...είχαμε παει λέει στο χωριό. Εγώ η μητέρα μου ο αδερφός μου κι ο Μπαμπάς. Μολις φτάσαμε χαιρετίσαμε τη γιαγιά, και πήγαμε στη θάλασσα όπως είχαν υποσχεθεί στο Στάθη για να έρθει μαζί μας. Φορούσα το αγαπημένο μου καπέλο. Γενικά δε μου αρέσει να μου παίρνουν τα πράγματα μου και τότε περνούσα κρίση με τον αδερφό μου και δεν τον "ήθελα" καθόλου, ούτε πολλά πολλά ούτε παρεακι. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο κι εκείνος μου το πήρε κι άρχισε να με κοροϊδεύει που δε μπορούσα να το φτάσω καθώς το είχε σηκώσει ψηλά με το δεξι του χέρι. Όταν κατάφερα να το πάρω πίσω μετά από λίγη ώρα, το έδωσα στη μαμά για να το "προστατέψει". Ο αδερφός μου ποτέ δε φορούσε καπέλο και αν δεν τον κυνηγούσε ο μπαμπάς κι η μαμά με τα αντηλιακά και τα καπέλα θα είχε καεί 100 φορές!... Έτσι εκείνη σκέφτηκε ίσως πως είναι ευκαιρία να μάθει να φοράει καπέλο. Του το έδωσε λοιπόν. Εννοείται πως περίμενε από εμένα να καταλάβω, κι ας ήμουν 8 χρονών περίπου τότε...
Αυτό φοβάμαι περισσότερο από τότε: να σου δώσω τους στίχους μου
να τους τραγουδάς,
κι αντι να μ αγαπήσεις να τους πάρεις μονάχα,
κι ύστερα να τους δώσεις στον επόμενο
για καινούργια μουσική, δεν ξερω.
Να υπάρχω ως γαμάτη στα μάτια σου κι όχι ως δική σου.
Να σου δώσω ζωή,
κι εσύ να την ξοδέψεις αλλού...
Να σου μαθω να ζεις κι εσυ να μαθεις σε αλλους,
με τις δικες μου
ως πιο σωστες για γνωση
λεξεις...
Υ.Γ.Το σόου το κάνει ο τραγουδιστής πάντα...
Νατα μου ευχαριστω για το μειλ με τις(την) φωτογραφιες...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου