Άρχισε να γέρνει προς τα πίσω, ώσπου τα σγουρά, κάστανα μαλλιά της και τ αυτιά της βυθίστηκαν στο νερό. Κάρφωσε τα μάτια της στη λάμπα φθορίου, που εφεγγε από πάνω της και στον κίτρινο τοίχο που ήταν γεμάτος σκοτωμένες μύγες. Το ταβάνι είχε ξεφλουδίσει από την υγρασια και περίεργα μανιτάρια είχαν φυτρώσει εδώ κι εκεί. Τ' αυτιά της γέμισαν με νερό και μόλις που μπορούσε να ακούσει τι γινόταν στον έξω κόσμο.
Γρήγορα ένοιωσε να βρισκόταν κάπου πολύ μακριά. Φαντάστηκε ότι πετούσε, αυτή τη φόρα ακόμα ψηλότερα, ώσπου μπόρεσε να δει όλη τη λοφοπλαγιά όπου απλωνόταν το χωριό Χαρντγουικ. Με το νου της πέταξε ακόμα ψηλότερα, μέχρις ότου το Χαρντγουικ χάους της φάνηκε μικροσκοπικό. Από κει έβλεπε όλη την πόλη του Μπραεσβιλ κι ακόμη πιο πέρα. Καθώς έφτασε ακόμη πιο ψηλά, είδε ολόκληρη τη χώρα, τις ακτές, τη θάλασσα που την περιτριγύριζε. Το μυαλό της εκτοξεύτηκε πιο πάνω, ώσπου έφτασε στο διάστημα και είδε ολόκληρη τη γη. Εκεί παρέμεινε για λίγο μετέωρη. Πόσο της άρεσε αυτή η πτήση με τη φαντασία. Πόσο την ξεκουραζε και την έκανε να αισθάνεται διαφορετική.
Ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουνα μικρή (: και απλώς το συνάντησα στη βιβλιοθήκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου