Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Στιγμιότυπα...

Κυριακή βράδυ.
Μέσα σ' ένα σκοτεινό δωματιάκι.
Κακή ακουστική αλλά καλή μουσική.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε γνωστούς  αγνώστους, μ' ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, βρήκα τον εαυτό μου. Ξένη δεν είναι κι η γλώσσα του θανάτου;
Δύο παιδιά σχεδόν ίδια, ίδια πρόσωπα, καταστάσεις που με γυρίζουν δυο χρόνια πίσω. Συναισθήματα ανάκατα. Το μόνο που μου μένει είναι σκόρπιοι στίχοι και στιγμιότυπα. 
Κανείς δεν μπορεί να μου κρύψει τη θέα. Το σκοτάδι φοριέται κι ανάποδα... Κομμάτια της ζωής μου, κεφάλαια ολόκληρα έρχονται κι ενώνονται ένα ένα σε ένα παζλ που δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντικρίσω. Στιγμιότυπα. Τι απίστευτη η δύναμη της μουσικής- σε παρασύρει χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να θέλεις να αντισταθείς. Στιγμιότυπα. Μια μέθη από στιγμές, ένα συνονθύλευμα από εικόνες και η ζωή μου όπως την όριζα εγώ τα τελευταία χρόνια περνά μπροστά στα μάτια μου σαν φιλμάκι.
Κρίμα κρίμα κόσμε, σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί, και κανείς κανείς κανείς δεν έλαχε ν' ακούσει. Στιγμιότυπα. Μικρές και μεγάλες στιγμές. Μεγάλοι έρωτες. Βόλτες στην παραλιακή μ' ένα μπουκέτο τουλίπες στο χέρι. Βόλτες στο κέντρο, το στομάχι σφιγμένο, τρίτη γυμνασίου Χριστούγεννα. Παράξενα όνειρα με παράξενους ήχους δίχως εξήγηση. Καλοκαίρι, οικογενειακές διακοπές στην παλαιοχώρα. Κάμπινγκ με τη μάνα μου και την αδερφή μου στη Ζάκρο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Η πρώτη πορεία. Στιγμιότυπα. Η πρώτη βόλτα με τον Γ. Στιγμιότυπα. Το πρώτο σόλο τραγούδι στην έκτη δημοτικού. Ο ήχος της θάλασσας. Ο καραμελένιος ήχος μιας μπάσας φωνής. Στιγμιότυπα. Το φροντιστήριο των γαλλικών. Το πρώτο μου σχέδιο. Στιγμιότυπα.
Θαμώνας ενός ουρανού... Και πάλι πίσω στην πραγματικότητα. Έτσι απλά, εγώ βρήκα τον εαυτό μου. Βρήκα τα κομμάτια που έψαχνα. Βρήκα όσα αγαπώ και μερικά που μπορεί να μην τα αγαπώ αλλά είναι κομμάτια δικά μου. Κι ένιωσα γαλήνη.
Τα πάντα μπορούν να μου πάρουν, εκτός από τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι μια παρηγοριά.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παντελή και στον Μιχάλη Καλογεράκη.
Ναταλία Κ.

1 σχόλιο: