Μου εμαθες να μετραω αρα το σωστο ειναι να σου πω ποσα αστερια εχει ο ουρανος...

Είναι λίγο, να σε κοιτάω στα μάτια, ακόμα κι έτσι,
να κρατάω το χέρι σου όταν φοβάμαι να το σφιξω...

Η δύναμη του θέλω βλέπεις...

Είναι λίγο να περπατάω δίπλα σου όταν τα αστέρια είναι πάνω από μας.
Κι ακόμα λιγότερο είναι να με κοιτάς εσυ έτσι, αισθητα λιγο.

Παραξενο το πως και το τι, είναι αρκετό ή όχι.
Μα εγώ βλέπεις, φοβάμαι τη δύναμη του θέλω, οχι μονο για μενα...

Χτες, έφυγες πάλι.
Όπως κάθε φορά δεν κοιταξες πίσω.
Σκεφτόμουν γιατί όχι(;)
εννοώ,
εγώ θα σε κοιτουσα σίγουρα.
Μέχρι να στρίψεις αριστερά και να περιμένω πάλι το αύριο.

Πόσο όλα μπορεί να είναι στο μυαλό μας και πόσο όλα μπορεί να είναι σχετικά(;) όπως λέει ένας φίλος...

Με τρομαξες χτες, μου έδωσες το χέρι σου, μου είπες "κράτα με", έκλεισες τα μάτια και ξεκινήσαμε. Εγώ δε ρώτησα. Μακάρι να μην κάνω λάθος αυτή τη φορά.
Εσύ δε θα κάνεις, αφού σε κρατάω...