Η συζήτηση είναι μάταιη
όταν πιστεύω πως ότι κι αν πω θα περάσει μα δε θα αγγίξει,
ή ακόμα πως
δεν θα μου φτάσουν οι λέξεις, ο χρόνος κι ο "χώρος"...

Περνάω μαζί με τον καιρό...
Δε μ απασχολεί νομίζω
εντάξει στο μέλλον ίσως
Ούτε το μέλλον μ απασχολεί
ιδιαίτερα τώρα που το σκέφτομαι..
Είναι μεταβατική περίοδος μάλλον...
Έξαλλου αδειάζοντας γεμίζεις λογικά,
ή τουλάχιστον είναι το επακόλουθο...
όπως όταν γράφεις τις τελευταίες σου λέξεις κάτω από το όνομα της,
όπως νιώθεις όταν ξυπνάς την αλήθεια και γνωρίζεις το πρωί από το όνειρο
όπως νιώθεις όταν κοιτάζοντας τη θάλασσα στη θέση δίπλα σου είναι άλλος τώρα
όπως συμβαίνει και με το σώμα σου ή το μυαλό σου εδώ και καιρό ...

Πολλές ιδέες για το τίποτα...
Σέρνεσαι στο πάτωμα. Μαζί με τις σκέψεις σου και τον εγωισμό σου. Ακουμπάς την ανοσία.
Δε μιλάς πολύ, ή μάλλον όχι, αρκετές λέξεις υπάρχουν και τώρα μα χάνεις στην ουσία,
δεν πείθεις, δε σε νοιάζει φαίνεται, δεν αγωνίζεσαι, τα χάνεις, ενώ χάνεσαι...
Ακόμα να σε νοιαξει, και πάλι βρίσκεσαι να έρπεσαι μαζί με το παρελθόν σε μια υστάτη προσπάθεια για ουρανό, πάντα στη αρχή γυρίζεις έτσι γίνεται επειδή είσαι στη μέση και δεν ξέρεις που να πας...
Κι ο κύκλος σου δεν κλείνει ποτέ.

Υ.Γ. Ευχαριστώ το Θανάση για τις φωτογραφίες!