Απωθημένα #2

21/04/2011
01:49
Μετά από βόλτα με τον Α.

Ξέρεις, το χειρότερο με τα απωθημένα είναι πως έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν. Κι έτσι μια ώρα ολόκληρη δε φτάνει για να έρθουν οι μνήμες στην επιφάνεια, αλλά τρία δευτερόλεπτα είναι υπεραρκετά. "Τόσο χρειάζεται, τρία δευτερόλεπτα."
Έτσι μια τυχαία συνάντηση μπορεί να ανασύρει λόγια, πράξεις, βλέμματα, μυρωδιές...μιας άλλης εποχής, που μοιάζει πλέον με προηγούμενη ζωή. Μα τελικά μοιάζεις δέσμιος σε μια εκκρεμή, θολή κατάσταση, ανήμπορος να ελευθερωθείς απ'τα δεσμά σου.Παγιδεύεσαι σε μια σχέση στην οποία όμως βρίσκεσαι μόνος σου με τον εαυτό σου.Μια σχέση ραγισμένη -με τον άλλο ή με εσένα τον ίδιο;
  Και τι γίνεται όταν ο άλλος μπαινοβγαίνει στη ζωή σου ακόμα κι όταν είναι απών; Αισθάνεσαι τόσο αδύναμος να το ελέγξεις όταν η θύμηση εισβάλλει στο κεφάλι σου μέσω  εικόνων, τοποθεσιών, συμπτώσεων, μέσω κοινών φίλων.

  Λένε πώς η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Εγώ που το αποδέχομαι ξανά και ξανά γιατί δεν κάνω μισό βήμα μπροστά, μόνο γυρίζω πίσω; Γιατί κοιτώ τον καθρέφτη και βλέπω πάντα το ίδιο πρόσωπο; Γιατί ψάχνω τα πράγματά μου να κρατηθώ από αντικείμενα που όσο με απομακρύνουν τόσο εγώ πιο πολύ πλησιάζω;
Και θέλω να προχωρήσω, θέλω να σε ξεχάσω;Αφου όλοι έχουν απώθημένα, επικίνδυνα απώθημενα...Πώς θα μπορούσα εγώ να διαφέρω;
Κανένα μέρος δεν είναι ικανό να σε δεχθεί, δραπέτη.
Νιώθω τύψεις.
Και μίσος.
Τύψεις για σένα που δεν ξέρεις, κι ούτε πρόκειται να μάθεις.
Μίσος για μένα που συντηρώ αυτήν την κατάσταση που καταντά μια γραφικότητα με σταθερή περίοδο.
Κούραση γιατί παγιδεύομαι σ'ένα φαύλο κύκλο.
-Διχασμό.

Μα θα περάσει ο καιρός.

Πάλι θα σε αφήσω, δικό μου κάποτε, στα βάθη της ψυχής μου.

Εκεί όπου ανήκεις.

Εκεί όπου ήσουν πάντα.

Δε θα ξεχάσω,δε θέλω.

Και πώς μπορώ άλλωστε;

Κι όπως θα πει η Δ.Δ. "Ίσως σου πρέπει η λησμονιά, μα εγώ θυμάμαι."

Ναταλία Κ.
(δανείστηκα μια φράση απο μια ανάρτηση εδώ-κανένα μέρος δεν είναι ικανό να σε δεχθεί δραπέτη)