Next stop....

Μα θέλω να γράψω, να γράψω, να γράψω και να γράψω. Το θέλω όσο να σ αγγίξω πάλι, και να σε μυρίσω. Θέλω να μάθω το χρόνο, κι αν δεν τα καταφέρω να βοηθήσεις εσύ. Θέλω να με φιλήσεις απαλά στο λαιμό και μετά ξανά να με κοιτάξεις και να μιλάς με ενδιαφέρον για όσα λες. Θέλω να πλησιάσεις αρκετά, για να μπορώ να σε δω, για να μπορώ να θυμηθώ, εμένα κυρίως.

Να δες η αγάπη μας, ποτέ στην ουσία δεν ήταν δική μας, ήταν από πάντα ένα εγώ με το άρωμα σου, εγώ με το βλέμμα σου  και τη σιωπή σου, ένα εγώ σοβαρή μα και αστεία, χαρούμενη και όχι, με τις δικές σου κινήσεις και με τα δικά σου λόγια. Ναι όντως δεν το λέω για καλό, μα έτσι ήταν...

"Και η μόνη μου κληρονομία που μου άφησες να περπατάω στους δρόμους να με κοιτάνε και να σκέφτονται εσένα", και να με ρωτούν κιόλας, πως είσαι, χωρίς να ξέρουν για τη νέα σου ζωή, χωρίς να ξέρουν.

Μετά από καιρό ξεχάστηκες, έπαψα να κάνω ό,τι εσύ, να μιλάω για σένα στους φίλους, να κοιτάω κρυφά φωτογραφίες κι εξομολογήσεις, να σε μιμούμαι άπταιστα, να σε χρειάζομαι αν όχι ακόμα να σε θέλω, να σκέφτομαι με ενδεχόμενα όλη την ώρα και φυσικά να σε βλέπω σε ξένα πρόσωπα.

Φάση ήταν και πέρασε, έτσι γίνεται με τις φάσεις ξέρεις. Περνάνε, κι εσύ τρομάζεις και νιώθεις πως χάνεις τη ζωή σου κι ακόμη πως δεν θα περάσουν ποτέ παρα μόνο αν σε τελειώσουν. Μετά σου φαίνονται τα πάντα άδεια, άνθρωποι και ιστορίες, αλήθειες και ψέματα, οι πρώην κι οι επόμενοι. Απογοητεύεσαι λίγο μα συνηθίζεις κι αποκτάς άμυνες για όλους και όλα, για ότι κατέκτησες και φοβάσαι καθώς αρχή είναι ακόμα, και για ότι όχι αφού ίσως δεν προσπάθησες αρκετά....