμα. Είχα ξεχάσει τα μάτια σου να με κοιτούν (κι όμως) κι είχα ξεχάσει το χρώμα και τη λάμψη. Χειρότερα είχα ξεχάσει τη φωνή σου να λέει το όνομα μου... Εσύ ελπίζω όχι, έξαλλου είχες υποσχεθεί...
   Περπάτησα γρήγορα μέχρι το σπίτι, απογοητεύτηκα πως δε θα σηκώσεις το τηλέφωνο τελικά και δε θα έρθεις. Μα μετά από λίγη- αρκετή μου φάνηκε πάντως- ώρα κατεβηκες.
    Ήσουν αλλιώτικη μα όμορφη κι έξυπνη, τόσο έξυπνη και τόσο έξυπνη. Ήθελα να σου φωνάξω σ αγαπώ, ήθελα να σε σφιξω ήθελα να σε χορτάσω μα δεν ήμουν καν σε θέση να σ αγγίξω εννοώ ξέρεις.

    Ήσουν εσύ όπως πάντα, κουρασμένη μα εσύ. Σε άκουγα να μου μιλάς και σε κοιτούσα, απλά, να μετρήσω πόσο δύσκολο θα μου ήταν να φύγω από δω απόψε. Πόσο δύσκολο μου ήταν την προηγούμενη φορά.

    Σε μισώ που εσύ φεύγεις με ευκολία. Και μισώ τα γράμματα που μου έστειλες και τα διαβάζω κάθε μέρα για τον ίδιο λόγο. Μου είναι δύσκολο να έρχομαι κι απλά να φεύγω, μου είναι δύσκολο σε σένα, που ακούω τις λέξεις σου να γίνονται όμορφες, και διαβάζω τις σκέψεις σου να παίρνουν ζωή, και σ ακουμπώ μα δε σ αγγίζω και τίποτα δε μου φτάνει...

     Μου χες λείψει και φοβάμαι για το αύριο, πως θα είναι χωρις εσενα, κι οταν θα ερθεις ξερω πως θα μου λειπεις περισσοτερο φευγοντας ξανα, κι ενω εγω με τη σειρα μου στις οσες δικές μου φυγες μου κι αν μετρήσω θα ξερω πως αφηνω ενα κομματι του εαυτου μου πισω σε σενα, καταραμενη να επιστρεφω και να σε ζηταω. Ειμαι σιγουρη πως θα το προσεχεις, δεν ειναι λιγο αυτο λοιπον...

         Σ αγαπαω πολυ περισσοτερο απο οσο σου ειπα, ισως περισσοτερο απ οσο θα σου πω ποτε...
                                            Μου ήταν δύσκολο να φυγω...μα έχω μάθει πια...
                                           Γεννιέσα και πεθαίνεις κάθε μέρα,
κι η στάχτη σου είναι πάνω μου...