Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Α.Α

Η καρδία είναι ο μετρονόμος της αναπνοής.
Όταν παίζεις, λένε, μουσική οι χτύποι της κι αναπνοές ακολουθούν το ρυθμό.
Εγώ δες μερικές φορές ξεχνιέμαι, χάνω το μέτρημα, τους χτύπους, και παίρνω προκαρδιες αναπνοές. Έτσι με πιάνει μια ζάλη.
Όπως αυτή μετά από ένα μεγάλο φιλί.
Δεν αναπνέω σωστά.
Κλείνω τα μάτια και χάνω το μέτρημα πάλι.
Το νιώθω να μαζεύεται ανάμεσα στα μάτια.
Για να καταλάβεις, είναι αυτό που νιώθεις αφού έχεις εστιάσει καμπόση ώρα σ ένα σταθερό σημείο.
Συμβαίνει όταν τραγουδάω με όλη μου την καρδιά.
Όταν έχεις το ένα σου χέρι στη μέση και το άλλο στο λαιμό μου.
Και πιο παλιά, πιο έντονα, ήταν μετά την προπόνηση. Όταν ξάπλωνα στο γήπεδο.

Είναι πιο όμορφο απ ότι μπορώ να περιγράψω.

Λυπάμαι αν φαίνεται λίγο. Αλήθεια για μένα είναι σπουδαίο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου