Περπατάμε μαζί, κατηφορίζουμε το δρόμο προς τη θάλασσα, κρατάς το χέρι μου... Ο ουρανός μυρίζει υπόσχεση, επειδή είναι καλοκαίρι και απόγευμα. Σου παει αυτό το χρώμα, σου παει ο τρόπος που σε βλέπω, έμαθα κι εγώ να σε κοιτάω πια, έμαθα να κοιτάω εσένα κι όχι εμένα στο πρόσωπο σου. Ναι. Τώρα σ αγαπάω γι αυτό που είσαι. Πολλή αγάπη πέφτει, μα ο αέρας γέμισε λουλούδια! Και η θάλασσα πλησιάζει όσο εγώ σε χαζεύω...

"Εΐ! Αγάπα με!" και καλά κάνεις...

Βαθύ μπλε

Τώρα έχει βραδιάσει, εσύ παίζεις με την άμμο. Εγώ κοιτάω αριστερά δεξιά αμήχανα, ωραία αμήχανα, δηλαδή, εννοώ, εμ περίεργο που ξεχνούν οι άνθρωποι την ευτυχία, δε νομίζεις;.
Παίζω με τα μαλλιά σου και ερωτεύομαι το χρόνο που περνάς μαζί μου,
και τις φορές που βρισκόμαστε ανάμεσα σε άλλους,
εγώ ακουμπώ την πλάτη σου, επίτηδες
το χέρι μου γεμίζει και σε κρατάω, ακούω τη φωνή σου, ίσως και την καρδία σου
μπορεί χωρίς να σε διακόπτω.
Και με ξεχνάς κι ας με νιώθεις κι έτσι γίνεσαι ένα μαζί μου...
Δε φοβάμαι τη συνήθεια, να δες! δε φοβάμαι τίποτα πια..
Και μου αρκεί να σκέφτεσαι το όνομα μου, μιλα μου όταν προκύψει,
μα μου αρκεί απλά να υπάρχω, έμαθα πόση δύναμη έχει η αφηρημένη αίσθηση...
Και είναι καλοκαίρι, κι ο χρόνος δεν έχει σημασία!
Περνάει έτσι κι αλλιώς και να τον ζεις είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να λυπηθείς λιγότερο στο τέλος...
Γεμίζω. Βλέπουμε, όπως θα λεγε κι εκείνη...

Κι ας υπάρχω ως αφηρημένη αίσθηση, βλέπουμε... Θα με θυμηθείς...