Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

* Μίλησε μου για τότε. Ελααα, θέλω
να ξέρω. Ελαα!
* Ε, τι να σου πω, τότε...
* Τότε, τι;   (;)
* Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα...Θυμάμαι μια φορά που είχαμε παει στη θάλασσα, κολυμπουσαμε αρκετή ώρα, δε φοβόμουν το νερό, και προσπαθούσα πολύ για είμαστε δίπλα, ήθελα να μην φοβάται ούτε εκείνος.
* Μα σταμάτα! Σου είπα να μου πεις
τα σοβαρά, αυτά που είχαν γίνει!
* Μην επιμένεις σου το είπα και χτεςπως δε θυμάμαι!
* Μααα!

* Αυτό που σου λέω. Θυμάμαι λίγα πράγματα, πριν το ατύχημα.
  Πριν το ατύχημα, θυμάμαι εσένα πιο μικρή, και τις φράουλες κάθε καλοκαίρι. Τον γνώριμο ήχο από το χωριό, και το άρωμα των ανθρώπων. Του καθένα ξεχωριστά. Θυμάμαι και χρώματα νομίζω και το τρίξιμο της πόρτας που άνοιγε κι έκλεινε, τα κλάματα των παιδιών, τα δικά μου κλάματα. Θυμάμαι την προσπάθεια, τους βραδινούς εφιάλτες με το θάνατο σου, τα μάτια σου, το χρώμα τον μαλλιών σου, το χώμα μετά τη βροχή, τις λάσπες στο δωμάτιο, τις λευκές σκέψεις και τις σελίδες σε τετράδια γραμμένες για σένα. Τώρα δε με ενδιαφέρει να σου πω την αλήθεια. Κανείς. Τίποτα. Εσύ μεγάλωσες, αρκετά...
* Ομως...
* Δε μπορώ να κοιτάζω πια τον ήλιο. Δε μπορώ να με κοιτούν τα παιδιά, καταλαβαίνουν.
Δε με ενδιαφέρει. Δεν αποτελώ παρα μονάχα μέλος ενός παρελθόντος
που σταμάτησε να χτυπάει δευτερόλεπτα όταν έγινε το ατύχημα...
* Δε σε πιστεύω. Τα μάτια σου τρέχουν δάκρυα. Τα νιώθεις;
* Λυπάμαι μα δε θυμάμαι τη γεύση και μόλις ήμουν έτοιμη να σε ρωτήσω αν βρέχει.
* Όχι. Άπλα κλαις. Αρα θυμάσαι.!
* Αν σε απογοητεύω... Τελοσπαντων, εγώ υπήρξα κι έκανα τόσα λάθη, αυτό ήταν το σωστό. Φρόντισε μονάχα να μην πετάς κοντά στον ήλιο.
Φρόντισε να μετανιώσεις. Θα με καταλάβεις. Αυτό ήταν το σωστό...










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου