Απωθημένα.

Απωθημένα. Κακό πράγμα.
Όλοι έχουμε, μα κανείς δεν το δέχεται
Όλοι παλεύουμε να τα ξεπεράσουμε, να τα νικήσουμε, να τα αποβάλλουμε. Μα νομίζω πως κανείς δεν το κάνει σωστά.Απλώς τα κρύβουμε.
Κι εγώ τόσα χρόνια προσπαθώ, αλλά πάντα γυρίζω πίσω: περιμένω να ακούσω ένα σφύριγμα από το δρόμο, να δω ένα γνώριμο πρόσωπο πίσω από το τζάμι.
Και είναι μια αναμονή γεμάτη τύψεις-

Νομίζεις πως με ξέρεις.

Μα πώς, αφού δε γνωρίζεις το παρελθόν μου.

Δεν ξέρεις τι σκέφτομαι όταν δεν είμαστε μαζί.

Και τελικά...Ποιό το νόημα να ξέρω εγώ τι σκέφτεσαι;

Θέλω να ξέρω;

Αφού όσα παρισσότερα μαθαίνω , τόσο περισσότερο το μετανιώνω.

Έμαθα για τ'απωθημένα σου όμως τελικά φορτώθηκα εγώ άλλο ένα απωθημένο...Κι έχτισα ένα τείχος μέχρι να το ξεχάσω. Θα το ξεπεράσω;

Απωθημένα... Εσύ μου είπες το δικό σου.

Εγώ το δικό μου δε θα σου το πω, φτάνει να έχω εγώ το βάρος.

Και το χειρότερο είναι που μένεις με μια απορία...

Ναταλία Κ.