τα κομμενα φτερα

Με ζηλευες. Έτσι μου είχες πει πριν καιρό.
Όλοι ήξεραν το όνομα μου, αρκετοί με φώναζαν μικρή χαιδευτικα, ενώ άλλοι σχολίαζαν πόσο μακριά μπορώ να πάω.
Εγώ πίστευα σε μένα και ήμουν ευτυχισμένη, και φυσικα δε με ενοιαζες εσυ.
Γύριζα σπίτι κάθε φορά καλύτερη, δυνατότερη, πιο έτοιμη.
Δεν έλεγες τίποτα, όμως κανείς δεν σου έδινε σημασία, βλέπεις όλοι κοιτούσαν εμένα, και συζητούσαν για μένα και συ τους άκουγες και ζηλευες.
Δεν το είχα καταλάβει μέχρι που το είπες, όταν ήσουν πλέον ασφαλής, βλέπεις εσύ ήξερες καλύτερα από κάθε άλλο να κάνεις τον εαυτό σου ότι θες, να αποφασίζεις πέρα από κάθε παρόρμηση.
Μα τώρα, καιρο μετα, δες πως έχουν τα πράγματα, φυλακίστηκες στην αλλαγή, κι εγώ μαθαινω να ζω σιγα σιγα...
Και δεν ξέρω αν πρόσεξες μα λείπεις ακόμα και τώρα εγώ είμαι εδώ, δεν απέχω μαζί με σένα.
Παλι ομως δεν τα κατάφερα όπως εσύ.
Εγώ έμεινα εγώ, απλά έφυγα γιατι στο μαζί, αναγκαστικά έβγαινα δεύτερη και σε αντιθεση με σενα δεν το αντεχω.
Δεν ξέρω αν είδες μα λείπεις κι εγώ επέστρεψα, μονη μου, μα όμως λείπεις κι ετσι πάντα θα μου λείπεις...
Γιατί κανείς δεν είναι σαν κι εσένα και γιατί ακόμα να μαθω να κάνω τον εαυτό μου οτι θέλω...