Ambiguous

Μοναδικός...
...Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να είναι σαν κι εσένα,ποτέ και πουθενά.
Ο πρώτος κι ο μοναδικός, αυτό είσαι για μένα.
Αυτή την αξία σου 'δώσα, είτε σου πρέπει, είτε όχι.
Γιατί μαζί σου είμαι αλλιώς.
Σ' αγαπώ, όχι μόνο γι' αυτό που είσαι, αλλά και γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου.
Για τη βαρύτητα που δίνεις στα λόγια μου κι ας μη μου το δείχνεις.
 Για τη μορφή σου όπως τη δείχνει το φεγγάρι.
  Μαζί σου πέφτουν όλες μου οι αναμνήσεις σαν ψηφίδες, ξεκολλούν.

Διαλύονται.
Δεν έχει πριν.
Ίσως να έχει μετά, μα δε με νοιάζει.
Όλες οι μνήμες χάνονται.

Απογυμνώνομαι από κάθε επιθυμία.

Μένω εγώ. Ατόφια. 

Ξέρω ποιά είμαι.

Ξέρω τι θέλω.

Μόνο για λίγο.

Όσο κρατάει μια σκέψη.

Μετά ο απόηχος της σκέψης, γλυκός σαν τον απόηχο του ονείρου, αφήνει τη θύμησή σου -γεύση γλυκιά μα και στυφή- να μου θυμίζει ποιά θα μπορούσα να είμαι.

  Είσαι τόσο κοντά.Μπορώ σχεδόν να σε αγγίξω. Τόσο καιρό σχεδόν σε αγγίζω. Σχεδόν.

Τουλάχιστον μου δίνεις έμπνευση, γράφω για σένα, ξέροντας πως θα με διαβάσεις μα δεν ντρέπομαι.

Και είναι σαν να σε αγγίζω.-

Ναταλία Κ.